Η Αργεντινή, η πιο προηγμένη οικονομικά χώρα της Λατινικής Αμερικής, μέσα στον Ιούνη, συγκλονίστηκε από μαζικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Οι διαδηλωτές, στην πλειοψηφία τους άνεργοι, τίμησαν μαχητικά τη μνήμη των 2 νεκρών συντρόφων τους, Costeki και Santillas, που πριν από 2 χρόνια έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες της Αστυνομίας, σε διαδήλωση ενάντια στην ανεργία και την οικονομική κρίση, που έπληττε και πλήττει τη χώρα.

Στη δεκαετία του 1990, η οικονομία της Αργεντινής αντιμετώπισε μεγάλη κρίση. Κρίση, που ήταν συνέπεια της πολιτικής του ξεπουλήματος των κρατικών επιχειρήσεων και της παραπέρα πρόσδεσης με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το κλείσιμο των κρατικών επιχειρήσεων και οι όροι του ΔΝΤ, προκειμένου να εισπράττει ποσά που χρωστούσε η Αργεντινή από το μεγάλο οικονομικό χρέος, είχαν σαν συνέπεια εκατομμύρια ανέργους και υποαπασχολούμενους. 2.500 εκατομμύρια άνεργοι, πάνω από το 20%, είναι εγγεγραμμένοι στα προγράμματα εργασίας και επιδοτούνται με ένα επίδομα 42 ωρών το μήνα (κατά οικογένεια).

Τα ψίχουλα των επιδοτήσεων, καθώς και τα κοινά συσσίτια για τους άνεργους δεν μπόρεσαν ν' ανακόψουν την οργή τους. Σιγά - σιγά άρχισαν να οργανώνονται και να δημιουργούν «ομάδες κρούσης» με μεθοδευμένη τακτική αντίστασης και διεκδίκησης.

Οι περίφημοι «πικετέρος» σε καθημερινή βάση ξεκινούν από το κέντρο των μεγάλων πόλεων, καταλαμβάνουν, επί 5-6 ώρες, γέφυρες, λεωφόρους, δρόμους και διόδια, διακόπτοντας την κυκλοφορία. Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις είναι μαζική και μαχητική. Ολόκληρες οικογένειες διαμαρτύρονται, διεκδικούν και αντιτίθενται στην εφαρμοζόμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική, που είναι υπαγορευμένη από το ΔΝΤ και τις πολυεθνικές. Η κυβέρνηση του Nestor Kirchner χωρίζει τις οργανώσεις των «πικετέρος» σε «μαλακές» και «σκληρές». Απέναντι στους «μαλακούς» ακολουθεί πολιτική «προσεταιρισμού» και «μετριοπάθειας». Υπόσχεται ότι θα τους παραχωρήσει τη διαχείριση του 10% των προγραμμάτων εργασίας και θα επιδοτήσει προγράμματα κατοικίας. Είναι χαρακτηριστικές της τακτικής της κυβέρνησης οι δηλώσεις του υπουργού Εργασίας Carlos Tomada: «Η κατάσταση είναι λεπτή, οι εργαζόμενοι πρέπει να ξαναβρούν δουλιά».

Πολλοί υπουργοί συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις αυτές, για να δείξουν την προσπάθεια του κοινωνικού διαλόγου που γίνεται από πλευράς κυβέρνησης. Απέναντι στους σκληρούς, είναι διαφορετική η αντιμετώπιση. Η τακτική αυτών των ομάδων δεν περιορίζεται μόνο στο κλείσιμο των δρόμων. Είναι πιο μαχητική. Ανοίγουν τα διόδια για τους ταξιδιώτες, καταλαμβάνουν επιχειρήσεις, κρατούν ομήρους διευθυντές επιχειρήσεων, ανοίγουν τις θυρίδες των κεντρικών σταθμών των τρένων. Οι διεκδικήσεις τους είναι συγκεκριμένες: Διπλασιασμός επιδομάτων και διάθεση περισσότερων προγραμμάτων εργασίας. Η κυβέρνηση τους χαρακτηρίζει ακροαριστερούς και παρομοιάζει την τακτική τους με εκείνη των τρομοκρατικών οργανώσεων. Τα μέσα που χρησιμοποιεί για την αντιμετώπισή τους είναι ανάλογα: Ξύλο, βίαιη διάλυση των διαδηλώσεων, δολοφονίες των ηγετών τους.

Σαν ύστατη προσπάθεια καταστολής του κινήματος, η κυβέρνηση Kirchner υπόσχεται ότι θα αυξήσει το ετήσιο πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού μέχρι και 6%. Υπόσχεται ότι αυτό το πλεόνασμα θα το διαθέσει σε δημόσιες επενδύσεις και σε κοινωνική πολιτική. Δε θα υποκύψουμε, υπόσχεται υποκριτικά, στις πιέσεις του ΔΝΤ, που απαιτεί το πλεόνασμα να διατεθεί στην εξόφληση ενός μέρους του τεράστιου εξωτερικού χρέους.

Οι άνεργοι και οι σύμμαχοί τους εργαζόμενοι δε φαίνονται να πείθονται από αυτές τις υποσχέσεις. Το σύνθημα «κανείς δεν έχει φύγει», αναφερόμενο στους νεκρούς διαδηλωτές του 2002, αποδεικνύει ότι έχουν συνείδηση της διάρκειας του αγώνα και της πολιτικής σοβαρότητας του προβλήματος. Γι' αυτούς, παρά τις επιμέρους διεκδικήσεις, το ζήτημα βρίσκεται στην εφαρμογή μιας άλλης οικονομικής πολιτικής. Οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι της Αργεντινής, οι αγρότες χωρίς γη, αγωνίζονται ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, στις ιδιωτικοποιήσεις βασικών τομέων της οικονομίας, στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου στις πολυεθνικές. Η πολιτική της Ζώνης του Ελεύθερου Εμπορίου (ALCA) πλήττει ιδιαίτερα την Αργεντινή, όπως και όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.