Επισήμως, το νομοσχέδιο υιοθετήθηκε «για λόγους ασφαλείας» με αφορμή τη σύλληψη 25 Ισραηλινών Αράβων με την κατηγορία ότι διευκόλυναν την πραγματοποίηση επιθέσεων κατά ισραηλινών στόχων. Αν και, πολλάκις, Ισραηλινοί αξιωματούχοι υποστήριξαν ότι η πλειοψηφία των συλληφθέντων ήταν Παλαιστίνιοι που έλαβαν την υπηκοότητα μετά από γάμο, μέχρι σήμερα δεν έχουν παρουσιάσει καμία σχετική απόδειξη.

Οι ισραηλινές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η «B'tselem» και η «Adalah» τονίζουν ότι το περιεχόμενο της συγκεκριμένης απαγόρευσης «παραβιάζει τα συνταγματικά δικαιώματα της ισότητας, της ελευθερίας και της προσωπικής ζωής των Ισραηλινών πολιτών» και συμπληρώνουν ότι έχει ξεκάθαρα ρατσιστικό χαρακτήρα, εφόσον αφορά μόνο σε Παλαιστινίους. Σειρά προσφυγών που ζητούν ακύρωση της απαγορευτικής νομοθεσίας έχουν κατατεθεί στο Ανώτατο Δικαστήριο και περιμένουν να εκδικαστούν.

Μέχρι τότε, όμως, η απαγόρευση, που έχει και αναδρομική ισχύ, επηρεάζει χιλιάδες οικογένειες, στη συντριπτική πλειοψηφία Ισραηλινών Αράβων. Δεν είναι λίγοι οι Παλαιστίνιοι εκείνοι, από το ένα εκατομμύριο που έχουν ισραηλινή υπηκοότητα, οι οποίοι έχουν παντρευτεί με συμπατριώτες τους από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Οι περισσότεροι από αυτούς είτε μένουν χωριστά είτε μένουν παρανόμως στο Ισραήλ, ενώ δε λείπουν οι περιπτώσεις οικογενειών, που τελικά μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Πρόβλημα αντιμετωπίζουν και τα παιδιά αυτών των ζευγαριών καθώς, σύμφωνα με το ισραηλινό υπουργείο Εσωτερικών, όσα έχουν γεννηθεί στα κατεχόμενα εδάφη και έχουν έναν γονέα Ισραηλινό υπήκοο μπορούν να πάρουν ειδική και περιορισμένη άδεια παραμονής στο Ισραήλ, μόνο αν είναι κάτω των 12 ετών.

Δεν είναι μυστικό ότι η ισραηλινή ηγεσία ανησυχεί ιδιαιτέρως για το «δημογραφικό ζήτημα». Οι 150.000 Παλαιστίνιοι που δεν εγκατέλειψαν τις εστίες τους το 1948, σήμερα, αριθμούν περισσότερο από ένα εκατομμύριο, και αυξάνονται με πολύ ταχύτερους ρυθμούς, σε σύγκριση με τον αμιγώς εβραϊκό πληθυσμό. Σύμφωνα με την κυβέρνηση Σαρόν, αλλά και την ισραηλινή ακροδεξιά, «πρόκειται για μια δημογραφική βόμβα που πρέπει να αντιμετωπιστεί εγκαίρως».

Γι' αυτό άλλωστε, το 2002, το υπουργείο Εργασίας επαναλειτούργησε το λεγόμενο «Δημογραφικό Συμβούλιο», το οποίο είχε διαλυθεί 6 χρόνια νωρίτερα, υπό το βάρος κατηγοριών περί ρατσισμού. Πρόκειται για ένα όργανο αποτελούμενο από δικηγόρους, εκπαιδευτικούς και γυναικολόγους, που αναζητούν τρόπους μείωσης της γεννητικότητας μεταξύ του παλαιστινιακού πληθυσμού του Ισραήλ και αύξησης των «αντίστοιχων επιδόσεων» του εβραϊκού πληθυσμού.

Παρά τις δεκαετίες της πολιτικής διακρίσεων εις βάρος τους, (μηδαμινή χρηματοδότηση των κοινοτήτων τους, χωριστά συστήματα εκπαίδευσης, τα οποία δεν εξασφαλίζουν τις ίδιες ευκαιρίες εισόδου στα πανεπιστήμια λόγω της ελλιπούς γνώσης της εβραϊκής γλώσσας από τους Ισραηλινούς Αραβες, μη πρόσληψη στο Δημόσιο ή σε οποιοδήποτε άλλο νευραλγικό τομέα εξαιτίας του ότι δεν υπηρετούν στον ισραηλινό στρατό, αφού θεωρούνται αναξιόπιστοι «απέναντι στον εχθρό Παλαιστίνιο ή άλλο Αραβα»), οι Παλαιστίνιοι του Ισραήλ δε φαίνονται διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν τα πατρογονικά τους εδάφη. Το χάσμα ανάμεσα στις δύο κοινότητες έγινε ακόμη μεγαλύτερο με το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα.

Τις πρώτες εκείνες ημέρες του Οκτώβρη του 2000, η ισραηλινή αστυνομία σκότωσε εν ψυχρώ 13 Ισραηλινούς Αραβες κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων υπέρ των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα εδάφη. Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις περί απόδοσης δικαιοσύνης δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα αποδεικνύοντας, για άλλη μια φορά, στο 1 εκατομμύριο των Παλαιστινίων του Ισραήλ ότι είναι πολίτες αναλώσιμοι και δεύτερης κατηγορίας.

Οι πρόσφατες διαρροές, που φέρουν τον Αριέλ Σαρόν έτοιμο να ανταλλάξει τις μεγαλύτερες παλαιστινιακές πόλεις εντός Ισραήλ, όπως είναι η Ουμ αλ Φαχμ, με εποικισμούς της Δυτικής Οχθης επιβεβαίωσαν, απλώς στη συνείδηση των περισσοτέρων Ισραηλινών Αράβων, ότι η εκκαθάριση που άρχισε το 1948 δεν έχει ακόμη τελειώσει. Και η εκδοχή Σαρόν θεωρείται ως μία από τις πλέον «θετικές».

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν, όπως ο ακαδημαϊκός Μπένι Μόρις, ότι «η μοναδική λύση για να επιβιώσει το Ισραήλ δεν είναι απλώς να μεταφερθούν εκτός των εδαφών του οι Ισραηλινοί Αραβες, αλλά να εκδιωχθούν προς τις άλλες αραβικές χώρες και οι Παλαιστίνιοι των Κατεχομένων». Αξίζει να θυμηθεί κανείς, σε αυτό το σημείο, ότι ο Μπένι Μόρις είναι ένας από τους ερευνητές εκείνους που διέλυσαν το μύθο περί «οικειοθελούς αποχώρησης 800.000 Παλαιστινίων το 1948» και μίλησε ανοιχτά για εθνοκάθαρση και διωγμό των ντόπιων από τις ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις.

Για τους Ισραηλινούς Αραβες, αλλά και για πολλές ισραηλινές ανθρωπιστικές οργανώσεις, ο «Νόμος για την Εθνικότητα και την Είσοδο στο Ισραήλ» δεν είναι παρά ένα μικρό κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδίου αναγκαστικής εξόδου των Παλαιστινίων που έμειναν στα σπίτια τους, από το Ισραήλ. Ενός σχεδίου που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει και εντάσσεται, κατά πολλούς, σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό «αποπαλαιστινιοποίησης» ολόκληρης της περιοχής, είτε αυτός εκφράζεται μέσα από την κατοχή και τον εποικισμό στη Δυτική Οχθη και στη Λωρίδα της Γάζας είτε μέσα από την γκετοποίηση και την αναγκαστική μετανάστευση των Ισραηλινών Αράβων.