Γι' άλλη μια φορά, το Πακιστάν εξωθήθηκε ψηλά στον κατάλογο των «ειδήσεων» στα τέλη Ιούλη και στις αρχές Αυγούστου: Το «ενδιαφέρον» των ΜΜΕ ερέθισαν οι συλλήψεις κάπου 100 υπόπτων ως «τρομοκρατών», 18 εκ των οποίων έχει «επιβεβαιωθεί ότι είναι στελέχη» της «Αλ Κάιντα», σύμφωνα με αξιωματούχους στο Ισλαμαμπάντ. Οι επιχειρήσεις των αρχών του Πακιστάν, που διεξάγονται σε διάφορα σημεία της χώρας και ειδικά στο Ουαζιριστάν, χρηματοδοτούνται, κατά την εφημερίδα «Washington Post», «με εκατομμύρια δολάρια» από την αμερικανική Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA), ενώ η Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας (NSA) των ΗΠΑ παρέχει εξελιγμένα ηλεκτρονικά μέσα παρακολούθησης. Ως συνέπεια των συλλήψεων και των συνακόλουθων ανακρίσεων φέρονται, σύμφωνα με το περιοδικό «Economist», να προέκυψαν οι «συναγερμοί για πιθανές τρομοκρατικές επιθέσεις» σε ΗΠΑ, Βρετανία και άλλες χώρες. Ο επιλεγόμενος «πρόεδρος» του Πακιστάν, ο στρατηγός Περβέζ Μουσάραφ, σε μια αυτοσυγχαρητήρια συνέντευξη που παραχώρησε στην αγγλόφωνη πακιστανική εφημερίδα «Dawn», δήλωσε ότι «ασφαλώς νικάμε», τόνισε ότι ο κυβερνητικός, στρατιωτικός και αστυνομικός μηχανισμός υπό τον ίδιο καταδιώκει τους «ξένους» εξτρεμιστές οι οποίοι έχουν ενσωματωθεί «με τον δικό μας θρησκευτικό και σεχταριστικό εξτρεμισμό», τόνισε πως «τώρα δρούμε εναντίον τους, πολύ ενεργητικά... Πριν, ουδείς είχε το κουράγιο να το κάνει», και βεβαίωσε ότι «τους συλλαμβάνουμε - εξαλείφουμε τους εγκεφάλους - (και) θα τους αντισταθώ με νύχια και με δόντια». Ωστόσο, οι εξελίξεις στο Πακιστάν, η χρονική συγκυρία στην οποία σημειώθηκαν, ο τρόπος παρουσίασής τους στον εγχώριο και διεθνή Τύπο και πτυχές των γεγονότων που μένουν αθέατες στο περιθώριο εγείρουν περισσότερα ερωτήματα από όσα, υποτίθεται, καθησυχαστικά απαντούν, σχετικά με τη «σταθερότητα» της χώρας αυτής.

Το πιο «σκανδαλοθηρικό» ερώτημα σχετικά με τις τελευταίες «επιτυχείς», οπωσδήποτε, επιχειρήσεις των πακιστανικών αρχών με τη βοήθεια και την καθοδήγηση των αμερικανικών υπηρεσιών είναι εάν και κατά πόσον εξυπηρετούσαν εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες της κυβέρνησης Μπους. Το σενάριο ουσιαστικά προείπε το περιοδικό «The New Republic» στις αρχές του Ιούλη, όταν έγραψε επικαλούμενο μη κατονομαζόμενους αξιωματούχους στο Ισλαμαμπάντ ότι η ρεπουμπλικανική κυβέρνηση πιέζει τον στρατηγό να συλλάβει κάποιο προβεβλημένο στέλεχος της «Αλ Κάιντα», κατά προτίμηση τον Οσάμα μπιν Λάντεν ή τον Αϊμάν Αλ Ζαουάχρι, ή τον ηγέτη των Ταλιμπάν, μουλά Μοχάμαντ Ομάρ, πριν τις εκλογές του Νοέμβρη. Μία από τις «πηγές» αυτές είπε στο περιοδικό ότι ο Λευκός Οίκος υπέδειξε στον στρατηγό και στους συμβούλους του ως «την καλύτερη δυνατή συγκυρία» για μια τέτοια σύλληψη τις μέρες διεξαγωγής του συνεδρίου του Δημοκρατικού Κόμματος. Επισήμως, η εκδοχή αυτή διαψεύστηκε μετά βδελυγμίας από τους Αμερικανούς και τους Πακιστανούς στρατιωτικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους. Ενα δεύτερο ερώτημα αφορά στα κίνητρα του Μουσάραφ, ο οποίος, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα «Guardian», βρίσκεται υπό τη «συνεχή πίεση» των Αμερικανών όσον αφορά στη συνέχιση της συμπαράταξής του στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Ενας Βρετανός ειδικός παρατήρησε με μια γερή δόση καγχασμού μιλώντας στην εφημερίδα ότι ο στρατηγός έχει μια εκπληκτική ταχυδακτυλουργική ικανότητα, να «βγάζει υπόπτους από το καπέλο όποτε έχει λόγο να το κάνει». Ο αρθρογράφος του «Guardian» Μπράιαν Ουΐτακερ εκτιμά ότι ο Μουσάραφ ίσως προσπαθεί να αποσπάσει τα μέγιστα πολιτικά και οικονομικά οφέλη από έναν «μακρύ, υπερπροβεβλημένο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας... ώστε να μη στερέψει η διεθνής βοήθεια».

Ο Μουσάραφ αποσπά διαρκώς, κατά τον Ουΐτακερ, ανταλλάγματα. Το Μάη ήρθη ο αποκλεισμός του Πακιστάν από την Κοινοπολιτεία, που είχε επιβληθεί όταν ο στρατηγός είχε καταλάβει με πραξικόπημα την εξουσία το 1999. Στη χώρα παραχωρήθηκε καθεστώς «σημαντικού συμμάχου των ΗΠΑ και της Βρετανίας εκτός ΝΑΤΟ». Τα «ερωτήματα» για το ρόλο των επιστημόνων της στη διάδοση των πυρηνικών «στο Ιράν, στη Λιβύη και στη Βόρεια Κορέα» παραμερίστηκαν. Και η οικονομική βοήθεια που λαμβάνει η κυβέρνηση του Πακιστάν αυξάνεται διαρκώς, αφού πέρα από την επίσημα παραδεδεγμένη απευθείας αμερικανική οικονομικοστρατιωτική βοήθεια 700 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο, μια υποσημείωση σε «πρόσφατη τριμηνιαία έκθεση της εθνικής τράπεζας έδειξε πως το Πακιστάν λαμβάνει 1 δισ. το χρόνο ως "λογιστική υποστήριξη"». Ο φιλικός προς τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δικτάτορας αντιμετωπίζεται περίπου σαν «αναγκαίο κακό», καθώς «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο στρατηγός Μουσάραφ αντιτίθεται πραγματικά στην "Αλ Κάιντα"», και καταβάλλει προσπάθειες «εξάλειψης του φανατισμού». Κι η ψαλμωδία για τον Μουσάραφ, την κλίκα των ανώτερων αξιωματικών του στρατού του και τα ανδρείκελά του στην κυβέρνηση, που λυμαίνονται μαζί με την ντόπια οικονομική ελίτ τη χώρα, καταλήγει με την «αντικειμενική» εκτίμηση του «προβλήματος» εκ μέρους του Γκάρεθ Πράις, ειδικού του Βασιλικού Ινστιτούτου Διεθνών Θεμάτων: Το θέμα, λέει ο Πράις, είναι πως ο «εκσυγχρονιστής» στρατηγός δεν μπορεί να εφαρμόσει το «όραμά» του στο Πακιστάν βραχυπρόθεσμα. «Από τη μια πρέπει να διατηρήσει την υποστήριξη των ΗΠΑ οικονομικά, αλλά πολιτικά πρέπει να διατηρήσει την υποστήριξη των ισλαμικών κομμάτων». Οι επικαλούμενοι τον μπαμπούλα του «ισλαμικού κινδύνου» αναλυτές βέβαια συνεχίζουν να δείχνουν μια εξαιρετικά επιλεκτική μνήμη ως προς το πώς ακριβώς δημιουργήθηκε ...το χρηματοδοτημένο από τις ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία και τη Βρετανία τζιχάντ με εποπτεία των πακιστανικών (και όχι μόνο) μυστικών υπηρεσιών, με την αμέριστη συμμετοχή και του ίδιου του σημερινού Πακιστανού δικτάτορα. Ο Μουσάραφ και οι άνθρωποί του βρίσκονται στο στόχαστρο παλιών τους συνεργατών.

Ο προσεκτικός στρατηγός δεν παίρνει ρίσκα χωρίς να ξέρει - ή να συνδιαμορφώνει μαζί με τους συμμάχους και πάτρωνές του - το αποτέλεσμα εκ των προτέρων. Ετσι, παρότι θα «ήθελε» να συνεισφέρει στρατεύματα στο Ιράκ, κάτι που μετ' επιτάσεως ζητούν οι ΗΠΑ από τον ίδιο και άλλες «ισλαμικές» χώρες (σ' αυτό αφορούσαν, σύμφωνα με την εφημερίδα «Asia Times», οι εκτεταμένες διπλωματικές συζητήσεις του προσωρινού πρωθυπουργού Χουσάιν με στελέχη της κυβέρνησης της σαουδαραβικής μοναρχίας στο Ριάντ), αρνήθηκε. Το Ιράκ ήταν ένα από τα δύο θέματα στην ατζέντα της πρόσφατης συνάντησης του Μουσάραφ με τον Αμερικανό στρατηγό Τζον Αμπιζάιντ: Το άλλο ήταν οι (επικείμενες, ακόμη τότε) συλλήψεις στελεχών της «Αλ Κάιντα». Οι πιέσεις όμως που δέχεται ο Μουσάραφ δεν είναι μόνο από το εξωτερικό. Εντός Πακιστάν, αντιμετωπίζει αντίσταση των φυλών στο Ουαζιριστάν και στο Μπαλουχιστάν εναντίον του στρατού (όπου ουσιαστικά διεξάγεται κάτι σαν μίνι-εμφύλιος), αντίθεση των κοινοβουλευτικά ισχυρών «ισλαμιστών» του ΜΜΑ στο θέμα του Ιράκ, κατακραυγή μετά την απαγωγή και εκτέλεση Πακιστανών οδηγών από την ιρακινή αντίσταση, αντιρρήσεις των φεουδαλικών ισχυρών οικογενειών και μέρους της ιεραρχίας του στρατού στην ήδη προαποφασισμένη πρωθυπουργοποίηση του πρώην υπουργού Οικονομικών (πρώην στελέχους της Citibank και φίλα προσκείμενου στις ΗΠΑ, αλλά πολιτικά αδύναμου] Σαουκάτ Αζίζ. Οι αποτυχημένες αιματηρές επιθέσεις αυτοκτονίας κατά του Αζίζ με 11 νεκρούς και του υποστρατήγου Αγιάζ Χάτακ, επικεφαλής της δύναμης στο Ουαζιριστάν, αποτελούν προφανείς εκδηλώσεις της έντασης. Και υπάρχει και κάτι «χειρότερο»: Η ISI «προειδοποίησε» το στρατηγό για κλίμα «δυσαρέσκειας και ανταρσίας» στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο στρατηγός ελίχθηκε δηλώνοντας ότι «δε στέλνει» στρατό στο Ιράκ.

Ομως, οι ακροβατισμοί με τους οποίους προσπαθεί να δείξει πως «αποστασιοποιείται από τις ΗΠΑ» -φθηνοί θεατρινισμοί εσωτερικής κατανάλωσης - ελάχιστο χώρο ελιγμών εξασφαλίζουν στο δικτάτορα, η υποστήριξη του οποίου από τις εσωτερικές και διεθνείς δυνάμεις είναι ευθέως ανάλογη με την «αποτελεσματικότητά» του. Προσεχώς, στις κρίσεις του στρατού τον Οκτώβρη, ο στρατηγός θα επιχειρήσει ασφαλώς να μεταβάλει τις ισορροπίες στο στρατό, προάγοντας όσους είναι πιστοί στον ίδιο και παρακάμπτοντας όσους του αντιτίθενται. Στα τέλη του χρόνου, έχει δεσμευτεί σε μια κρίσιμη απόφαση: Να επιλέξει μία ανάμεσα στις δύο θέσεις που κατέχει, του Α/ΓΕΣ ή του Προέδρου. Δεν αποκλείεται, βέβαια, να επαναλάβει το οικείο «το κράτος είμαι εγώ».