Βεβαίως, η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει κι αυτή τη ρύθμιση για να «περάσει» στον αγροτικό κόσμο την απατηλή εικόνα μιας «νέας διακυβέρνησης», η οποία δήθεν επιχειρεί να άρει τις αδικίες σε βάρος των αγροτών, επειδή τάχα ενδιαφέρεται για τον φτωχόκοσμο της υπαίθρου. Πλην όμως δύσκολα θα πετύχει το στόχο της, καθώς ακόμα και στα ακροχώρια της ελληνικής επικράτειας αντιλαμβάνονται ότι με τέτοια ημίμετρα δε σώζεται η μικρομεσαία αγροτιά, που, καταχρεωμένη κι «όμηρος» της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ, βαδίζει στο δρόμο του ξεκληρίσματός της.

Το πρόβλημα των αγροτικών χρεών - ως απόρροια της τοκογλυφικής πολιτικής της ΑΤΕ κι αποτέλεσμα της αντιαγροτικής πολιτικής, που εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις - είναι τεράστιο και πολύπλευρο και μέρος του μόνο είναι το πρόβλημα των πανωτοκίων. Υπενθυμίζουμε ότι, σύμφωνα με στοιχεία της ΑΤΕ για το έτος 2002, 663.516 αγρότες - δηλαδή το 80% του ενεργού αγροτικού πληθυσμού - είχαν χρέη συνολικά 6.109.070.260.000 δραχμές ή 17.928.305.972 ευρώ!

Είναι χαρακτηριστικό ότι πάνω από 100.000 αγρότες της Θεσσαλίας - μιας περιοχής η οποία δεν είναι και η φτωχότερη της χώρας μας - είναι χρεωμένοι στην Αγροτική Τράπεζα. Μάλιστα, κατά καιρούς, η Τράπεζα προχωρεί σε πλειστηριασμούς περιουσιακών στοιχείων αγροτών, που χρωστάνε για δάνεια που πήραν είτε απευθείας, ή μέσω συνεταιρισμών.

Το χειρότερο είναι πως το πρόβλημα της υπερχρέωσης των αγροτικών νοικοκυριών θα οξυνθεί κι άλλο, δεδομένου ότι η οικονομική κατάσταση στην αγροτιά συνεχώς χειροτερεύει. Αν λάβουμε υπόψη ότι φέτος μια σειρά αγροτικών προϊόντων πωλούνται σε τιμές κάτω και από το κόστος παραγωγής ή παραμένουν αδιάθετα, τότε είναι σίγουρο πως οι καρτέλες των χρεών στην ΑΤΕ θα «φουσκώσουν» κι άλλο.

Το πρόβλημα των αγροτικών χρεών άρχισε να γίνεται πολύ έντονο από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και ειδικά μετά την αναθεώρηση της ΚΑΠ και τη συμφωνία της ΓΚΑΤΤ. Στο διάστημα 1990-1993 συνέβαλε τα μέγιστα η κυβέρνηση της ΝΔ με την απελευθέρωση της αγοράς σε καύσιμα, λιπάσματα κ.ά., καθώς και με τη διάλυση οργανώσεων, όπως η ΚΥΔΕΠ, το κακό συνεχίστηκε και επί κυβερνήσεων Σημίτη το πρόβλημα έγινε τεράστιο.

Τα τελευταία 20 χρόνια και ειδικότερα την τελευταία δεκαετία, οι εμπορικές τιμές άρχισαν να παγώνουν και να μειώνονται στα περισσότερα αγροτικά προϊόντα, ενώ το κόστος παραγωγής άρχισε να αυξάνεται αλματωδώς και οι όποιες επιδοτήσεις δεν κάλυπταν και δεν καλύπτουν τη διαφορά. Τα υψηλά επιτόκια της ΑΤΕ, οι ακόμα υψηλότεροι τόκοι υπερημερίας και οι τόκοι ανατοκισμού «φούσκωσαν» τα χρέη ακόμα περισσότερο.

Το ΚΚΕ έχει καταθέσει δύο φορές συγκεκριμένη τροπολογία στη Βουλή, για τη ρύθμιση των αγροτικών χρεών, αλλά δεν έγινε δεκτή.

Εξυπακούεται ότι η πρόταση του ΚΚΕ είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πάλη για την ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής, η οποία είναι η μήτρα των αγροτικών χρεών, και την εφαρμογή φιλοαγροτικής πολιτικής στα πλαίσια της Λαϊκής Εξουσίας με λαϊκή οικονομία, όπου ο βασικός μοχλός ανάπτυξης θα είναι ο παραγωγικός συνεταιρισμός.