Καθώς η ηλεκτρικός σιδηρόδρομος γλιστράει πάνω στις ράγες και, σύντομα, από τον ένα ανακαινισμένο σταθμό πηγαίνει στον άλλο, οι εικόνες στο οπτικό πεδίο των επιβατών, είναι διαρκώς επαναλαμβανόμενες με κυρίαρχο χρώμα το γκρίζο. Κάπου κάπου το βλέμμα σκοντάφτει πάνω σε κάποιο πεύκο, απομεινάρι πράσινου, που κι αυτό ασφυκτιά πνιγμένο στο καυσαέριο, όπως και οι κάτοικοι των συνοικιών που οι περισσότεροι εγκατέλειψαν τα χωριά τους και στριμώχτηκαν στην Αττική γη... της επαγγελίας, για τους καταφερτζήδες και κομπιναδόρους! Πλήθη επαρχιωτών κυνηγώντας το όνειρο για καλύτερη ζωή και το μεροκάματο, που ήταν δυσεύρετο στο χωριό, εγκαταστάθηκαν στο κλεινόν άστυ και η Αθήνα απέκτησε το προνόμιο να φιλοξενεί το μισό πληθυσμό της χώρας που απλώθηκε πάνω σε γηλόφους, λόφους και ρεματιές εντελώς άναρχα, με πολεοδομικούς σχεδιασμούς στο... γόνατο, με αποτέλεσμα, ο βίος για τους Αθηναίους να γίνει αβίωτος, βοηθούντος προς τούτο, του νέφους των καυσαερίων από τ' αυτοκίνητα, που δε χωρούν πουθενά.

Καθ' οδόν από Νέο Ηράκλειο προς την Κηφισιά στο σταθμό ΕΙΡΗΝΗ το μάτι χορταίνει θέαμα. Αψίδες θριάμβου και μεγαλομανίας υψώνονται στον ορίζοντα, πρώτο και καλύτερο το μεγαλοπρεπές σκέπαστρο του Καλατράβα, το οποίο θα πληρώνουν γενεές δεκατέσσερις!

Από εδώ κι επάνω, που μέχρι πριν λίγα χρόνια η ματιά χάιδευε το πράσινο από τη μια και την άλλη μεριά των γραμμών, τώρα πέφτει πάνω σε ακριβοπληρωμένα λουσάτα οικοδομήματα του νεοπλουτισμού! Οσο αυξάνεται το είδος αυτό των Ελλήνων πολιτών, πληθαίνει και το άλλο της φτώχειας. Τα ποσά είναι ανάλογα, χωρίς καμιά ποιοτική σχέση μεταξύ τους! Το Μαρούσι, που... παραθέριζα παιδί προπολεμικά, ξεχειλίζει από την πολυκοσμία. Κάποιες φούντες από τα δάση που το περικύκλωσαν, αγναντεύει κανείς στη διαδρομή. Το ΚΑΤ, που για δεκαετίες εξουσίαζε με τον όγκο του στην περιοχή, κύρτωσε θαρρείς και δε φαίνεται πουθενά από κάποια απόσταση. Υπέκυψε μπροστά στα αρχοντικά που το περικύκλωσαν.

Νεόκτιστες βίλες από εδώ κι από κει συντροφεύουν το επιβατικό κοινό ως τον πολυσύχναστο σταθμό της Κηφισιάς. Ο δρόμος κίτρινος ποταμός από τα ταξί και μάταια η ματιά του παλιού επισκέπτη του πανέμορφου προαστίου ψάχνει να βρει ιππήλατον όχημα. Τα αμαξάκια του παλιού καλού καιρού χάθηκαν από της γης το πρόσωπο, όπως και οι γραφικοί αμαξάδες και τα καλόβολα άλογα, που μαζί με την πλούσια βλάστηση, τα τρεχούμενα νερά και τις μελωδίες των πουλιών, αποτελούσαν την ξεχωριστή εικόνα που παρουσίαζε η Κηφισιά της αρχοντιάς και της περισυλλογής των προπολεμικών χρόνων. Και βέβαια δεν μπορεί να μιλάει κανείς για εκείνη την Κηφισιά της παιδικής μου ηλικίας, χωρίς να αναφερθεί στο... «θηρίο» της! Στο ατμοκίνητο τρένο, που ακολουθούσε την ίδια πορεία με αυτή του ηλεκτρικού και στις ανηφόρες πήγαινε αγκομαχώντας σημειωτόν, τυλιγμένο στο μαύρο ντουμάνι που έβγαζε το φουγάρο του, με αποτέλεσμα οι επιβάτες να βγαίνουν μαύροι στο σταθμό! Σ' αυτό το πανέμορφο προάστιο με τ' ανθισμένα δέντρα και τις μοσχοβολιές, που θα το αποκαλούσε κανείς προπύργιο της αριστοκρατίας, δε θα μπορούσε να έχει πρόσβαση... όποιος κι όποιος, εκτός τους βιοπαλαιστές που ήταν στην υπηρεσία των αρχόντων. Ο διαχωρισμός των τάξεων ήταν σαφής. Εδώ δεν είχαν θέση οι προλετάριοι, παρά μόνο για το μεροκάματο στους ατέλειωτους κήπους και για τη συντήρηση των πύργων και των επαύλεων. Η δική μας παρουσία εκεί, οφειλόταν στο θείο ξενοδοχοϋπάλληλο που μας φιλοξενούσε τα καλοκαίρια. Εκεί μας βρήκε και η είσοδος των Γερμανών στην πρωτεύουσα. Φοβισμένοι από τους βομβαρδισμούς στον Πειραιά του προσκολληθήκαμε και είχαμε την ευκαιρία να δούμε πρώτοι τις προφυλακές του κατοχικού στρατού με μοτοσικλέτες να σκορπάει τρόμο, πόνο και αγανάκτηση στον κόσμο, που στο πέρασμά τους, τους έκλεινε κατάμουτρα πόρτες και παράθυρα. Ηταν παγερά βλοσυροί απλησίαστοι και τσαλαπάτησαν με τις χιτλερικές μπότες τους κάθε δίκαιο και ηθική. Το σκοτάδι της σκλαβιάς έπεσε βαθύ στο φωτεινό τόπο μας κι έπρεπε να χυθεί άφθονο αίμα πατριωτών για να επιστρέψει στη χώρα το διαυγές φως της λευτεριάς. Μέχρι την εισβολή των χιτλερικών στην Ελλάδα και την Κατοχή, η προπολεμική Κηφισιά με ξεμυάλιζε με τις ομορφιές της, έμοιαζε σαν όνειρο θερινής νύχτας, κάτι σαν παραμύθι. Λυπόμουν που και τα γειτονόπουλά μου δεν είχαν τη δυνατότητα να έρθουν με το «θηρίο» κι εκείνα στην Κηφισιά και να δουν πώς ζει ο «καλός κόσμος»!

Κόσμος και κοσμάκης... Στην προσφυγική Κοκκινιά, φτώχεια και σκληρή βιοπάλη για το ψωμί και το λάδι της πολυπληθούς φαμελιάς, στα βόρεια προάστια, ζωή παραμυθένια! Αυτή η φοβερή αντίθεση ανάμεσα στα πλάσματα του ίδιου Θεού βασάνιζε το παιδικό μου μυαλό κι έπρεπε να ζυμωθώ μεστώνοντας στην Αντίσταση, τα κατοχική χρόνια, για ν' απαντηθεί η απορία μου. Τελειώνοντας, ελπίζω να συναντηθούμε καθ' οδόν, με προορισμό άλλες εποχές!