Sportidea

Ο «γιος του ανέμου» Καρλ Λιούις, που μετά από χρόνια αποδείχτηκε χρήστης αναβολικών

Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι αθλητές ΥΕ υπογράφουν συμβόλαια διαφήμισης, άρα αμοιβαίας εξάρτησης και υποταγής. Οι εταιρίες-χορηγοί απαιτούν θέαμα, που να συνδυάζεται με την εξωπραγματική επίδοση. Ετσι φθάνουμε αναγκαστικά στη νόθευση του αθλητισμού. Τα επαναλαμβανόμενα σκάνδαλα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, μετά από ελέγχους, δεν είναι αρκετά να σταματήσουν τους αθλητές να χρησιμοποιούν τις ουσίες αυτές. Ισως επειδή η πρόκληση γι' αυτούς είναι μεγάλη, ειδικά δε όταν υπεισέρχονται σημαντικά κίνητρα, τα οποία θεσμοθετούνται από το κράτος (σχετικός Ν. 2725/1999) και από τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Επομένως, το θέμα αυτό δεν μπορεί να περιοριστεί σε νομικούς και αθλητικούς κώδικες, δεν είναι επιτρεπτό να παραμένει κλειστή υπόθεση για την κοινωνία. Αντιθέτως, είναι καθαρά πολιτικό και σχετίζεται με το μέλλον της νέας γενιάς, με την κουλτούρα και την προοπτική ανάπτυξης της χώρας. Σ' αυτή την κούρσα της δόξας και του πλούτου η υγεία των νέων ανθρώπων δεν υπολογίζεται και εκείνο που προέχει είναι το αποτέλεσμα, η θεαματικότητα, το ανεξάντλητο για τον ανθρώπινο οργανισμό.

Η βιομηχανία του ντόπινγκ είναι τέτοια που αποφέρει ασύλληπτα κέρδη στους πολυεθνικούς κολοσσούς, οι οποίοι παρασκευάζουν αναβολικές ουσίες και σκορπούν το θάνατο, μέσα από ένα κύκλωμα λαθρεμπορίου. Η ΔΟΕ, από την πλευρά της, εκφράζει μια αντιδραστική πολιτική καλυμμένη πίσω από τον απολίτικο χαρακτήρα. Οι υπεύθυνοι υποκρίνονται όταν δηλώνουν διώκτες των ντοπαρισμένων αθλητών και ότι θέλουν τη διεξαγωγή «καθαρών» αγώνων. Η διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στο επίπεδο των εμπορικών συμφερόντων και της απόκτησης κέρδους τούς μετατρέπει σε είδος που πουλιέται και αγοράζεται, γεγονός που ενισχύεται συνειδητά από τη ΔΟΕ. Μέχρι σήμερα είχαμε ως μείζον θέμα τον έλεγχο των αθλητών σε μορφές «ντοπαρίσματος», κάτω από τα μάτια της πολιτείας και των οργάνων της (ΕΟΕ, Ομοσπονδίες, ΕΣΚΑΝ, κ.ά.). Σε κάθε όμως ξεσκέπασμα και μπροστά στη δυσφήμιση και στην πολιτική απώλεια η κάθε κυβέρνηση αποποιείται κάθε ευθύνης, εκφράζει το θυμό της, αποστασιοποιείται και μετατοπίζει τις ευθύνες, ενώ στο τέλος οδηγούμαστε και στο «κουκούλωμα» του προβλήματος. Στα γεγονότα με τους Ελληνες αθλητές στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες κυριάρχησε η αδιαφάνεια και η συσκότιση, ο στρουθοκαμηλισμός, με αποκορύφωμα την υποκρισία και τον ξεπεσμό. Ο πόλεμος μεταξύ των εταιριών-χορηγών δείχνει αδυσώπητος. Κυριαρχεί ο δυνατός ή αυτός που έχει τις προσβάσεις στα κέντρα εξουσίας της ΔΟΕ. Παρατηρούμε μια άνευ προηγουμένου κατάσταση που μελλοντικά θα επηρεάσει τα ήθη και τις συνήθειες των Ελλήνων. Πάνε περίπατο το φιλότιμο και η αξιοπρέπεια, ενώ ο τυχοδιώκτης κι αυτός που δεν «πιάνεται», όταν ξεγελά τους υπόλοιπους, είναι αυτοί που επιβιώνουν. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως οι αθλητές-χρήστες είναι άτομα «εξαρτημένα» και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με απάθεια απ' όλους μας, ούτε και με ζητωκραυγές για την ενίσχυση της προσπάθειας. Η κατάσταση αυτή θυμίζει ένα κρυφτούλι «θανάτου» με θύμα το νέο άνθρωπο. Η καταστροφή της υγείας του είναι βέβαιη, αλλά και η παρακμή της ανθρώπινης προσωπικότητας. Ο αθλητισμός ΥΕ αυτού του επιπέδου δημιουργεί αυταπάτες δήθεν ανωτερότητας του «ελεύθερου κόσμου», με τη λατρεία του για ίσες δυνατότητες και την πίστη ότι η προσωπική επιτυχία αποτελεί την ανώτατη αξία της ζωής.