«Οι συμμαθητές της Ράγκντα Αλασάρ δεν άκουσαν την ισραηλινή σφαίρα, που στόχευσε στο κεφάλι την 9χρονη ενώ έγραφε ένα διαγώνισμα αγγλικών. Μέσα σε δευτερόλεπτα, το αίμα πλημμύρισε το θρανίο και άρχισε να τρέχει στο πάτωμα. Τα παιδιά άρχισαν να ουρλιάζουν στο δημοτικό σχολείο του ΟΗΕ, στην Κχαν Γιούνις, στη Λωρίδα της Γάζας. Η μικρή Ράγκντα έκλαιγε ζητώντας βοήθεια. Οταν έφτασε στο νοσοκομείο είχε σιωπήσει...».

Ο Κρις Μακ Γκριλ, της βρετανικής «Γκάρντιαν», περιγράφει μία μόνο σκηνή της παλαιστινιακής καθημερινότητας, εστιάζοντας σε ένα επεισόδιο της 17ης Σεπτέμβρη, φέτος. Οσο και αν ακούγεται κυνικό, η συγκεκριμένη μέρα καταγράφηκε ως μία ήρεμη μέρα που δεν άξιζε τα φώτα της δημοσιότητας. Αλλωστε, ιδιαίτερα μετά την εισβολή και την κατοχή στο Ιράκ, οι εξελίξεις στις παλαιστινιακές περιοχές πέρασαν σε δεύτερη μοίρα ενδιαφέροντος και απομακρύνθηκαν από τις οθόνες μας έστω και ως απλή είδηση.

Ηταν 28 Σεπτέμβρη του 2000, όταν ο τότε Ισραηλινός πρωθυπουργός Εχούντ Μπαράκ επέτρεψε στον ηγέτη της τότε αντιπολίτευσης, τον Αριέλ Σαρόν, να επισκεφθεί την πλατεία του τεμένους αλ Ακσα, τον τρίτο ιερότερο τόπο του Ισλάμ. Ηταν η πρώτη φορά, που Ισραηλινός πολιτικός πατούσε εκεί το πόδι του. Η κίνηση θεωρήθηκε πρόκληση από τους Παλαιστινίους και λειτούργησε σαν σπίρτο που πυροδοτεί μπαρουταποθήκη.

Η συσσωρευμένη παλαιστινιακή οργή μιας ολόκληρης επταετίας εξερράγη. Μιας επταετίας μετά τη Συμφωνία του Οσλο, που σημαδεύτηκε από αλλεπάλληλες υποσχέσεις, που, επί του πρακτέου, δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, που οι ισραηλινές ηγεσίες μεθοδικά υπαναχωρούσαν και διαστρέβλωναν βήμα το βήμα όλες τις δεσμεύσεις που υποτίθεται ότι είχαν αναλάβει με στόχο την επίτευξη μιας οριστικής τελικής ειρηνευτικής συμφωνίας.

Το φιτίλι είχε, ήδη, αρχίσει να σιγοκαίει μετά την αποτυχία των συνομιλιών στο Καμπ Ντέιβιντ των ΗΠΑ, όπου η κυβέρνηση Μπαράκ διατεινόταν ότι έδωσε τα πάντα στους Παλαιστινίους, που «τα αρνήθηκαν». Οπως αποδεικνύεται, όμως, από τα υπάρχοντα έγγραφα και τις σχετικές μαρτυρίες, ο Μπαράκ ζήτησε από τον Γιάσερ Αραφάτ να υπογράψει μια συνολική συμφωνία χωρίς κανένα συγκεκριμένο αντάλλαγμα.

Από το Σεπτέμβρη του 2000 έχουν περάσει 4 χρόνια. Η δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα συνεχίζεται. Οι εξελίξεις είναι ολοένα και περισσότερο δυσοίωνες. Εντούτοις, το ζήτημα έχει, ήδη, περάσει στο περιθώριο. Τα στατιστικά στοιχεία έχουν μετατραπεί σε σύνηθες στοιχείο του ρεπορτάζ, χωρίς, όμως, να φαίνεται κανείς διατεθειμένος να αναλογιστεί τι πραγματικά αντιπροσωπεύουν.

Σύμφωνα με παλαιστινιακές και ισραηλινές ανθρωπιστικές και φιλειρηνικές οργανώσεις, όπως είναι η Παλαιστινιακή Επιτροπή Οργανώσεων Ιατρικής Ανακούφισης, οι B'tselem, Peace Now και πολλές άλλες, μέχρι τα τέλη Αυγούστου 2004, είχαν σκοτωθεί 3.261 Παλαιστίνιοι. Από αυτούς, η συντριπτική πλειοψηφία είναι άνδρες μεταξύ 19 - 29 χρόνων, ενώ κύρια αιτία θανάτου είναι τα αληθινά πυρά. Οι «δολοφονίες ακριβείας», όπως τις ονομάζει ο ισραηλινός στρατός, έχουν φθάσει τις 260, ενώ άλλοι 180 άνθρωποι ήταν οι «παράπλευρες απώλειές» τους.

Οι τραυματίες υπολογίζονται, κατά προσέγγιση, σε 45.000, με περισσότερους των 3.500 να έχουν υποστεί μόνιμη αναπηρία. Η παλαιστινιακή οικονομία έχει πλήρως καταρρεύσει με τις έμμεσες ή άμεσες απώλειές της να φτάνουν τα 10 δισεκατομμύρια δολάρια. Η ανεργία έχει εκτοξευτεί στο 65%, το ποσοστό της φτώχειας στο 75% ενώ, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το 81,2% των οικογενειών εξαρτάται από την αρωγή ανθρωπιστικών οργανώσεων. Δρόμοι, υδροδοτικό και αποχετευτικό δίκτυο, νοσοκομειακές υποδομές, τηλεπικοινωνίες έχουν ισοπεδωθεί. Μετά την επιχείρηση «Προστατευτική Ασπίδα» του Μάρτη 2002, ο ισραηλινός στρατός επανακατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Οχθης.

Στο ίδιο χρονικό διάστημα, οι εποικισμοί ευημερούν, ιδιαίτερα στη Δυτική Οχθη, όπου επισήμως υπάρχουν 145, ανεπισήμως 198, όπως και άλλες 258 περιοχές με εμπορικά καταστήματα, κατά μήκος του οδικού δικτύου που εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τους εποίκους και απαγορεύεται στους Παλαιστινίους ακόμη και να το διασχίσουν. Στη Δυτική Οχθη, οι 390.000 έποικοι ελέγχουν το 42% της γης. Αλλοι 250.000 έποικοι «προσαρτούν» μέτρο το μέτρο την ανατολική Ιερουσαλήμ με 12 εποικισμούς, ενώ στη Λωρίδα της Γάζας στα 20 οικιστικά συγκροτήματα κατοικούν, περίπου, 8.500 έποικοι.

Οι εποικισμοί διαδραματίζουν κομβικό ρόλο, όχι μόνο στην ντε φάκτο προσάρτηση παλαιστινιακής γης και στην εκμετάλλευση του υπέργειου πλούτου, κυρίως, της Δυτικής Οχθης, αλλά και στον πλήρη έλεγχο του υπόγειου πλούτου της περιοχής: Του πολύτιμου νερού. Το 75% των ανανεώσιμων υδάτινων πηγών των παλαιστινιακών εδαφών ελέγχεται πλήρως από το Ισραήλ. Σε κάθε Παλαιστίνιο αντιστοιχεί κατανάλωση 83 κυβικών μέτρων νερού το χρόνο, σε κάθε Ισραηλινό 333 κ.μ./χρόνο, ενώ σε κάθε έποικο 1.450 κ.μ./χρόνο.

Σ' αυτά, θα πρέπει να προστεθεί η ανέγερση του «διαχωριστικού τείχους» ανάμεσα στη Δυτική Οχθη και στο Ισραήλ, ένα έργο που άρχισε να υλοποιείται το καλοκαίρι του 2002. Πρόκειται για ένα τσιμεντένιο τείχος, ψηλότερο των 8 μέτρων, συνολικού μήκους περίπου 750 χλμ., με αγκαθωτό σύρμα, ηλεκτροφόρα καλώδια, πύργους ελέγχου και ελάχιστες πύλες εισόδου ή εξόδου. Η ισραηλινή ηγεσία υποστηρίζει ότι είναι «προσωρινό μέτρο ασφαλείας».

Κατασκευάζεται μέσα στα παλαιστινιακά εδάφη, σε απόσταση, σε αρκετά σημεία, ακόμη και 6 χιλιομέτρων από την Πράσινη Γραμμή και ουσιαστικά δεν εκτείνεται κατά μήκος της (αφού αυτή έχει μήκος μόλις 200 χλμ.), αλλά περικυκλώνει ολόκληρες περιοχές. απομονώνοντάς τες πλήρως. Οταν θα έχει ολοκληρωθεί, το 57% των Παλαιστινίων της Δυτικής Οχθης θα βρίσκεται σε πόλεις - φυλακές, κυριολεκτικά, ενώ το 17,8% θα είναι εγκλωβισμένο ανάμεσα στο τείχος και την πράσινη γραμμή. Εκατοντάδες χιλιάδες δέντρα ξεριζώθηκαν, εκατοντάδες στρέμματα γης καταστράφηκαν ή προσαρτήθηκαν. Ακόμη και οι μετακινήσεις για τις καθημερινές ανάγκες (αγορές, σχολείο, εργασία) θα χρειάζονται, όπως γίνεται σε αρκετά σημεία και τώρα, την ειδική άδεια του ισραηλινού στρατού.

Απέναντι σ' αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα της κατοχής, η «διεθνής κοινότητα» και οι μηχανισμοί της, που, υποτίθεται, εγγυώνται το σεβασμό του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παραμένουν αδρανείς. Τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα, έχουν διατυπωθεί πολλά ευχολόγια, αλλά καμία πραγματικά λειτουργική πρόταση. Αντίθετα, δόθηκε το περιθώριο στην ισραηλινή ηγεσία να αξιοποιήσει, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», ταυτίζοντας τον παλαιστινιακό απελευθερωτικό αγώνα με τρομοκρατία, ενώ βάφτισε την κρατική τρομοκρατία, τις συλλογικές τιμωρίες και την κατοχή, που η ίδια ασκεί, «αναγκαία ασφάλεια».

Η μοναδική διπλωματική πρωτοβουλία που αναλήφθηκε ήταν ο «οδικός χάρτης». Ενα πόνημα κυρίως της Ουάσιγκτον, το οποίο υποστήριξαν ΕΕ, Ρωσία και ΟΗΕ, ως «κουαρτέτο», και δεν αγγίζει καν τα αίτια του πολύχρονου αιματοκυλίσματος, αφού δεν αναφέρει πουθενά το θέμα της κατοχής. Αντίθετα, ζητά από την παλαιστινιακή πλευρά να αφοπλίσει τις παλαιστινιακές οργανώσεις, ενώ παρεμβαίνει στην εσωτερική πολιτική ζωή των Παλαιστινίων, υπαγορεύοντας την κατεύθυνση των επιθυμητών μεταρρυθμίσεων. Το Ισραήλ δε δεσμεύεται σε τίποτε, ενώ, ας σημειωθεί, δεν αποδέχτηκε τον «οδικό χάρτη», προτείνοντας δεκάδες μετατροπές.

Οπως προδιαγραφόταν, ο «οδικός χάρτης» απέτυχε παταγωδώς. Η λογική της ταύτισης του θύτη με το θύμα, ή, ακόμη χειρότερα, της δικαίωσης του θύτη απέναντι στο θύμα, που καλείται να υποχωρήσει και να «θωπεύσει» τις βλέψεις του κατακτητή, δε θα μπορούσε, ούτως ή άλλως, να αποδώσει. Η αποτυχία του, όμως, αξιοποιήθηκε, και πάλι, από την ισραηλινή ηγεσία, για να προχωρήσει σε μονομερείς κινήσεις, να σκληρύνει τα στρατιωτικά της μέτρα, να αιτιολογήσει τις καθημερινές δολοφονίες, τον εξευτελισμό του παλαιστινιακού λαού.

Ο Πρόεδρος Μπους αναγνώρισε το δικαίωμα διατήρησης εποικισμών (δηλαδή προσάρτησης επιπλέον εδαφών) στη Δυτική Οχθη, παραβιάζοντας το δικό του «οδικό χάρτη». Επίσης, η διεθνής κοινότητα καλωσόρισε το σχέδιο ολικής ισραηλινής αποχώρησης από τη Λωρίδα της Γάζας, που ανακοίνωσε το Μάρτη του 2003 ο Αριέλ Σαρόν, αγνοώντας επιδεικτικά το γεγονός ότι ο συνολικός σχεδιασμός καταλήγει στη δημιουργία ενός μεγάλου γκέτο στη Λωρίδα της Γάζας, αποκλεισμένου από τον κόσμο, με κατοίκους καταδικασμένους στην απελπισία, για τους οποίους δε θα ευθύνεται πλέον ο ισραηλινός στρατός. Ταυτόχρονα, μεγάλο μέρος της Δυτικής Οχθης θα προσαρτηθεί ντε φάκτο στο Ισραήλ με την, εκεί, εγκατάσταση των εποίκων της Γάζας και την ενσωμάτωση των εποικισμών εντός του τείχους.

Το πόσο κενός ουσιαστικού περιεχομένου και ισχύος είναι ο όρος «διεθνής κοινότητα», υπό το δεδομένο συσχετισμό δύναμης παγκοσμίως, φάνηκε περίτρανα στην περίπτωση της προσφυγής της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τη νομιμότητα ή όχι του τείχους. Το δικαστήριο ομοφώνως καταδίκασε την ανέγερσή του και διέταξε την κατεδάφισή του, παρά την άρνηση ορισμένων από τους, κατά τα άλλα, υπερασπιστές «των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όπως η ΕΕ, να καταθέσουν, με το πρόσχημα της μη πρόκλησης περαιτέρω έντασης!

Η ισραηλινή ηγεσία δε συμμετείχε καν στη διαδικασία και αγνόησε την απόφαση, χλευάζοντας τη «διεθνή κοινότητα». Γιατί να μην το κάνει άλλωστε, αφού ουδείς έχει πρόθεση να αναγκάσει το Ισραήλ να εφαρμόσει το «διεθνές δίκαιο», που, όπως φαίνεται, έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά, εναρμονιζόμενο με το «διάταγμα» Μπους «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας»;

Αν κάτι είναι πλέον ξεκάθαρο, μετά από 4 χρόνια αιματοκυλίσματος, είναι ο επιστημονικός τρόπος, με τον οποίο οι ισραηλινές ηγεσίες μεθοδικά σχεδίασαν, εφάρμοσαν και παρουσίασαν στη διεθνή και την ισραηλινή κοινή γνώμη τα γεγονότα. Οπως αποκαλύπτουν πολλοί αναλυτές και δημοσιογράφοι, συμπεριλαμβανομένων Ισραηλινών, όπως η Τάνια Ράινχαρτ, πολύ πριν από τη Συμφωνία του Οσλο, τα ισραηλινά επιτελεία είχαν δρομολογήσει μακρόχρονα σχέδια. Το 1996 ολοκληρώθηκε το «Πεδίο των Ακάνθων», που προέβλεπε ανακατάληψη των παλαιστινιακών εδαφών. Δημιουργήθηκαν ειδικές στρατιωτικές μονάδες για «μάχες χαμηλής έντασης», αγοράστηκαν βαρέα όπλα και εκσκαφείς.

Μήνες πριν από το Καμπ Ντέιβιντ, διαρροές προς τα ισραηλινά ΜΜΕ «έβλεπαν νέο κύμα βίας από το Σεπτέμβρη του 2000», προετοιμάζοντας την κοινή γνώμη, που είχε, πλήρως, αποδεχτεί την εκδοχή του «καλού Μπαράκ που προσέφερε τα πάντα». Τις πρώτες 3 μέρες της δεύτερης Ιντιφάντα, η ισραηλινή ηγεσία μιλούσε για «αυτοάμυνα», ενώ ο στρατός είχε σκοτώσει 30 Παλαιστινίους και είχε τραυματίσει εκατοντάδες με αληθινά πυρά.

Τον πρώτο μήνα, οι άοπλοι Παλαιστίνιοι διαδηλωτές αντιμετωπίστηκαν με σφαίρες, έτσι 141 σκοτώθηκαν και 7.000 τραυματίστηκαν. Η πρώτη επίθεση αυτοκτονίας δεν έγινε παρά στις 2 Νοέμβρη 2000. Ακολούθησαν πλήγματα κατά των παλαιστινιακών σωμάτων ασφαλείας, διάλυση κάθε δυνατότητας διακυβέρνησης ή αντίδρασης από την Π. Αρχή, καταστροφή των στοιχειωδών υποδομών διαβίωσης, επιβολή συλλογικών τιμωριών, κατεδαφίσεις σπιτιών, σταδιακή εξόντωση των μετριοπαθέστερων ηγετών των ισλαμιστικών οργανώσεων, όπως ο Αμπού Σανάμπ και ο Σεΐκ Αχμάντ Γιασίν από τη «Χαμάς».

Παράλληλα, η εντολή είναι «μικροί αριθμοί νεκρών καθημερινά». Οπως χαρακτηριστικά φέρεται να είπε ο πρώην πρωθυπουργός Μπαράκ, «κανείς δε θα θυμάται αύριο 40 τραυματίες, ακόμη και ανάπηρους, αλλά θα θυμάται 40 νεκρούς». Ωθώντας στα άκρα και προκαλώντας τον παλαιστινιακό λαό, η ισραηλινή ηγεσία αξιοποιεί κάθε πρόσχημα για να πείσει ότι λειτουργεί με τη λογική της «δράσης - αντίδρασης», ενώ, πλέον, είναι πασιφανές, όπως υποστηρίζει η δημοσιογράφος Τάνια Ράινχαρτ, ότι υπάρχει «σχέδιο μεταφοράς των Παλαιστινίων έξω από την Παλαιστίνη». Ηδη, εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, αφού δεν μπορούσαν να ζήσουν εκεί από καμία άποψη.

Τέσσερα χρόνια μετά από την 28η Σεπτέμβρη του 2000, το σχέδιο «μεταφοράς» των Παλαιστινίων φαίνεται να «βαίνει καλώς» και χωρίς καμία «ενόχληση». Την ίδια ώρα, ανάμεσα στους νεκρούς, τη φτώχεια, τον εξευτελισμό και την απόγνωση, τα μικρά παιδιά των Παλαιστινίων «παίζουν εβραίους και άραβες και θέλουν να είναι οι εβραίοι στρατιώτες γιατί τελικά αυτοί νικούν», λέει ο Ουσάμα Φρεόνα, παιδοψυχολόγος του ΟΗΕ στη Γάζα. Είναι τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν στη δεύτερη Ιντιφάντα. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, η παλαιστινιακή εξέγερση συνεχίζεται...