Associated Press

Αμερικανοϊσραηλινές ασκήσεις με πυραύλους ΠΑΤΡΙΟΤ

Οσον αφορά στην τελευταία υπόθεση κατασκοπίας, στο επίκεντρο βρίσκεται ο Λάρι Φράνκλιν, αναλυτής καριέρας, ο οποίος ειδικεύεται σε θέματα που αφορούν στο Ιράν, αφού μιλά φαρσί (περσικά) και είχε το βαθμό του συνταγματάρχη όταν υπηρετούσε στην Πολεμική Αεροπορία. Αφότου ανέλαβε τα καθήκοντά της η κυβέρνηση του Τζορτζ Ου. Μπους, ο αναλυτής μετακινήθηκε από την υπηρεσία πληροφοριών στο τμήμα χάραξης πολιτικής του Πενταγώνου, επικεφαλής του οποίου είναι ο υφυπουργός Ντάγκλας Φέιθ, στενός σύμβουλος του Αμερικανού υπουργού Αμυνας, Ντόναλντ Ράμσφελντ. Τόσο ο Φέιθ, όσο και ο υφυπουργός Αμυνας, Πολ Γούλφοβιτς, θεωρούνται ως βασικοί αρχιτέκτονες του πολέμου ενάντια στο Ιράκ.

Επιπροσθέτως, σύμφωνα με δημοσιεύματα αμερικανικών εφημερίδων, ο Φράνκλιν, που φέρεται πως διαβίβασε απόρρητες πληροφορίες στο Ισραήλ, μέσω της Επιτροπής Δημοσίων Σχέσεων, είχε υπηρετήσει στη χώρα αυτή ως έφεδρος της αμερικανικής Αεροπορίας και ότι ο ύποπτος μπορεί να είχε ως έδρα του την αμερικανική πρεσβεία στο Τελ Αβίβ.

Παράλληλα, σύμφωνα με άλλες πληροφορίες που αναδύθηκαν με το ξέσπασμα του σκανδάλου, ο Φράνκλιν συνεργάστηκε το 1996 με τον Ντέιβιντ Γούρμσερ - τώρα στο γραφείο του αντιπροέδρου Ντικ Τσένι - για τη δημιουργία του σχεδίου πολιτικής για την κυβέρνηση Νετανιάχου, όπου δίδεται έμφαση στην εξουδετέρωση του Σαντάμ Χουσεΐν. Αραγε είναι μόνο ο Φράνκλιν ο μοναδικός «πράκτορας του Ισραήλ» στις Ηνωμένες Πολιτείες;

Η ιστορία «κατασκοπίας» έχει πολύ βαθιές ρίζες... Η «Washington Post» σε πρωτοσέλιδό της στις 7 Μάη 1997 ανέφερε ότι οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ είχαν αποσπάσει συνομιλία μεταξύ δύο Ισραηλινών πρακτόρων, όπου συζητούνταν λεπτομερειακά η δυνατότητα απόσπασης της εμπιστευτικής και απόρρητης επιστολής που ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Γουόρεν Κρίστοφερ, είχε αποστείλει στον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ. Ενας εκ των δύο Ισραηλινών πρακτόρων είχε σχολιάσει ότι ενδέχεται να λάβουν αντίγραφο αυτής της επιστολής από τον «Μέγκα» - προφανώς κωδικό όνομα Ισραηλινού πράκτορα στους κόλπους της αμερικανικής κυβέρνησης.

Οπως και τώρα, και τότε η αποκάλυψη αυτή είχε αντιμετωπιστεί από την συντριπτική πλειοψηφία του Τύπου ως παρέκκλιση, καθώς οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι έχουν διακηρύξει πολλάκις ότι κατασκοπεύουν τις ΗΠΑ. Μάλιστα, όπως και τότε, σύσσωμος ο αμερικανικός Τύπος και πάλι εστιάζει στην «τρομοκρατία των μουσουλμάνων»... Και το βιβλίο για την ιστορία «κατασκοπίας» συνεχίζεται να γράφεται, αν και μέχρι σήμερα η υπόθεση της σύλληψης του Τζόναθαν Πόλαρντ το 1985, «ενός αναλυτή των μυστικών υπηρεσιών του Ναυτικού που διαβίβασε στην κατασκοπευτική υπηρεσία του Ισραήλ ΛΑΚΑΜ (Γραφείο Ειδικών Αποστολών) απόρρητες πληροφορίες τουλάχιστον 800.000 σελίδων.

Σύμφωνα με έρευνα του Σέιμουρ Χερς, τελικά μέρος όλων αυτών των απόρρητων πληροφοριών διοχετεύτηκαν τότε από το Ισραήλ στην ΕΣΣΔ, σε μία προσπάθεια του Ισραήλ να πείσει τη σοβιετική ηγεσία ότι «είναι πολύ πιο αξιόπιστος και σημαντικός «εταίρος» για τη Μέση Ανατολή από τους «ασταθείς» Αραβες. Ουσιαστικά όμως επρόκειτο για τη χείρα βοηθείας που χρειαζόταν το Ισραήλ για να θέσει σε εφαρμογή την «Επιλογή Σαμψών», δηλαδή να είναι σε θέση να απειλεί τόσο την ΕΣΣΔ όσο και τις Ηνωμένες Πολιτείες με πυρηνικές επιθέσεις και πυρηνικό πόλεμο, εάν οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή δεν ήταν της επιλογής του.

Ενώ λοιπόν το «σκάνδαλο ισραηλινής κατασκοπίας» θάφτηκε κάτω από τόνους δημοσιευμάτων για την «τρομοκρατία των εξτρεμιστών μουσουλμάνων», μερικές μέρες αργότερα η ισραηλινή εφημερίδα «Ha'aretz» αποκάλυψε την πώληση εκ μέρους των ΗΠΑ προς το Ισραήλ «πακέτου» βομβών, αξίας 319 εκατομμυρίων δολαρίων -περιλαμβανομένων 500 βλημάτων υψηλής διεισδυτικότητας, ικανών να προσβάλλουν τις υπόγειες πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Επικαλούμενη έκθεση του αμερικανικού Πενταγώνου η ισραηλινή εφημερίδα επισημαίνει πως η πώληση του οπλισμού στοχεύει στη «διατήρηση του ποιοτικού πλεονεκτήματος του Ισραήλ και στην προώθηση των τακτικών στρατηγικών συμφερόντων των ΗΠΑ». Επισήμως Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον δεν επιβεβαιώνουν τις πληροφορίες. Πάντως, ανώτατος αξιωματούχος των υπηρεσιών ασφαλείας του Ισραήλ επιβεβαίωσε το δημοσίευμα της «Ha'aretz» στο πρακτορείο «Reuters»: «Δεν πρόκειται για το είδος του εξοπλισμού που είναι χρήσιμο στο παλαιστινιακό μέτωπο. Οι βόμβες καταστροφής οχυρών μπορούν να χρησιμεύσουν στο Ισραήλ εναντίον του Ιράν ή της Συρίας».

Και ακριβώς σε αυτή την κίνηση εμπεριέχεται όλη η φιλοσοφία αυτής της περίεργης σχέσης «τρίτου τύπου» μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ. Εξάλλου, οι πολύ στενές σχέσεις μεταξύ της κυβέρνησης Μπους και της κυβέρνησης Σαρόν είναι τοις πάσι γνωστές. Βέβαια, για τον πρώην αναλυτή της CIA, Ρέι Μαγκόβερν, είναι και πάλι τα «γεράκια» απολύτως υπεύθυνα, «αφού έχουν σημαντικές δυσκολίες να κάνουν διαχωρισμούς μεταξύ των στρατηγικών επιλογών και απαιτήσεων του Ισραήλ και αυτών των ΗΠΑ. Δεν υπάρχουν αρκετά αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ για να συντρίψουν την ιρακινή αντίσταση, εντούτοις ο αριθμός τους είναι ο αναγκαίος, ώστε να αποτρέψει μία οποιαδήποτε στρατηγική απειλή προς το Ισραήλ. Κατόπιν τούτου, οι ΗΠΑ δεν εκδηλώνουν καμία πρόθεση να αποσύρουν τα στρατεύματά τους από το Ιράκ σε εύλογο χρονικό διάστημα».

Ισως η εξήγηση του Μακγκόβερν είναι κάπως απλουστευτική, αν και είναι δεδομένο ότι το Ισραήλ αποτελεί την αιχμή του δόρατος της επιβολής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, όπως και είναι δεδομένο και εύλογο ότι το Ισραήλ προωθεί και τα ίδια συμφέροντά του, εξυπηρετώντας τους «συμμάχους».

Ετσι η περίπτωση Φράνκλιν, η τελευταία αυτή περίπτωση κατασκοπίας του Ισραήλ εις βάρος των ΗΠΑ εμπίπτει στους επικείμενους σχεδιασμούς και κινήσεις των ΗΠΑ, εννοείται επιθετικών έναντι του Ιράν. Και σε αυτή την περίπτωση τα συμφέροντα συμπίπτουν. Και οι δύο χώρες, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ επιθυμούν διακαώς μία «αλλαγή καθεστώτος στην Τεχεράνη» και οι δύο χώρες επιθυμούν την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος καθαρά υπόδουλου στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που θα επιτρέψει την απρόσκοπτη πρόσβαση στις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές του Ιράν. Εντούτοις, κατά τους περισσότερους αναλυτές, αυτή η κοινή αντίληψη και επιθυμία για αλλαγή καθεστώτος, ο τρόπος που θα επιτευχθεί και ποιους θα περιλαμβάνει, μπορεί να απέχει «έτη φωτός» για τη μία ή την άλλη πλευρά.

Μέχρι στιγμής η Ουάσιγκτον φέρεται να μην μπορεί να βρει τρόπο να επιτευχθεί αυτή η «αλλαγή» λίαν συντόμως και δυσκολεύεται να εφαρμόσει το ίδιο σχέδιο που εφάρμοσε στο Ιράκ, σε μία χώρα πολλαπλάσιας έκτασης και πληθυσμού 70 εκατομμυρίων. Εάν είναι αυτή η υπόθεση, τότε κάποιος μπορεί να υποθέσει ότι η Ουάσιγκτον θα μειώσει κατά πολύ τις προσδοκίες της σε πιο ρεαλιστικά επιτεύξιμους στόχους. Δηλαδή την προσπάθεια κατάληψης της κύριας περιοχής κοντά στην Κασπία και κατόπιν ίσως μία μαζική εισβολή. Δηλαδή μια κατάτμηση του Ιράν, αποκόπτοντας τις βόρειες περιοχές των Αζέρων, και μετατρέποντας το Ιράν σε μία «αναιμική γεωπολιτική οντότητα», χωρίς πρόσβαση στην Κασπία και την Κεντρική Ασία γενικότερα...

Φυσικά και το Ισραήλ προσπαθεί να προβλέψει όλες τις κινήσεις, συλλέγει πληροφορίες, ετοιμάζεται για να προωθήσει τους δικούς του στόχους...