Κάθε «νεκρός θέλει αγάπη». Ιδιαίτερα ένας νεκρός μέγας, αναμάρτητος «αμαρτωλός» και τραγικός σαν τον Γεώργιο Βιζυηνό. Γι' αυτό ο βραβευμένος πεζογράφος και κριτικός Μισέλ Φάις με το ελεγειακό, επιστολικής μορφής βιογραφικό μυθιστόρημά του «Ελληνική αϋπνία» («Πατάκης»), άνοιξε μιαν αγκαλιά απέραντης αγάπης για τον Βιζυηνό. Ο συγγραφέας, έχοντας εμβαθύνει συγκινητικά στην αμφίδρομη, αλληλοτροφοδοτική και εντέλει αλληλοσπαρακτική σχέση μεταξύ της ζωής και του έργου του Βιζυηνού, όπως και στη μαγευτική γλώσσα του - γλώσσα που ενώ «προσδοκά το αδύνατο», δυστυχώς «δε μιλιέται πουθενά», και είναι «καταχωρισμένη στο Λεξικό του Κανένα» - πλάθει υπέροχα, «αγιολογικά», όπως του αξίζει, το πικραμένο και βασανισμένο ανθρώπινο, πνευματικό και λογοτεχνικό πορτρέτο του «πρώτου και κορυφαίου μινιμαλιστή μυθιστοριογράφου της νεοελληνικής», υπό το «φως» του ευρύτερου λογοτεχνικού πλαισίου της εποχής του. Ο συγγραφέας, ακουμπώντας σεβαστικά σε «επιτύμβια» λέξεων (παραθέτει, αλφαβητικά και γλωσσάρι του Βιζυηνού), «πικρών, πικρών τραγουδιών», «οικογενειακών απομνημονευμάτων» και σε αριστουργήματά του («Το αμάρτημα της μητρός μου», «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου», «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον», «Ο Μοσκώβ-Σαλήμ»), γράφοντας «εν μια νυκτί» και υπογράφοντας ως «αναγνώστης» τριάντα και πλέον επιστολές (από τον εγκλεισμό του μέχρι το θάνατό του στο Δαφνί, 1892-1896) ψυχογραφεί, διαισθάνεται και διαλέγεται με τον «βαρύλυπο», «εξόριστο», «πολλακαμένο» Βιζυηνό, βάζοντας και τον αναγνώστη του βιβλίου να «προσκυνήσει» και να «ψαλλουρίσει» (σιγοψάλλει) αυτόν τον αθάνατο δημιουργό.