Αν θυμάμαι καλά, και σε ένα άλλο σημείωμά μου αναφέρθηκα στο γιαπωνέζικο παραμύθι του Ρασομόν, όπου επτά αυτόπτες μάρτυρες ενός βιασμού, όταν τους κάλεσε ο δικαστής για να περιγράψουν την αξιόποινη πράξη, ώστε η απόφαση που θα έπρεπε να πάρει να είναι δίκαιη και να τιμωρηθεί έτσι ο πραγματικός αίτιος και με την ποινή που προέβλεπε ο νόμος για το έγκλημα του βιασμού, ο καθένας από αυτούς, τους αυτόπτες μάρτυρες δηλαδή, περιέγραψε με άλλον τρόπο αυτά που είδε. Ετσι για τον ένα φταίχτης ήτανε ο βιαστής, για τον άλλον η βιασθείσα, για τον τρίτο το ωραίο φεγγάρι, για τον τέταρτο τα λουλούδια που μύριζαν ωραία. Και πήγαινε λέγοντας. Ποιο είναι λοιπόν το μήνυμα του γιαπωνέζικου παραμυθιού; Οτι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια; `Η ότι ο καθένας από εμάς βλέπει τον αντικειμενικό κόσμο μέσα από τη δική του «ματιά», τη δική του βούληση, με άλλα λόγια; `Η μήπως το μήνυμα του Ρασομόν είναι πως υπάρχει το γεγονός, έτσι κι αλλιώς, αλλά ο καθένας από μας το βλέπει, το περιγράφει και, φυσικά, το αξιολογεί με το δικό του τον τρόπο; Ανάλογα με τη δική του αντίληψη για το δίκιο και την αλήθεια;

Μήπως δηλαδή, (το σκέφτομαι αυτό και πανικοβάλλομαι), τα παιδιά της Αφρικής που πεθαίνουν κάθε μέρα από τη δίψα, την πείνα και την αρρώστια είναι μέσα στη φαντασία μας και δε φταίει κανείς για το θάνατό τους; Μήπως τα άλλα παιδιά στην Παλαιστίνη, που πετάνε πέτρες στους δολοφόνους του Σαρόν και πέφτουν νεκρά κάτω από τις σφαίρες των «αγγέλων» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της εβραϊκής στρατοκρατίας, είναι μέσα στη δική μας την αρρωστημένη τη φαντασία και δε φταίει κανείς για το θάνατό τους; Μόνο φταίνε οι αδύναμες πέτρες τους, που φαντάζουν μέσα στον ουρανό της Παλαιστίνης σαν τα αθώα μηνύματα της ασίγαστης λαχτάρας αυτών των αδικημένων παιδιών για την ελευθερία; Και τα άλλα παιδιά και οι καθημερινοί νεκροί της Βαγδάτης, είναι κι αυτοί τρύπες του δικού μας στρατευμένου μυαλού και άδικα καταγγέλλουμε το θάνατό τους; Κι όλες αυτές οι πληγές του κόσμου; Οι ρύποι της θάλασσας και του αέρα, το μοχθηρό δίκιο των ιμπεριαλιστών, η φτώχεια που σέρνεται στις γειτονιές του πλανήτη, τα όπλα που πάνε από χέρι σε χέρι για να θησαυρίζουν οι φριχτοί έμποροι του θανάτου, τα ναρκωτικά που ξεριζώνουν τα όνειρα των νέων ανθρώπων;

Αλήθεια, αφήστε με να φωνάξω, μια που βρήκα την αφορμή, και θα σας πω στο τέλος ποια είναι, μήπως οι παράνομες νταλίκες που σκοτώνουν τα παιδιά την ώρα που τραγουδάνε, τα νερά της βροχής που πνίγουν τους αμέριμνους πολίτες; Μήπως, τα σχολειά που δεν έχουν δασκάλους και βιβλία, και τα δάση που καίγονται για να γίνουν οικόπεδα; Μήπως όλα αυτά τα γεννάει το μοχθηρό μας μυαλό, έτσι για να έχουμε και μεις κάτι να λέμε; Ε, όχι λοιπόν. Χιλιάδες φορές όχι. Ολα υπάρχουν και είναι αλήθεια. Για όλα υπάρχει ο φταίχτης και φυσικά η τιμωρία. Αρκεί μόνο να τον δείξουμε κι αυτός να το παραδεχτεί. Αρκεί μόνον ο μεγάλος δικαστής, που είναι ο εργαζόμενος Λαός, να κάνει το καθήκον του και να μην παγιδευτεί μέσα στις περιγραφές των μαρτύρων, που άλλα είδαν και άλλα περιέγραψαν. Αρκεί ο μεγάλος Δικαστής να μην παγιδευτεί στις πονηρές φωνασκίες του φταίχτη. Γιατί, δεν μπορεί, υπάρχει. Ο βιασμός έγινε. Κι αφήστε τους αυτόπτες μάρτυρες να λένε τα δικά τους παραμύθια. Και θα με ρωτήσετε τώρα από πού πήρα αφορμή και τα έγραψα όλα αυτά; Μα από τη συζήτηση της Βουλής την Πέμπτη το βράδυ.