ΜΕΡΑ με τη μέρα η κατάσταση στην ελληνική ύπαιθρο χειροτερεύει. Η αντιαγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, συρρικνώνει το αγροτικό εισόδημα, οδηγώντας σε μαζικό ξεκλήρισμα τους μικρομεσαίους αγρότες. Ιδιαίτερα οξυμένο πρόβλημα αντιμετωπίζουν, φέτος, οι παραγωγοί, καθώς μεγάλες ποσότητες αγροτικών προϊόντων παραμένουν αδιάθετες, ενώ κι όσοι, μετά κόπων και βασάνων, βρουν αγοραστή, αναγκάζονται να πουλήσουν σε πολύ χαμηλή τιμή, που, σε αρκετές περιπτώσεις, δεν καλύπτει καν το αυξημένο κόστος παραγωγής.

ΑΛΛΗ δουλιά, εκτός της αγροτικής, είναι δύσκολο να βρει ο κάτοικος του χωριού. Τα μικρομάγαζα - καφενεία, μπακάλικα, περίπτερα κ.ά. - δεν έχουν μέλλον, αφού τα οικονομικά προβλήματα ελαττώνουν την αγοραστική δύναμη κι ήδη άρχισαν να εμφανίζονται ξανά τα παλιά «δεφτέρια με τα βερεσέδια». Μεροκάματο στην οικοδομή δεν εξασφαλίζεται εύκολα - πολλοί οι άνεργοι των πόλεων που καιροφυλακτούν - δύσκολα «τα φέρνουν γύρω» και οι μικροεπαγγελματίες.

ΑΛΛΑ δεν είναι μόνο η αγωνία, να 'χουν μια δουλιά κι ένα εισόδημα, που κατατρέχει τους ανθρώπους της υπαίθρου. Είναι και οι άλλες ελλείψεις που τους στερούν βασικά αγαθά. Αν αρρωστήσουν, «φίδι που τους έφαγε». Ο ιδιώτης γιατρός είναι ακριβός, ο αγροτικός έρχεται «μια στο τόσο κι αν», το Κέντρο Υγείας δε λειτουργεί και στο υποβαθμισμένο νοσοκομείο χρειάζεται να περιμένουν πολύ για να 'ρθει η σειρά τους. Αν έχουν παιδιά να σπουδάσουν, «ζήτω που κάηκαν». Η «δημόσια δωρεάν παιδεία» είναι πανάκριβη κι άντε να βρουν χιλιάδες ευρώ για τα φροντιστήρια και τα άλλα έξοδα σπουδών.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ αυτής της κατάστασης είναι τα χωριά ν' αδειάζουν από νέους και να παραμένουν μόνο γέροντες που δεν καρτερούν παρά το θάνατο. Κι ενώ η πορεία εγκατάλειψης και ερήμωσης φαίνεται «διά γυμνού οφθαλμού», κάποιοι το παίζουν αόμματοι και κάνουν πως δεν τη βλέπουν. Μάλιστα μερικοί από δαύτους διαπιστώνουν ότι «τα χωριά ξανανιώνουν», καθώς - όπως ισχυρίζονται - οι νέοι γυρίζουν πίσω για ν' ασχοληθούν με τον αγροτουρισμό, τη βιολογική γεωργία κι άλλες ανάλογες ασχολίες.

ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ σαν «μοντέλα» ανάπτυξης την Αράχοβα και τη Μύκονο, διαμηνύοντας στον κόσμο της υπαίθρου ότι πρέπει προς τα κει να στραφεί, αφήνοντας κατά μέρος τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία κι ό,τι σχετίζεται με παραγωγή. Δεν εξηγούν, όμως, πώς μπορεί ν' αναπτυχθεί ένας τόπος χωρίς να παράγει και πώς είναι δυνατόν να διασφαλιστεί εισόδημα για όλους από τον αγροτουρισμό, σε μια εποχή, μάλιστα, που, λόγω των μεγάλων οικονομικών δυσχερειών των λαϊκών στρωμάτων, όλο και λιγότεροι κάνουν τουρισμό.

ΠΙΣΩ από τους «αόμματους» προπαγανδιστές, βεβαίως, κρύβονται οι κυβερνώντες - τωρινοί και προηγούμενοι - που εφαρμόζουν πολιτική παραγωγικής συρρίκνωσης κι ερήμωσης της υπαίθρου, αδιαφορώντας αν έτσι υπονομεύεται το μέλλον της χώρας.

ΟΣΟ ο κόσμος της υπαίθρου θ' ανέχεται αυτή την πολιτική και θα παραμένει στα πολιτικά «δόκανα» των κομμάτων του δικομματισμού, καλύτερες μέρες δε θα δει. Πάντως το γεγονός ότι πολλοί χωρικοί, χιλιάδες επαρχιώτες πήραν μέρος στο πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΚΚΕ στην Αθήνα, δείχνει πως όλο και πιο πολλοί άνθρωποι της επαρχίας συνειδητοποιούν την ουσία των προβλημάτων τους κι αναζητούν τη σωστή διέξοδο. Στην κοινή πάλη με τους εργάτες και τους ΕΒΕ, για την κοινωνικοπολιτική συμμαχία με προοπτική τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Κι αυτό είναι και παρήγορο κι ελπιδοφόρο...