Οπως τονίζει ο δήμαρχος Αιθηκών, Κ. Μπατατόλης, «τα χωριά ερημώνουν και γεμίζουν μόνο το καλοκαίρι». Εξηγώντας το γιατί, τονίζει ότι «δε φτάνουν οι υποδομές για μια επαρκή τουριστική ανάπτυξη προς όφελος των κατοίκων, ενώ δε δίνονται κίνητρα για τη στήριξη της κτηνοτροφίας και για την εκμετάλλευση των δασικών εκτάσεων που μπορούν να δώσουν σε πολλούς δουλιά». «Οι δυνατότητες ανάπτυξης - προσθέτει - είναι τεράστιες, αλλά οι πόροι από την κεντρική εξουσία είναι περιορισμένοι». Υπογραμμίζει, δε, τις ελλείψεις στους τομείς της Παιδείας - λίγα είναι τα σχολεία που απόμειναν - και της Υγείας.

Δυο μήνες το χρόνο, Ιούλιο και Αύγουστο, κατά τους οποίους υπάρχει κίνηση - φέτος ήταν ιδιαίτερα πεσμένη - περιμένουν για να βάλουν μια δραχμή στην τσέπη και όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό στην Καλαμπάκα. Οπως σημειώνει, όμως, ο Θ. Ζιανός, πρώην δημοτικός σύμβουλος Καλαμπάκας, «ανάπτυξη δεν είναι μόνο ο τουρισμός, ο οποίος μάλιστα "χτυπιέται" και από τη συρρίκνωση των λαϊκών εισοδημάτων». Θεωρεί δε ότι ένα σημαντικό κίνητρο για να μείνει ο κόσμος στα χωριά που ερημώνουν είναι οι τιμές των αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων που παράγονται, οι οποίες κάθε χρόνο και μειώνονται εξαιτίας της πολιτικής που ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις. «Το χειμώνα - λέει - στα περισσότερα χωριά ζουν άνθρωποι ηλικιών άνω των 70 ετών».

Η Μαγνησία είναι ένας από τους τουριστικούς νομούς της χώρας. Ομως, η περιοχή δεν μπορεί να στηριχτεί αποκλειστικά και μόνο στους τουρίστες που επισκέπτονται, κάθε χρόνο, τα μαγευτικά τοπία στο Πήλιο και στα νησιά των Βορείων Σποράδων, καθώς για τους ασχολούμενους με τον τουρισμό η πολλή δουλιά πέφτει το καλοκαίρι, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο η κατάσταση είναι μεροδούλι - μεροφάι. Οπως επισημαίνει ο Γ. Τραχανάς, επαγγελματίας από τη Σκόπελο,«προτάσεις αναγκαιότητας για τον τόπο είναι η ανάπτυξη της γεωργίας και της κτηνοτροφίας σε συνδυασμό με τον τουρισμό». «Υπάρχουν μια σειρά αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων - συνεχίζει - όπως ελιές, δαμάσκηνα, που δε στηρίζονται. Είναι χαρακτηριστικό πως δεν υπάρχει ούτε ένα τυροκομείο για την παραγωγή και διακίνηση των κτηνοτροφικών προϊόντων, δεδομένου ότι στο νησί υπάρχει κτηνοτροφία και ζει και αναπαράγεται το μοναδικό είδος της γίδας Σκοπέλου». Μία άλλη σημαντική πηγή εισοδήματος θα μπορούσε ν' αποτελέσει η αλιεία, αλλά «πώς να γίνει αυτό όταν γίνονται αθρόες εισαγωγές ψαριών και θαλασσινών από χώρες, όπως η Σενεγάλη;».

«Ελάχιστοι είναι οι κάτοικοι του Πηλίου που ζουν μόνο από τον τουρισμό», λέει ο Γ. Σταμούλης, από την Αργαλαστή, υπογραμμίζοντας ότι «τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες τις έχουν λίγοι μεγάλοι επιχειρηματίες», ενώ προσθέτει πως «υπάρχει έλλειψη υποδομών, όπως δρόμων πρόσβασης από το βουνό στη θάλασσα». Οσον αφορά σε άλλες αναπτυξιακές δυνατότητες της περιοχής, επισημαίνει ότι είναι αυτές της γεωργίας, η οποία, όμως, «δέχεται συνεχή χτυπήματα από την αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ».

Στην Καρδίτσα, γνωστή για τις ομορφιές της είναι και η περιοχή της λίμνης Πλαστήρα. Ομως, οι προϋποθέσεις ενασχόλησης με τον τουρισμό είναι απαγορευτικές για την πλειοψηφία των κατοίκων της, που έχουν ήδη εγκαταλείψει τα χωριά τους. Ο Ηλίας Μπόρλας, πρώην κοινοτάρχης του χωριού Καστανιά, σημειώνει ότι «τα όσα λέγονται περί αγροτουρισμού και διάφορα προγράμματα, είναι φούμαρα». Είναι χαρακτηριστικό πως στην περιοχή «το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των προγραμμάτων, που ίσως φτάνει και το 90%, πήγε σε 4 με 5 μεγαλοεπιχειρηματίες, ενώ οι μικροεισοδηματίες δεν έχουν τη δυνατότητα να ενταχθούν, καθώς για να πληρούν τις προϋποθέσεις απαιτείται να έχουν καταθέσεις στην τράπεζα». «Πάντα προτείναμε - συνεχίζει - να δοθούν κίνητρα για τη δημιουργία μικρών καταλυμάτων, έτσι ώστε ν' ασχολούνται περισσότερες οικογένειες. Και, βεβαίως, όταν μιλάς για ουσιαστική ανάπτυξη του τόπου προς όφελος των κατοίκων του, σημαίνει στήριξη της κτηνοτροφίας και κίνητρα για την αξιοποίηση μιας σειράς άλλων παραγωγικών δυνατοτήτων που υπάρχουν».

«Ο κόσμος φεύγει, ιδιαίτερα οι νέοι, γιατί δεν υπάρχουν δουλιές», λέει ο Ν. Λυρίτσης, πρώην κοινοτάρχης Λαμπερού, συμπληρώνοντας πως «ο τουρισμός ωφελεί λίγους επιχειρηματίες, που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι και ντόπιοι». Υπογραμμίζει, δε, ότι «κατά καιρούς έχουν γίνει προτάσεις για την ενίσχυση των δασικών συνεταιρισμών και την αξιοποίηση του δάσους, όπου και θ' απασχολούνται πολλές οικογένειες, οι οποίες δεν εισακούστηκαν».

Στο Νομό Λάρισας, στο χωριό Πύθιο Ελασσόνας, που βρίσκεται στις πλαγιές του Ολύμπου, ο Σ. Κατής άνοιξε ταβέρνα, αφού εντάχτηκε σε ένα επιδοτούμενο πρόγραμμα. Ο ίδιος όμως παραδέχεται ότι τέτοιου είδους προγράμματα δε λύνουν το αναπτυξιακό πρόβλημα, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Στα δώδεκα χωριά του δήμου μας, αν άνοιξαν και πέντε οικογένειες τέτοιες επιχειρήσεις από τους 2.500 κατοίκους που είναι συνολικά, αυτό δε σημαίνει και ανάπτυξη του τόπου που ερημώνει συνεχώς, αφού ο πρωτογενής τομέας της οικονομίας, γεωργία και κτηνοτροφία, συρρικνώνεται συνεχώς». «Εκτός αυτού - προσθέτει - αποτελεί εξαίρεση αν μία απ' αυτές τις επιχειρήσεις πάει καλά».

Δεκάδες είναι τα χιλιόμετρα των παράλιων περιοχών του νομού που κάθε καλοκαίρι υποδέχονται χιλιάδες επισκέπτες. «Μόνο για μία σεζόν που είναι ίσον δύο μήνες» όμως, λέει ο Β. Γούλας, ιδιοκτήτης ταβέρνας στο Πολυδένδρι Αγιοκάμπου. Προσθέτει, δε, ότι από όσους έχουν τουριστικές επιχειρήσεις από κει «μόνο το 15% αυτών μπορεί να ζήσει από τον τουρισμό, καθώς οι υπόλοιποι ασχολούνται με αγροτικές εργασίες και άλλες δουλιές για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους».