Αν για τον Τζορτζ Μπους και το επιτελείο του σχεδόν τα πάντα είναι γνωστά, όσον αφορά στους στόχους και την εξωτερική πολιτική που ακολουθούν, ο Κέρι, ο πιο γνωστός χαμαιλέων της πολιτικής σκηνής της Ουάσιγκτον, δεν έχει διευκρινίσει τι πρόκειται να πράξει.

Εχει αποσαφηνίσει, όμως, το γενικό όραμά του ...μια ευρύτερη «συμμαχία», όπως περίπου είχε πράξει και το «μεγάλο καμάρι» των Δημοκρατικών, Μπιλ Κλίντον, στη Γιουγκοσλαβία, ή στην επιχείρηση «αλεπού της ερήμου» εναντίον του Ιράκ ή στους συνεχιζόμενους επί χρόνια βομβαρδισμούς του Ιράκ, με τη σύμπραξη πάντα και των Βρετανών, ή στους βομβαρδισμούς του Σουδάν και του Αφγανιστάν, «ώστε να πλήξει βάσεις της Αλ Κάιντα και του Μπιν Λάντεν» ή στην έναρξη της υλοποίησης του σχεδίου «υιός του πολέμου των άστρων». Γιατί κάποιος πρέπει να θυμίσει ότι ο Μπιλ Κλίντον, φεύγοντας από το Λευκό Οίκο, άφησε στο οβάλ γραφείο το πρόγραμμα «υιός του πολέμου των άστρων», ώστε να το υπογράψει ο επόμενος ένοικος, που «έτυχε» να είναι ο υιός του πρώην αρχηγού της CIA, πρώην αντιπροέδρου του Ρόναλντ Ρίγκαν και πρώην Προέδρου των ΗΠΑ όπου επί των ημερών έγινε ο πόλεμος του Κόλπου, Τζορτζ Μπους.

Ενας Πρόεδρος που μπορεί να μην ήξερε ποιος είναι ο ηγέτης του Πακιστάν, αλλά όπως είχε δηλώσει «είχε ικανότατους ανθρώπους για να στελεχώσουν» την κυβέρνηση. Α!.. για όλα μπορεί να κατηγορηθεί ο Μπους, για το μόνο που δεν μπορεί να κατηγορηθεί είναι ότι δεν κάνει πράξεις τα λόγια του!

Φυσικά, ο Κέρι δεν επιτέθηκε στον Μπους μόνο για τον πόλεμο κατά του Ιράκ, αλλά και για την «ευνοϊκή» μεταχείριση της αμερικανικής ηγεσίας έναντι του Ιράν και της ΛΔ Κορέας, υπονοώντας και τις πολύ στενές σχέσεις του νυν αντιπροέδρου, Ντικ Τσένι, με τις πετρελαϊκές εταιρίες και τις «ειδικές προνομιακές σχέσεις του», όσον αφορά στα πετρέλαια του Ιράν. Ο Κέρι υπόσχεται, σε περίπτωση που εκλεγεί, να υιοθετήσει μια πιο «σκληρή και αποφασιστική στάση έναντι των δύο αυτών χωρών». Παρίες ή ταραξίες έχουν χαρακτηριστεί από τη νυν αμερικανική κυβέρνηση και εντάχτηκαν από νωρίς στον «άξονα του κακού». Καθώς φαίνεται, ο «αντιπολεμικός» Κέρι όχι μόνο αποδέχεται τους χαρακτηρισμούς, αλλά επιθυμεί να δράσει κιόλας, αφού ψήφισε την «ανάληψη προληπτικής δράσης» εναντίον του Ιράν, το περασμένο Μάη, ως γερουσιαστής Μασαχουσέτης και μέλος της Γερουσίας και φυσικά ως επικρατέστερος - το διάστημα εκείνο - να λάβει το χρίσμα των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές...

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση Μπους δείχνει να υιοθετεί μια πιο διαλλακτική ή καλύτερα πιο «ευλύγιστη» στάση έναντι του Ιράν και της ΛΔ Κορέας. Εννοώντας πάντα ότι δείχνει να έχει εγκαταλείψει προς το παρόν, και καιροσκοπικά, τα άμεσα επιθετικά σχέδιά της. Αναδιπλώνεται και επιχειρεί μια αναδιάταξη δυνάμεων, αλλά και των συμμάχων. Οι λόγοι πολλοί και κυρίως ένας: Το Ιράκ και η ατραπός του... Ετσι υιοθετεί σχετικώς μια στάση που κάποιοι είχαν αποδώσει αρχικά ότι ενδεχομένως θα ήταν η «μελλοντική» προσέγγιση Κέρι με τους συμμάχους - και εννοούμε τους «μεγάλους όπως Γαλλία, Γερμανία και Βρετανία - και πιθανώς μία λύση «πολιτικής συνεργασίας με παράλληλη άσκηση διπλωματικής και οικονομικής πίεσης». Αυτό τουλάχιστον δείχνει η στάση των ΗΠΑ να δεχτούν ως διαμεσολαβητές τους Ευρωπαίους κατά τις πρόσφατες συνομιλίες για να βρεθεί μια λύση, όσον αφορά στα «πυρηνικά του Ιράν».

Το στόχαστρο, ούτως ή άλλως, φαίνεται ότι έχει «κλειδώσει» στο Ιράν και οι κάποιες στρατηγικές κινήσεις σε στρατιωτικό πεδίο έχουν ήδη γίνει.

Οπως, η πώληση εκ μέρους των ΗΠΑ προς το Ισραήλ «πακέτου» βομβών, αξίας 319 εκατομμυρίων δολαρίων - περιλαμβανομένων 500 βλημάτων υψηλής διεισδυτικότητας, ικανών να προσβάλλουν τις υπόγειες πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, όπως είχε αποκαλύψει η ισραηλινή εφημερίδα «Ha'aretz». Επικαλούμενη έκθεση του αμερικανικού Πενταγώνου, η ισραηλινή εφημερίδα επισήμανε πως η πώληση του οπλισμού στοχεύει στη «διατήρηση του ποιοτικού πλεονεκτήματος του Ισραήλ και στην προώθηση των τακτικών στρατηγικών συμφερόντων των ΗΠΑ».

Σε αυτήν ακριβώς την κίνηση περιέχεται όλη η φιλοσοφία της περίεργης σχέσης «τρίτου τύπου» μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ και της χρήσης αυτής της σχέσης για την προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ στην πολύ ευαίσθητη περιοχή της Μέσης Ανατολής, υπό το «ευρύτερο σχέδιο για τη Μέση Ανατολή», που περιλαμβάνει φυσικά και τη δημιουργία Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου. Και οι δύο χώρες, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ, επιθυμούν διακαώς μια «αλλαγή καθεστώτος στην Τεχεράνη» και οι δύο επιθυμούν την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος καθαρά υπόδουλου στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που θα επιτρέψει την απρόσκοπτη πρόσβαση στις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές του Ιράν. Εντούτοις, κατά τους περισσότερους αναλυτές, αυτή η κοινή αντίληψη και επιθυμία για αλλαγή καθεστώτος, ο τρόπος που θα επιτευχθεί και ποιους θα περιλαμβάνει, μπορεί να απέχει «έτη φωτός» για τη μια ή την άλλη πλευρά.

Μέχρι στιγμής, η Ουάσιγκτον φέρεται να μην μπορεί να βρει τρόπο να επιτευχθεί αυτή η «αλλαγή» λίαν συντόμως και δυσκολεύεται να εφαρμόσει το σχέδιο που εφάρμοσε στο Ιράκ, σε μια χώρα πολλαπλάσιας έκτασης και πληθυσμού 70 εκατομμυρίων. Ετσι, η Ουάσιγκτον μείωσε κατά πολύ τις προσδοκίες της σε πιο ρεαλιστικά επιτεύξιμους στόχους. Δηλαδή στην προσπάθεια κατάληψης της κύριας περιοχής κοντά στην Κασπία και κατόπιν ίσως μια μαζική εισβολή. Δηλαδή μια κατάτμηση του Ιράν, αποκόπτοντας τις βόρειες περιοχές των Αζέρων, και μετατρέποντας το Ιράν σε μια «αναιμική γεωπολιτική οντότητα», χωρίς πρόσβαση στην Κασπία και την Κεντρική Ασία, γενικότερα...

Ομως και αυτό φαντάζει ακατόρθωτο. Και το Ιράν, που είναι απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας όχι μόνο για τα σχέδια στην ευρύτερη Μέση Ανατολή αλλά και συνολικά την Κεντρική Ασία, δεν είναι καθόλου εύκολος «στόχος». Την ίδια στιγμή, οι σύμμαχοι των ΗΠΑ αλωνίζουν. Το Ιράν συσφίγγει τις σχέσεις του με ΕΕ, Ρωσία και Κίνα. Εκτός από μια σειρά εμπορικών, οικονομικών και στρατιωτικών συμφωνιών, η Τεχεράνη συνεργάζεται με τη Μόσχα και στην κατασκευή του μεγάλου της πυρηνικού αντιδραστήρα στο Μπουσχέρ. Επίσης, με πρωτεργάτες τις τρεις «μεγάλες δυνάμεις», η ΕΕ έχει προχωρήσει σε σειρά εμπορικών συμφωνιών με την Τεχεράνη. Στο «χορό» των εμπορικών σχέσεων με το Ιράν έχει εισέλθει και η Κίνα. Η εταιρία «Ζουχάι Ζενρόνγκ» υπέγραψε συμφωνία ύψους 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την αγορά φυσικού αερίου. Προηγήθηκε ανάλογη συμφωνία εισαγωγής στην Κίνα 12,4 εκατομμυρίων τόνων ιρανικού πετρελαίου.

Κανένας από αυτούς τους εμπορικούς εταίρους του Ιράν δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει αμαχητί την προοπτική εκμετάλλευσης της ιρανικής αγοράς. Μια αγορά, η οποία ξεχωρίζει γιατί είναι η μοναδική στον κόσμο με ποσοστό πολύ κοντά στο 80% εργαζομένων κάτω των 25 ετών, όπερ σημαίνει μεγάλες ευκαιρίες επενδύσεων και εκμετάλλευσης φτηνού εργατικού δυναμικού, αφού η ανεργία είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα. Αν σε όλα αυτά, προσθέσει κανείς ότι οι εισβολές σε Αφγανιστάν και Ιράκ, και η κατοχή του δεύτερου, έχουν προκαλέσει γενικότερη αναστάτωση στην περιοχή, με το Ιράν να αναδεικνύεται σε ένα σημαντικό γεωστρατηγικό παράγοντα διατήρησης ισορροπιών και σχετικής ηρεμίας, είναι σαφές ότι κανείς δε θα ήθελε να κοπούν οι δίαυλοι μιας τόσο «χρήσιμης» επικοινωνίας.