Η ξαφνική αποδοχή του πακέτου των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων από μεριάς της αντιπολίτευσης του Β. Γιούστσενκο, έδωσε το δικαίωμα σε ορισμένους να κάνουν λόγο για «τέλος της κρίσης στην Ουκρανία». Μακάρι τα πράγματα να ήταν έτσι! Μακάρι, δηλαδή, το καπιταλιστικό σύστημα να μπορούσε να ξεπεράσει τις αντιθέσεις του «ειρηνικά» και με το πάτημα των κουμπιών, στο ηλεκτρονικό σύστημα καταμέτρησης, που χρησιμοποιείται στην Ουκρανική Βουλή, ή με το οποιοδήποτε άλλο σύστημα καταμέτρησης στα αστικά Κοινοβούλια. Η αλήθεια είναι βέβαια πολύ διαφορετική, όπως δείχνει η ζωή, που πάμπολλες φορές απέδειξε το βίαιο και συχνά αιματηρό τρόπο, έως και πολεμικών συρράξεων, που χρησιμοποιούνται για την επίλυση των αντιθέσεων, που αντικειμενικά αναπτύσσονται στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση στην Ουκρανία δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση, από τη στιγμή που η ίδια έγινε αντικείμενο ισχυρότατων αντιπαραθέσεων ανάμεσα σε πανίσχυρα οικονομικο-πολιτικά συμφέροντα, σε δύο πόλους. Εναν διαρθρωμένο και δομημένο (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) κι έναν σε δυναμική εξέλιξη (Ρωσία, Ενιαίος οικονομικός χώρος, Σύμφωνο Συλλογικής Ασφάλειας κλπ.).

Το συνταγματικό «πακέτο» αλλαγών που τελικά ψήφισε με 402 ψήφους υπέρ (στους 450) το ουκρανικό κοινοβούλιο μετέθεσε απλώς για λίγους μήνες αργότερα την τελική έκβαση της σύγκρουσης, που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες στις μικρές μας οθόνες. Γιατί, η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση, που μεταφέρει αρμοδιότητες από το αξίωμα του Προέδρου στο Κοινοβούλιο θα αρχίσει να ισχύει από την 1/9/2005. Η λεπτομέρεια αυτή δεν είναι καθόλου μικρή κι ασήμαντη. Ηταν αποτέλεσμα συμβιβασμού των εμπλεκόμενων δυνάμεων. Ασχετα από το ποιος θα είναι αυτός που θα νικήσει στις εκλογές της 26ης Δεκέμβρη, είναι φανερό πως δε θα μπορέσει να «ξεκαθαρίσει» εύκολα τους διεθνείς προσανατολισμούς της χώρας, που ήταν και η «πέτρα του σκανδάλου», αφού θα βρίσκεται σε συνεχή πίεση και όλοι θα γνωρίζουν πως οι όποιες δικαιοδοσίες του είναι υπό αναίρεση μετά την 1/9/2005, σε περίπτωση που δε συμπίπτουν με την πλειοψηφία του Κοινοβουλίου.

Να γιατί οι συνταγματικές αλλαγές, στις οποίες προχώρησε το ουκρανικό κοινοβούλιο, δεν είναι τίποτ' άλλο από αναβολή της τελικής, της μετωπικής σύγκρουσης, για έναν περίπου χρόνο. Ενα χρόνο, που θα περικλείει όλα τα χαρακτηριστικά της «έρπουσας κρίσης», και της «μάχης χαρακωμάτων» των δύο «στρατοπέδων», έντασης των παζαριών των ...«μεγάλων».