«33 Τραγούδια εικονογραφημένα» είναι αυτά, τραγούδια της καρδιάς - εικονογραφημένα από τον Στάθη, γι' αυτό και δεν μπορούσε παρά η έκδοση και η παρουσίασή τους από τον «Κέδρο», προχθές το βράδυ στη «Στοά του Βιβλίου, να καταλήξει γιορταστικά. Με μουσική από τέσσερις μερακλήδες ερασιτέχνες και τραγούδι από όλους τους καλεσμένους, φίλους και θαυμαστές της τέχνης του Στάθη, μεταξύ των οποίων η Γενική Γραμματέας του ΠΓ της ΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, ο Ηλίας Λέγγερης (μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ), οι Λέων. Αυδής, Λιάνα Κανέλλη, Κώστας Σκανδαλίδης, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Παναγιώτης Λαφαζάνης, κ.ά.

«33 Τραγούδια εικονογραφημένα», σε ένα λεύκωμα πανέμορφο εκδοτικά, με καταγραμμένους τους στίχους τους, με εικόνες και με αφιερώσεις - όλα διά χειρός Στάθη - είναι μια διπλή απόλαυση. Απόλαυση της βαθύτερης «όρασης» και «ακοής» που διαθέτει κάθε σκεπτόμενη ψυχή, κάθε αισθαντικός νους. Γιατί; Γιατί, όπως είπε, δηλώνοντας «οπαδός» του Στάθη, ο παριστάμενος Μίκης Θεοδωράκης, «τα σκίτσα του Στάθη είναι η αίσθηση του πολίτη για όσα συμβαίνουν. Είναι σκίτσα μιας ιδεολογίας, που έχει παρελθόν, παρόν και στόχο για το μέλλον. Και γιατί είναι σκίτσα μιας προικισμένης φύσης».

Επαινοι, γενικά, για τον δημιουργό και άνθρωπο Στάθη και ειδικά γι' αυτό του το λεύκωμα, εκφράστηκαν από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο (το γραπτό έπαινό του διάβασε η εκδότρια Κάτια Λεμπέση) και από την συγγραφέα Ευγενία Φακίνου. Ο πρώτος, μεταξύ άλλων, ομολογώντας ότι έχει περάσει «εξαίσια βράδια με το βιβλίο του Στάθη, σιγοτραγουδώντας και βλέποντας τις εικόνες πίνοντας μέχρι τέλος το "ποτήρι" κάθε τραγουδιού». Η Ευγενία Φακίνου υπογράμμισε ότι τα τραγούδια που επέλεξε να εικονογραφήσει ο Στάθης δίνουν «το χρώμα, το κοινωνικό περιεχόμενο και τη στάση ζωής του Στάθη, ο οποίος κάνει μια ανατροπή των αισθήσεων. Ακυρώνει την ακοή μας και μας βάζει να δούμε τα τραγούδια. Ο Στάθης δεν εικονογραφεί απλώς τραγούδια, αλλά σχολιάζει», κατέληξε η Ε. Φακίνου, θέτοντας στον Στάθη το ερώτημα: «Γιατί αυτά και όχι άλλα τραγούδια;». Και εκείνος απάντησε:

«Το τραγούδι είναι ένα αρχετυπικό σημάδι πάνω στους ανθρώπους. Σημαδεύει ψυχές και εποχές. Το ευτύχημα είναι ότι το ελληνικό τραγούδι εξακολουθεί και σήμερα να αντιστέκεται, κυρίως στιχουργικά. Διάλεξα, λοιπόν, τραγούδια που ήταν "φύλακες άγγελοί" μου και τα οποία απευθύνονται, μεταφέροντας όμοια μηνύματα και σ' άλλους ανθρώπους». Προλογικά «απολογούμενος» στο λεύκωμα, το οποίο συγκινητικά αφιερώνει στον Γιάννη Θεοδωράκη, ομολογεί ότι «βιωματικά λειτούργησα με μερικά απ' όσα τραγούδια από παιδάκι λειτουργήθηκα. Αλλά, ακόμα κι απ' αυτά παρέλειψα κάποια, διότι δεν άντεξα άλλο την ποίηση και τη μουσική, μου τέλειωσαν οι εικόνες!».

Μη αντέχοντας άλλο την «οδύνη» και «ηδονή» της ποίησης και της μουσικής (έντεχνης, λαϊκής, ρεμπέτικης), σταμάτησε στο συμβολικό αριθμό των 33 τραγουδιών, φιλοτεχνώντας «σκοτεινές εικόνες και διάφανες "σπόντες" στο σακατιλίκι του αισθήματος. Χρωματίζει και γραμμοσκιάζει όλα τα φορτία του ελληνικού τραγουδιού», παρατηρεί, προλογίζοντας το λεύκωμα, ο στιχουργός Οδυσσέας Ιωάννου.

Καταγωγικές «ρίζες», μνήμες, χαρές, λύπες, όνειρα, πάθη, πόνοι, καημοί, έρωτες, αγάπες, η λεβεντιά κι η περηφάνια, η ιστορία, το πικρό παρελθόν και το άγριο παρόν, ο «άμοιρος» λαϊκός άνθρωπος και η κοινωνία, με τις εικόνες του Στάθη, γίνονται Λόγος και Ρυθμός, ξυπνώντας μνήμες, διεγείροντας συναισθήματα, προκαλώντας συνειρμικές σκέψεις και «εικόνες» στον αναγνώστη, που «θράφηκε» με βιώματα, μνήμες, ελπίδες και πάθη που «έθρεψαν» και τον Στάθη. Αδύνατον να «διηγηθεί» κανείς με λέξεις όσα αναδύει το βιβλίο, που εισαγωγικά προτάσσει το συμβολικό «Σκοτείνιασε» του Μητσάκη (1949) και αρχίζει με τον αριστουργηματικά δωρικό «Θερμαστή» (Μπάτης, 1934), το οποίο στη γράφουσα θυμίζει την τραγωδία (που παιδί άκουσε) της πολύτεκνης οικογένειας ενός λεβέντη θερμαστή, που θαλασσοπνίγηκε δουλεύοντας σ' ένα σαπιοκάραβο κι η Καισαριανή τον θρήνησε τραγουδώντας «Αγάντα θερμαστάκι μου και ρίχνε τις φτυαριές σου/ μέσα στο καζανάκι σου να φτιάξουν οι φωτιές σου»...