Στη νέα, δεύτερη, σκηνή του «Θεάτρου οδού Κεφαλληνίας», ο θίασος «Πράξη» παρουσιάζει το πολύ ενδιαφέρον και άκρως επίκαιρο μονόπρακτο έργο του νέου Αμερικανού δραματουργού Αντριάνο Σάπλιν «Επαγγελματίας πυγμάχος». Ενα έργο εμπνευσμένο από την ιμπεριαλιστική εισβολή στο Ιράκ, το γενικευόμενο εφιαλτικό «αντιτρομοκρατικό» παραλογισμό και τη στρατικοποίηση του δημόσιου βίου και των συνειδήσεων των Αμερικανών πολιτών, προκειμένου να επιτευχθεί η επιδιωκόμενη παντοκρατορία των ΗΠΑ. Χώρος δράσης του έργου είναι ένα κέντρο προετοιμασίας τριών υψηλής ειδίκευσης στρατιωτικών - μιας γυναίκας και δυο ανδρών υπολοχαγών - υπό την καθοδήγηση ενός συνταγματάρχη, χαρακτηριστικού «ιέρακα» του αμερικανικού Πενταγώνου, για την υλοποίηση ενός αυστηρά απόρρητου σχεδίου: Την αναγνώριση μεταξύ διαφόρων «σωσιών», την παρακολούθηση με νέα μέσα ηλεκτρονικής τεχνολογίας και τη δολοφονία με αόρατο υπερόπλο της «γυναίκας με το μούσι», σαν να λέμε του Σαντάμ Χουσεΐν, ή του Μπιν Λάντεν, ή όποιου άλλου χαρακτηρίζουν «τρομοκράτη» - «απειλή» οι ΗΠΑ. Στόχος του συγγραφέα, με τη χρήση μιας σκληρής «στρατιωτικής» γλώσσας, είναι να καταγγείλει την - άνευ μέτρων, ορίων, λογικής και ανθρώπινων αξιών - ιμπεριαλιστική στρατικοποίηση και «πλύση» των εγκεφάλων, συνειδήσεων, συμπεριφορών και όλου του τρόπου ζωής, όχι απλώς του αμερικανικού στρατού, αλλά του αμερικανικού λαού. Να καταγγείλει το σχιζοφρενικό εκτροχιασμό και απανθρωπισμό των ανθρώπινων σχέσεων. Τις ενδοστρατιωτικές πλεκτάνες. Την παραπλάνηση, το πέταγμα στο σκουπιδοντενεκέ, ακόμα και τη δολοφονία των ξεζουμισμένων ή ενοχλητικών πρακτόρων.

Το έργο σε, δραστική γλωσσικά, μετάφραση (Λεωνίδας Καρατζάς - Δημοσθένης Παπαδόπουλος), σκηνοθέτησε ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος, υπηρετώντας το καταγγελτικό στόχο του και αναδεικνύοντας πραγματικά τη σκόπιμη, «στρατιωτικού ήθους», σκληρότητα της γλώσσας του. Εκεί που λάθεψε η σκηνοθετική καθοδήγηση, είναι ότι δίδαξε το λόγο όλων των ηθοποιών με αδιάκοπα καταιγιστικό ρυθμό. Με ρυθμό υπερβολικό και τελικά αφύσικο για κάθε άνθρωπο, ακόμα και για τον πιο τρελαμένο στρατιωτικό, ενώ και ο λόγος μιλήθηκε μονότονα, ομοιόμορφα και τελικά μονοσήμαντα, και με κάποια, επίσης, ομοιόμορφη επιτήδευση στην έκφραση και την κίνηση του στοματικών μυών και από τους τέσσερις ηθοποιούς: Τον έμπειρο, δυνατής υποκριτικής γκάμας, Κώστα Τριανταφυλλόπουλο και τους ταλαντούχους νέους Μυρτώ Αλικάκη, Πέτρο Λαγούτη και Γρηγόρη Γαλάτη.