Η Σέντνα είναι ο μεγαλύτερος, πιο μακρινός, πιο κρύος (-205 βαθμοί Κελσίου) και πιο παράξενος κόσμος, που έχουμε ανακαλύψει μέχρι στιγμής στο μακρινό ηλιακό μας σύστημα. Εχει μυστηριώδη βαθυκόκκινη επιφάνεια, ούτε αρκετά σκούρα όπως ενός βραχώδους σώματος, ούτε αρκετά λαμπρή όπως ενός που καλύπτεται από πάγο (σαν του Πλούτωνα). Η τροχιά της είναι ακόμα πιο παράξενη, αφού δεν περνάει πιο κοντά από 11,2 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ηλιο, έχει δηλαδή περιήλιο δυο φορές πιο μακρινό από το αφήλιο του Πλούτωνα. Το αφήλιο της τροχιάς της Σέντνα πρέπει να βρίσκεται κάπου στο εξωτερικό άκρο της ζώνης Κούιπερ, αν όχι στο εσωτερικό άκρο του νέφους Οόρτ. Πρόκειται, άραγε, για αδέσποτο της ζώνης Κούιπερ, για κομήτη του νέφους Οόρτ ή για κάτι άλλο;

Η εξαιρετικά έκκεντρη τροχιά της Σέντνα δείχνει ότι πρέπει να σχηματίστηκε στα άκρα του ίδιου δίσκου αερίων και σκόνης, από τον οποίο σχηματίστηκε η Γη και οι άλλοι πλανήτες πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Μετά, με κάποιο τρόπο, εκτινάχτηκε σ' αυτήν την απόμακρη και παράξενη τροχιά. Αιτία, ίσως, ήταν ένα τυχαίο πέρασμα κοντά στον Ποσειδώνα, που την εκτίναξε αρκετά μακριά, ώστε σε δεύτερη φάση να επηρεαστεί από ένα δεύτερο γεγονός, τη βαρυτική έλξη ενός περαστικού άστρου. Ο Μάικ Μπράουν υπολόγισε ότι το αστέρι θα πρέπει να πέρασε τόσο κοντά στον Ηλιο, ώστε να φαινόταν επί 20.000 χρόνια από τη Γη λαμπερό, όσο η πανσέληνος.

Τα περισσότερα αστέρια γεννιούνται κατά ομάδες μέσα στα «αστρικά βρεφοκομεία», δραστήριες περιοχές των νεφελωμάτων, όπως αυτές που βλέπουμε στον αστερισμό του Ωρίωνα. Αλλά μέχρι τη Σέντνα δεν υπήρχε κάποια ένδειξη ότι και ο Ηλιος μας είχε παρέα όταν γεννήθηκε. Σήμερα, τα κοντινότερα άστρα απέχουν έτη φωτός. Αν βρεθούν και άλλα αντικείμενα σαν τη Σέντνα, οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι θα μπορέσουν να συνθέσουν το παζλ της γέννησης του κίτρινου άστρου που τρέφει τη ζωή πάνω στη Γη.