Η προσπάθεια άρσης οποιασδήποτε δέσμευσης αφορά στο ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων και στην αργία της Κυριακής, αποτελεί νούμερο ένα στόχο που εκδηλώνουν έντονα για πάνω από δέκα χρόνια οι πολυεθνικές του εμπορίου, προκειμένου να συγκεντρώσουν όλο και περισσότερο πλούτο σε λίγα χέρια με τη μονοπώληση της αγοράς, αφανίζοντας τις μικρές επιχειρήσεις και ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους.

Μια μεγάλη μάχη δόθηκε το 1997 από τους εργαζόμενους του εμπορίου με μπροστάρη το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, όταν οι μεγάλες επιχειρήσεις προσπάθησαν να επιβάλλουν το δικό τους ωράριο στα καταστήματα και να καταργήσουν την αργία της Κυριακής. Η κυβέρνηση, όμως, σε συνεργασία με τους εργοδότες και με την πολύτιμη βοήθεια των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών υπέγραψε υπουργική απόφαση με την οποία επέτρεπε τη λειτουργία των καταστημάτων και τη Δευτέρα και την Τετάρτη το απόγευμα, ενώ το Σάββατο αντί για 3 να κλείνουν στις 6 το απόγευμα. Από τότε και μέχρι σήμερα ακολούθησαν μια σειρά προσπάθειες για παραπέρα απελευθέρωση του ωραρίου, όπως η δήθεν ανάγκη παράτασης του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων στις τουριστικές περιοχές, αλλά και πρόσφατα με το πρόσχημα των Ολυμπιακών Αγώνων.

Το σαθρό επιχείρημα της αύξησης της απασχόλησης με την απελευθέρωση του ωραρίου χρησιμοποιείται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις με προφανή στόχο τις «συμμαχίες» σ' αυτήν την επιλογή. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Σήμερα, με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και το ωρομίσθιο, όπου εργαζόμενοι απασχολούνται τρεις και τέσσερις ώρες, ακόμα και με σύμβαση μιας ώρας, αυτό που γίνεται είναι να μοιράζεται μια θέση εργασίας και ένας μισθός σε δυο και τρεις εργαζόμενους.