Οχι, βέβαια, ότι μπορούν να απαντήσουν στο πιο πάνω ερώτημα, μια και καμιά σχέση δεν είχε με τον προβληματισμό τους. Το κρίσιμο και στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα της ενημέρωσης (όπως και τα δικαιώματα των εργαζομένων στα ΜΜΕ) ούτε για μια στιγμή δε βρέθηκαν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Δεν έχετε πάντως παράπονο. Βγήκαν στο προσκήνιο ...τεράστιες ευαισθησίες που κρύβονταν τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη Νέα Δημοκρατία. Τεράστια άγχη για το μέλλον της αγοράς, ιδιαίτερα αυτής των ηλεκτρονικών ΜΜΕ. Φοβερή αγωνία για το ποιοι θα είναι οι αποδέκτες των δημόσιων έργων και, βέβαια, πώς θα «τσεπώνουν» τα έργα και όσα αυτά συνεπάγονται...
Αν γινόταν το ένα δέκατο της προαναφερόμενης συζήτησης για προβλήματα, όπως το ύψος των μισθών και των συντάξεων, η ανεργία, η ακρίβεια, η Υγεία και τόσα άλλα, θα υπήρχε άλλη κατάσταση σήμερα. Φαίνεται αυτά ...δεν ενδιαφέρουν...
Προφανώς εμείς επί τόσα χρόνια ζούσαμε σε άλλη χώρα και ούτε πρωτοσέλιδα διαβάζαμε, ούτε τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων βλέπαμε και, πολύ περισσότερο, δε μαθαίναμε για συμβάσεις ανάθεσης έργων και για κάθε λογής «εξυπηρετήσεις» που γίνονταν.
Ετσι όπως μας τα λέει τώρα το ΠΑΣΟΚ είναι να ...απορεί κανείς πώς άντεξε τα τελευταία 8 χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας, με τέτοιες φοβερές πιέσεις και τόση έλλειψη στήριξης στο λεγόμενο επίπεδο της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.