Του Ηλία Μακρή από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

ισχύει αναγκαστικά για τους παρατρεχάμενους και το «καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς».

Ορισμένοιεπέλεξαν να είναι μέρος αυτού του συστήματος.

Οπότε κανένα κλάμα για το ξεβράκωμα...

Ας πρόσεχαν, ή, ας ρώταγαν τους ενημερωμένους.

Τέτοια «ντιλ» μόνο με ψυχολογικούς όρους δεν κρίνονται.

Και τα παπαγαλάκιασε τέτοιες ιστορίες έχουν μόνον ένα ρόλο:

Να πλασάρουν αυτό που είναι χρήσιμο στο κεφάλαιο την κατάλληλη στιγμή.

Η ημερολογιακή καταγραφή και μόνονορισμένων εξελίξεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι την ώρα που άρχισε να κυκλοφορεί η είδηση για την εξαγορά, αυτή είχε ήδη τιναχτεί στον αέρα. Που σημαίνει χοντρό παιχνίδι καιρό πριν. Ε, πού πας, ρε Καραμήτρο, με τις περισπούδαστες αναλύσεις, άμα δεν ξέρεις την είδηση;

Για τους ανησυχούντες περί την υγεία των θεσμών, ας μην το κουβεντιάσουμε. Αυτοί ακόμα ψάχνουν να βρουν, γιατί δεν έγινε ο Κωνσταντόπουλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας...

Οπως πολύ σωστάγράφει η πρωινή του συγκροτήματος, το θέμα από τη δική τους σκοπιά είναι μόνον ένα: Να τα βρουν για να υπάρχει ανάπτυξη επιχειρηματικών κερδών, που σημαίνει ήρεμα και ψύχραιμα για να κερδίσουμε(νε).

Για μας, μόνο μια είδηση έχει αξία.

Αυτή η στατιστική του θανάτου, που λέει, αναγνώστη, πως μέχρι να φτάσεις το διάβασμα σ' αυτήν εδώ την αράδα κάμποσα παιδιά έχουν ήδη αποδημήσει εις Κύριον...

Η στατιστική από τη σκοπιά του ΟΗΕ θέλει μόνο να γενικεύσει μια ενοχοποίηση κι έτσι να απαλλάξει τον αίτιο. Το γεγονός όμως υπάρχει, παραμένει: Κάθε 3,6 δευτερόλεπτα, ένας άνθρωπος πεθαίνει από ασιτία!

Από ασιτία!

Μπορεί να το χωρέσει νους ανθρώπου;

Οτι την ώρα,που αυτοί - ο Μπόμπολας, ο Αγγελόπουλος, ο Λαμπράκης, ο Βαρδινογιάννης, ο Τεγόπουλος, όλος αυτός ο συρφετός που μας δουλεύει ψιλό γαζί - χτυπάνε καπνιστούς σολομούς και δεν ξέρω τι άλλο είναι έδεσμα στα τραπέζια τους, αυτήν ακριβώς την ώρα πεθαίνουν άνθρωποι από ασιτία!

Ο,τι ψόφο και να 'χει οποιοδήποτε από αυτά τα φτωχαδάκια, που ανάμεσα στ' άλλα είναι και εκδότες, μας αφήνει παγερά αδιάφορους.

Μπορούμενα φέρουμε τα πράγματα, έτσι που να μην υπάρχει το σύστημά τους; Αυτή είναι η μόνη έγνοια, η μόνη αγωνία.