Βέβαια, δεν έχω στατιστικές για συγκρίσεις και επιβεβαιώσεις, αλλά κι εγώ εδώ ζω. Με συνανθρώπους μου συναναστρέφομαι, και - έστω αν ακόμα δεν παρακολουθώ τις ειδήσεις και αν δε διαβάζω εφημερίδες - έχω γνωστούς και συγγενείς που ζουν σε διάφορες επαρχίες της χώρας. Κι έχουν παιδιά. Παιδιά σε όλες τις ηλικίες. Αν ήταν εργάτες, είναι τώρα άνεργοι. Αν είναι φοιτητές, ε, καλά, όλοι ξέρομε τι σημαίνει αυτό.

Ολοι ξέρομε ποιος κοροϊδεύει ποιον. Ακούμε πως οι λεγόμενες ΔΕΚΟ θα γίνουν ιδιωτικές, γιατί έτσι θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας. Αναρωτιέμαι πώς έτσι; Μήπως οι ιδιώτες, που θα τις αγοράσουν, θα πάρουν μεγαλοψυχικά ανθρώπους στη δουλιά τους, για να μην πεινάνε, να μη δανείζονται και να είναι ευτυχισμένοι; Δηλαδή, τους είχα παρεξηγήσει;

Ομως, ας είμαι και λίγο καλόπιστη. Ναι, μπορεί αυτό το ενάμισι εκατοστό ή και κάτι περισσότερο, που κατέβηκε η ανεργία, να είναι αληθινό. Εντάξει. Ας σκεφτώ και λίγο. Πόσα «γαλάζια παιδιά» διορίστηκαν; Ποιο είναι το ποσοστό τους στο εκατό της ανεργίας; Μήπως είναι αυτός ο δικός τους αριθμός που κατέβασε την ανεργία;

Ας σκεφτούμε, λοιπόν.