Associated Press

Ετσι εμπεδώνεται η «ελευθερία»

Κλιμακώνεται το κύμα βίας στο Ιράκ λίγες μόνο ημέρες πριν από τις εκλογές, με επίκεντρο των επιθέσεων και των συγκρούσεων την ίδια την ιρακινή πρωτεύουσα. Την ίδια στιγμή, δύο αμερικανικές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων προχωρούσαν σε νέες καταγγελίες για φρικτά βασανιστήρια σε βάρος Ιρακινών κρατουμένων τόσο από τις κατοχικές δυνάμεις όσο και από τη δοτή κυβέρνηση.

Νεκροί έπεσαν έξω από το σπίτι τους, στην ανατολική Βαγδάτη, ο ανώτερος δικαστής Κάις Χασίμ Σαμερί και ο γιος του. Την ευθύνη της ένοπλης επίθεσης ανέλαβε η «Ανσάρ αλ Σούνα». Σε ανάλογες ενέδρες σκοτώθηκαν 1 δημοτικός σύμβουλος, 2 Ιρακινοί στρατιώτες, ενώ τραυματίστηκαν 3 ανώτεροι υπάλληλοι του υπουργείου Επικοινωνιών.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας, μάχες ξέσπασαν μεταξύ Ιρακινών αστυνομικών και ανταρτών στην ανατολική συνοικία Ρασχάντ, όταν οι πρώτοι απάντησαν με πυρά στους δεύτερους που μοίραζαν φυλλάδια υπέρ του μποϊκοτάζ των εκλογών. Στην ίδια συνοικία βόμβα εξερράγη στην είσοδο σχολείου που θα χρησιμοποιηθεί για εκλογικό τμήμα και μόλις έφθασαν Ιρακινοί και Αμερικανοί στρατιώτες δέχτηκαν τα πυρά ανταρτών.

Από τα δύο αυτά περιστατικά, σκοτώθηκαν 3 αστυνομικοί, 2 αντάρτες και 1 περαστικός, ενώ τραυματίστηκαν 9 αστυνομικοί. Νωρίτερα, είχε ανακοινωθεί ότι οι νεκροί αστυνομικοί είναι 11. Αργά το απόγευμα, τέλος, ανακοινώθηκε ότι στη Μοσούλη απήχθη, από αγνώστους, ο Μουχάμαντ Νούρι Ακράουι, στέλεχος του ΚΚ Ιράκ.

Ενας άλλος απαχθείς, και μάλιστα από την 1η Νοέμβρη, ο Αμερικανός Ρόι Χάλαμς εμφανίζεται, για πρώτη φορά σε βιντεοταινία που κυκλοφόρησε χτες, να εκλιπαρεί τους Αραβες ηγέτες να παρέμβουν για να σωθεί η ζωή του, λέγοντας ότι ο Πρόεδρος Μπους είναι «αδιάφορος για όλη αυτήν την κόλαση». Στο βίντεο δεν αναφέρεται ούτε το όνομα της οργάνωσης που τον απήγαγε, ούτε κάποιος όρος για την απελευθέρωσή του.

Αρχισε, από χτες, η δημοσιοποίηση, σταδιακά, των ονομάτων των υποψηφίων που θα συμμετάσχουν στις εκλογές της 30ής Γενάρη, αν και πολλοί, για λόγους ασφαλείας, δεν επιθυμούν να κοινοποιηθεί το όνομά τους. Την ίδια ώρα, εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προσπαθούσε να μειώσει τη σημασία της απουσίας διεθνών παρατηρητών από το Ιράκ, υποστηρίζοντας ότι «δε θα πληγεί η εγκυρότητα του αποτελέσματος» και ότι «η περίπτωση της Ουκρανίας, όπου οι ΗΠΑ πίεσαν για παρατηρητές, και του Ιράκ είναι διαφορετικές...».

Ο δοτός πρωθυπουργός Αλάουι παρουσίασε, από την πλευρά του, μια σειρά σχεδίων μεταβίβασης της ευθύνης της ασφάλειας από τις κατοχικές δυνάμεις στις ιρακινές, χωρίς όμως να θέτει κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, τονίζοντας ότι όλα θα γίνουν «όποτε οι ιρακινές δυνάμεις είναι έτοιμες». Εντούτοις, δημοσιογραφικές πληροφορίες ανέφεραν ότι Ιρακινοί αξιωματούχοι πιέζουν την Ουάσιγκτον να δεσμευτεί σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα αποχώρησης.

Κάτι τέτοιο, προς στιγμήν, δε φαίνεται, όμως, να εξετάζεται από το Λευκό Οίκο, παρά το γεγονός ότι διογκώνεται η δυσαρέσκεια και εντός ΗΠΑ. Ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις του αναπληρωτή επικεφαλής των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο Ιράκ, Τζέιμς Λάβλεϊ, ο οποίος εκτίμησε ότι τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του 2006, 120.000 Αμερικανοί στρατιώτες θα βρίσκονται στο Ιράκ.

«Το Πεντάγωνο προσπάθησε επισταμένα να συγκαλύψει το εύρος των βασανιστηρίων σε βάρος Ιρακινών κρατουμένων από Αμερικανούς στρατιώτες». Αυτό υποστηρίζει η Αμερικανική Ενωση Πολιτικών Δικαιωμάτων, δίνοντας στη δημοσιότητα, μέχρι πρότινος απόρρητα, κυβερνητικά έγγραφα, στα οποία, εκτός από μια ατελείωτη σειρά φρικτών βασανιστηρίων, αναφέρεται ρητώς και το ότι δεν περιορίζονται στις φυλακές Αμπού Γράιμπ, αλλά αποτελούν σύνηθες φαινόμενο όπου υπάρχουν κατοχικές δυνάμεις. Η Ενωση κατηγόρησε, επίσης, το Πεντάγωνο ότι εμπόδισε, επί της ουσίας, πολλές έρευνες, ενώ παράλληλα προσπάθησε, αρκετές άλλες, να τις αξιοποιήσει προς όφελός του για να αποκρύψει την αλήθεια.

Η επίσης αμερικανική οργάνωση «Human Right Watch» προχώρησε, και αυτή, σε δημοσιοποίηση νέων στοιχείων, χτες. Σύμφωνα με αυτά, εκτεταμένη και συνήθης είναι η χρήση βασανιστηρίων και στις φυλακές που ελέγχονται από ιρακινές δυνάμεις, δημιουργώντας, τελικά, μια εικόνα που δε διαφέρει σε τίποτε με ό,τι συνέβαινε επί Σαντάμ. Απαντώντας στις κατηγορίες, αξιωματούχοι της δοτής κυβέρνησης μιλούσαν για «μεμονωμένα περιστατικά» και «ορισμένες πεπαλαιωμένες νοοτροπίες».