Χρυσούλα Κάϊλα

Στις 4 Νοέμβρη 2004 «έφυγε» από κοντά μας η αγαπημένη μάνα, γιαγιά ΜΑΡΙΑ ΚΑΖΑΓΛΗ. Εζησε μια ζωή δύσκολη, προσφέροντας πάντα αγάπη και βοήθεια στην οικογένειά της. Η αξιοπρέπεια, το κουράγιο, η αγάπη και η στωικότητα απέναντι στα προβλήματα είναι αυτά που μας δίδαξε με τη ζωή της.

Το 1942 έφυγε από το Μονοκάμπι της Ικαρίας με την οικογένειά της, κυνηγημένοι από τη φτώχεια και την Κατοχή, αναζητώντας την επιβίωση στη γειτονική Τουρκία. Ακολούθησε η Συρία, οι Πηγές του Μωυσή και έως την Αίγυπτο, όπου έζησαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων και εργάστηκε ως νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού.

Εκανε οικογένεια με τον Ξενοφώντα Κάζαγλη, που και εκείνος από τα «σύρματα» της Μέσης Ανατολής υπερασπιζόταν τις δημοκρατικές ιδέες του.

Με την επιστροφή τους στην Ικαρία έζησαν φτωχικά, αλλά κυνηγημένοι.

Το 1949 ήρθαν στην Αθήνα για μια καλύτερη ζωή. Εζησαν και εργάστηκαν πιστοί στο ΚΚΕ και στα ιδανικά του και πάντα με το όνειρο της επιστροφής τους στην Ικαρία.

Υπήρξε ιδανική σύζυγος, αδελφή, μάνα και γιαγιά και τη θυμόμαστε πάντα με λατρεία.

Στη μνήμη της προσφέρω 100 ευρώ προς τιμήν του 17ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, μέσω της ΟΒ ΚΝΕ Αλίμου.

Η εγγονή της Μαρία Τσαντέ

* * *

Φωτ.

Στη μνήμη της αγαπημένης μητέρας μας ΑΡΓΥΡΩΣ ΝΤΑΟΥΛΑ, η οποία πέθανε ξαφνικά στις 8 Γενάρη 2005 προσφέρουμε 50 ευρώ για το 17ο Συνέδριο.

Το 40ήμερο μνημόσυνό της θα γίνει την Κυριακή, 13 Φλεβάρη, στο Μιξόρρουμα Ρεθύμνου.

Τα παιδιά της

* * *

Φωτ. 2

Στη μνήμη των αξέχαστων αδελφών μας αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης ΑΛΕΚΟΥ ΚΑΪΛΑ και ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΚΑΪΛΑ προσφέρουμε στο ΚΚΕ, μέσω ΚΟΒ Αγίων Αναργύρων, 50 ευρώ στο ΚΚΕ.

Για την αντιστασιακή δραστηριότητα ο Αλέκος πέρασε από το Κολαστήριο της Μακρονήσου και η Χρυσούλα δικασμένη σε ισόβια έζησε πολλά χρόνια στις φυλακές.

ΜΑΥΡΙΔΟΥ ΛΕΛΑ

* * *

Στη μνήμη των γονιών μου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΛΥΡΙΤΖΗ και ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ προσφέρω 200 ευρώ, μέσω ΝΕ Μεσσηνίας στο ΚΚΕ.

Μαρία Λυριτζή

* * *

Ο αγωνιστής ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, μέλος του ΚΚΕ, ο οποίος πέθανε στις 2 Φλεβάρη 2005, από τη Ροβιάτα Ηλείας, γεννήθηκε το 1917 στο χωριό Σιμόπουλο Ηλείας. Το 1942 εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ, μέλος της οποίας ήταν και ο δίδυμος αδελφός του Διονύσης. Ως σύνδεσμος ενημερώνει τις αντάρτικες ομάδες για τις κινήσεις των ναζί και των Ιταλών φασιστών. Τραυματίζεται από γερμανικά πυρά και όταν αναρρώνει αναλαμβάνει ξανά μέρος σε αποστολές, όπως την παρακολούθηση των κινήσεων των Γερμανών πριν από τη μάχη της Μιράκα, τη μάχη στο Πούσι και τον Πύργο, ενώ συμβάλλει στην αιχμαλωσία 25 Ιταλών και στο κάψιμο του οχήματός τους.

Την περίοδο 1948-49 ο δίδυμος αδελφός του Διονύσης, μαχητής του ΔΣΕ, συλλαμβάνεται, περνά από Στρατοδικείο και εκτελείται στην Κόρινθο.

Ο Γιάννης Κωνσταντακόπουλος καταδιώκεται από τους διώκτες του αδελφού του και αρχίζει μια νέα ζωή, με πολλές δυσκολίες, στη Ροβιάτα, με τη γυναίκα του Σωτηρία και τα δυο παιδιά τους. Απέκτησε στη συνέχεια άλλα 7 παιδιά και πολλά εγγόνια, τα οποία είναι περήφανα για τον παππού τους, γιατί ήταν ένας περήφανος, αξιοπρεπής άνθρωπος, αγωνιστής στη ζωή και στον αγώνα, πάντα πιστός στα ιδανικά του σοσιαλισμού και μέλος του ΚΚΕ έως το τέλος της ζωής του.

Στη μνήμη του και αντί για στεφάνι στην κηδεία του, οι σύντροφοί του της ΚΟΒ Αμαλιάδας προσφέρουν 50 ευρώ προς τιμήν του 17ου Συνεδρίου του ΚΚΕ και επαναλαμβάνουν τα λόγια του εγγονού του Δημήτρη στην κηδεία του: «Αντίο Σύντροφε... και για όσα δεν πρόλαβες να δεις, εμείς είμαστε εδώ... πάντα»!

* * *

Η Ευτυχία Προκοπίου προσφέρει 20 ευρώ στο ΚΚΕ, μέσω ΚΟΒ Κέντρου Περιστερίου, στη μνήμη των αδελφών της ΓΙΑΝΝΗ, ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ και ΠΡΟΚΟΠΗ και του γαμπρού της ΓΙΑΝΝΗ.

* * *

Φωτ.

Τέτοιες στιγμές αποχαιρετισμού σε μας, στη δική μας γενιά πολύ δύσκολες. Οσο και αν γνωρίζεις το επερχόμενο τέλος, δεν μπορείς να το πιστέψεις όταν έρχεται. Είναι πολύ δύσκολο να πρέπει να σκιαγραφήσεις το δικό σου άνθρωπο, άλλο τόσο είναι δύσκολο να αποχαιρετήσεις μια φίλη συναγωνίστρια, συντρόφισσα. Και ο λόγος για τη Λέλα, τη δική μας ΛΕΛΑ ΜΑΥΡΙΔΟΥ.

Είναι δύο μήνες από τις 23 του Νοέμβρη που μας «έφυγες». Δυσκολεύομαι να το δεχτώ κι όμως ο χαμός σου με πόνεσε πολύ. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πώς εσύ η μαχητική αγωνίστρια που πέρασες τόσες δυσκολίες και στάθηκες όρθια, έφυγες από κοντά μας αφήνοντας και στο σύντροφό σου Κώστα αυτό το κενό που μόνο ο θάνατος αφήνει.

Γενάρης 1944 βρίσκομαι με τη μάνα μου και το μικρότερο αδελφό μου στη φυλακή και στις αρχές Ιουνίου φέρνουν 8 γυναίκες και ένα κορίτσι στην ηλικία μου μαζί με τη μάνα της, τη Λέλα. Μας είχανε κλεισμένες χωρίς νερό και φαγητό. Οι μανάδες φωνάξανε και μας τα κορίτσια μας στέλνανε να φέρουμε νερό και φαγητό, κολοκύθια νεροβρασμένα με χώματα μέσα και πάντα με ένα ταγματασφαλίτη σκοπό απέναντι στο πυροσβεστείο.

Τη δεύτερη μέρα που πήγαμε για νερό, η Λέλα μου λέει, τώρα που δε μας βλέπει ο σκοπός να φύγουμε και έχω σπίτι για να μας κρύψουνε. Εγώ φοβήθηκα. Αυτό λέγεται θάρρος και δύναμη, που για την ηλικία της ήταν μεγάλο. Χωρίσαμε.

Δε θα γράψω άλλα. Πολλά έχω να πω για τη Λέλα και τραγικά. Χωρίσαμε τα χρόνια της παρανομίας και της φυλακής. Οταν η Λέλα αποφυλακίστηκε, ήρθε στη Θεσσαλονίκη, με ζήτησε στην τότε ΕΔΑ. Συναντηθήκαμε και από τότε δε χωρίσαμε έως την τελευταία στιγμή που θα έφευγε. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως δεν είναι μαζί μας.

Εσύ Λέλα πρέπει να είσαι ήσυχη, γιατί έκανες το χρέος σου ως το τέλος. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει. Θα σε θυμάμαι με πόνο και αγάπη. Στην ακριβή σου μνήμη προσφέρω 30 ευρώ προς τιμήν του 17ου Συνεδρίου.

Η φίλη και συντρόφισσά σου

Μητρογώγου Μάγδα