Ειλικρινά μελαγχολείς - και υποφέρεις - βλέποντας άξιους, και παν-άξιους ηθοποιούς να μπλέκονται σε μέτρια, μετριότατα πράγματα! Ο λόγος για τον Ντάστιν Χόφμαν, πρωτίστως, και την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, δευτερευόντως. Γιατί αλήθεια; Η ανάγκη να μη χαθούν από το καλλιτεχνικό στερέωμα; (Για την πραγματική επιβίωση, θεωρώ, δεν μπαίνει ζήτημα). Το θλιβερό γεγονός πως δε γράφονται ρόλοι (γιατί άραγε;), για κάπως ηλικιωμένους ηθοποιούς; Ποιος ξέρει!

«Τα Πεθερικά Της Συμφοράς», πάντως, χάρις σε αυτούς (και στους άλλους ηθοποιούς) δεν είναι και στην κυριολεξία της συμφοράς! Μια χωρίς φαντασία φάρσα επαρχιακού θιάσου. Διανθισμένη με τουριστικά τοπία και με σεξουαλικά υπονοούμενα και αστεία. Πράγματα, δηλαδή, που δεν ανησυχούν - και δε νοιάζουν - κανέναν.

Διαβάζοντας τα βιογραφικά των ηθοποιών η μελαγχολία σου μεγαλώνει. Αν τους έβαζαν να διαβάζουν στίχους Αμερικανών ποιητών ή να διηγούνται απλές καθημερινές ιστορίες ή ακόμα να έλεγαν τους τίτλους των ταινιών όπου έλαβαν μέρος και τα βραβεία που κέρδισαν, όλα θα ήταν καλύτερα. Και εμείς οι θεατές θα βλέπαμε και θα ακούγαμε με περισσότερο ενδιαφέρον και αυτοί θα ένιωθαν ποιο αξιοπρεπείς!

Ο Ντε Νίρο με την κόρη του (Τέρι Πόλο) από τη μια μεριά και ο Χόφμαν με την Στρέιζαντ και τον γιο τους (Μπεν Στίλερ) από την άλλη, ανταμώνουν για να πρωτογνωριστούν (και να δώσουν τη συγκατάθεσή τους στον επικείμενο γάμο) τα πεθερικά. Ολος αυτός ο παράταιρος πληθυσμός συμβιώνει για 48 ώρες. Διάστημα ικανό να γίνουν όλοι καλύτεροι και αγνότεροι (κατά το αμερικάνικο) άνθρωποι. Με κρύα αστεία και προβλέψιμες φάρσες. Ξέχασα να σας πω πως ο Ντε Νίρο είναι συνταξιούχος πράκτορας της CIA, αλλά ψυχούλα! (Γίνεται αυτό; Ούτε στο cinema κατά τη γνώμη μου).

Παίζουν: Ντάστιν Χόφμαν, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, Μπεν Στίλερ, Μπλάιθ Ντάνερ, Τέρι Πόλο, Οουεν Γουίλσον, ο γάτος Μίστερ Τζιγκς και ο σκύλος Μωυσής!