«Γιατί φωνάζει ο Κώστας, κάνε κάτι, δεν το βλέπεις, υπάρχει πρόβλημα, σήκωσε τη γειτονιά στο ποδάρι»! Με αποπαίρνει για άλλη μια φορά.

Τίποτα εγώ!.. Συνέχιζα - σαν κύριος - να πατάω το κουμπί, αλλάζοντας τους σταθμούς, όπως είχα συμφωνήσει μαζί του, χαμογελώντας αινιγματικά... Και ο Κώστας σε κάθε αλλαγή να γίνεται έξαλλος.

«Πώς μπορείς και χαμογελάς, δεν τον ακούς, έκλεισε ο λαιμός του. Κάθε βράδυ την ίδια ώρα ο ίδιος χαλασμός. Θα αρρωστήσει»!

Εγώ τίποτα, πάλι! Χωρίς να απαντήσω στις παρατηρήσεις της, τσακ στο Μέγκα, τσακ στον Αντέννα, τσακ στον Αλφα... και πάει λέγοντας. Και σε κάθε τσακ, ο Κώστας να πετάγεται πάνω ουρλιάζοντας. Ετοιμος να πέσει με το κεφάλι στην τηλεόραση και να τη σπάσει. Και θα το έκανε, αν δεν τον συγκρατούσα.

«Καλά δε λυπάσαι αυτόν, δε λυπάσαι ούτε τους ανθρώπους που βγήκαν στα μπαλκόνια τους; Θα νομίζουν ότι τον βασανίζουμε. Και γιατί δεν ανάβεις, παρακαλώ, ένα φως; Τι κάθεστε και οι δυο στο σκοτάδι;».

Πώς να της εξηγήσεις - όσο καλή διάθεση και αν έχεις - τα ανεξήγητα! Με την επιστροφή του Κώστα στο σπίτι, ύστερα από την τελευταία του απόπειρα να μας εγκαταλείψει, και αφού του εξήγησα τον πόνο που μου προκάλεσε αυτή του η ενέργεια, καταλήξαμε - οι δυο μας - σε μια συμφωνία. Μια συμφωνία που θα την κρατήσουμε κρυφή από τους άλλους. Ακόμα και από την Ελένη!.. Ο Κώστας και εγώ, κυρίες και κύριοι, ζούμε μια συνωμοσία. Να γιατί δεν μπορούσα - δεν μπορώ - να της εξηγήσω...

Τσακ στο Μέγκα. Στη μέση ο - γλυκός - κύριος με τα γυαλιά. Δεξιά του ο Καρατζαφέρης, αριστερά του κάποιος «αντίθετος». Ερώτηση πρώτη, τίποτα αυτοί. Δεύτερη, Τρίτη, τέταρτη... και η φωτιά ανάβει. Θυμώνει ο βουλευτής, θυμώνει και ο άλλος. «Κύριοι», αγριεύει - τάχα - ο διαιτητής, τρίβοντας από τη χαρά του τα χέρια του. Τίποτα ετούτοι. Επιμένει - τάχα - ο άνθρωπος με τα γυαλιά. «Κύριοι»! Τον «φτύνουν». Φωνάζουν και οι δυο, γίνεται χάβρα. Εκεί δεν αντέχει ο Κώστας. Ξεσπάει. Πετάγεται πάνω έτοιμος να τους ριχτεί. Γαβ!

Τσακ στον Αντέννα, εγώ, για να τον ξεσηκώσω περισσότερο. Τυχεροί! Πέφτουμε πάνω στις ταυτότητες. Να γράφεται ή να μην γράφεται; Να γράφεται ο παπάς, να μην γράφεται ο άλλος. Γιατί να γράφεται ο ένας, γιατί όχι ο άλλος. Κουβέντα στην κουβέντα, κοντεύουν ν' 'ρθουν στα χέρια. Φωνάζουν, χειρονομούν, βρίζονται! Πάνω ο Κώστας. Τον τραβάω! Γαβ, αυτός!

Τσακ στον Αλφα, για μεγαλύτερη ένταση! Να ο Τράγκας. Στο άλλο παράθυρο ο Κύρτσος. Στη μέση ο Νίκος. Κουβέντα για κάποια Σαλώμη. Χάος! Πες ο ένας, πες ο άλλος, άντε να βρεις την αλήθεια. Και ποιος νοιάζεται, άλλωστε, για την αλήθεια; Φωνή στη φωνή, χειρονομία στη χειρονομία και ο Κώστας γίνεται Τούρκος. Ξεχύνεται πάνω στην τηλεόραση έτοιμος να τους κατασπαράξει. «Μη, Κώστα», φωνάζω και τον τραβάω πίσω. «Μη αγόρι μου, είμαστε ακόμα στην πρώτη είδηση. Ακόμα είναι οχτώ παρά δέκα». Γαβ, εκείνος!

Υ.Γ. 1.- Η συμφωνία που έκανα με τον αγαπημένο μου σκύλο είναι εγώ να μην τον εμποδίζω να γαβγίζει τις ειδήσεις, όπως έκανα πριν, και αυτός να μην ξαναφύγει.

Υ.Γ. 2.- Ευχαριστώ - και δημόσια - την κυρία που βρήκε τον Κώστα και μου τον έφερε! Ενα γάβγισμα ακόμα, χρειάζεται, έτσι δεν είναι;