Η καθιέρωση της 8 του Μάρτη μαρτυρά την άρρηκτη σχέση του γυναικείου και εργατικού κινήματος, αφού η επέτειος έχει τις ρίζες της στην εξέγερση των εργατριών της Ν. Υόρκης, πριν από 150 χρόνια. «Πρόκειται, τόνισε, για μια επέτειο που επισημαίνει ότι η πραγματική ριζοσπαστικοποίηση των γυναικών, η αληθινή γυναικεία χειραφέτηση επιβάλλει την ένταξή της στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα».

Στη διάρκεια της Κατοχής, όσο κράτησε ο αντιστασιακός αγώνας, σφυρηλατήθηκε ένας νέος τύπος γυναίκας. Η αγωνίστρια. Σκληρή και πολύμορφη η πάλη της: Από τη μάχη για την επιβίωση στην Εθνική Αλληλεγγύη, τη φροντίδα του αντάρτη, ίσαμε την απεργία, τις διαδηλώσεις, τις μεγάλες μαζικές κινητοποιήσεις και την ένοπλη αντίσταση στην κατεχόμενη πρωτεύουσα και τα λεύτερα βουνά μας, με τις γυναίκες αντάρτισσές μας. Εκτελέσεις, κρεμάλες, μπλόκα, καμένα χωριά, ολοκαυτώματα...

Ομως η αντιστασιακή γυναίκα δε γονατίζει. Ξέρει τώρα να μάχεται και με την πένα της. Εχει τον παράνομο Τύπο, οι εφημερίδες που κυκλοφόρησαν στην κατεχόμενη πατρίδα είναι περισσότερες από 30. Δυο αθηναϊκές, «Γυναικεία δράση» που κυκλοφόρησε στις 2 Φλεβάρη του '42 και η «Λεύτερη Νέα», με αρχισυντάκτη την Ηλέκτρα. Η πρώτη νεκρή του Τύπου είναι η Ηλέκτρα, που άφησε μισοτελειωμένη την εφημερίδα της στις 26 Ιούλη του 1944...

Τις αγωνίστριες της θυσίας και του λυτρωμού που έτυχε να σωθούν από το φασισμό, αποφάσισε να εξοντώσει το κράτος και το παρακράτος της δοσίλογης Δεξιάς πριν προλάβουν να χαρούν τη ματωμένη λευτεριά τους. Βασανίστηκαν, διαπομπεύτηκαν, εξορίστηκαν στα ξερονήσια όλης της χώρας για να βροντοφωνάξουν στο Μακρονήσι με το στόμα της γερόντισσας ανταρτομάνας Μπλαζάκαινας «Δε δουλώνω, δεν απογραφώ»!

Αγωνίστριες όπως η Σταθούλα Λεβέντη, που τραγουδάει και χορεύει το σουλιώτικο τραγούδι «Εχε γεια καημένε κόσμε» γύρω από το φοίνικα της φυλακής του Αβέρωφ μια ώρα πριν εκτελεστεί. Η Δήμητρα Κορδαλή, βοσκοπούλα από την περιοχή των Τρικάλων, αποχαιρετάει τις φυλακισμένες συντρόφισσές της «Γεια σας γυναίκες, ψηλά τη σημαία του Αγώνα», καθώς οδηγείται στην εκτέλεση.

...Οταν αυτοί οι ήρωες - ηρωίδες θα κοσμούν τα σχολικά αναγνώσματα των εγγονιών μας, και των μελλουμένων γενιών, όταν η Εθνική Αντίσταση εισαχθεί σαν μάθημα σ' όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης ώστε οι μαθητές, οι φοιτητές, οι σπουδαστές να διδάσκονται την πραγματική Ιστορία και όχι την παραϊστορία, τότε η πατρίδα μπορεί να είναι σίγουρη πως οι νέες γενιές θα πορεύονται στο δρόμο της τιμής.

Η Νίτσα Παπανικολάου συνέχισε λέγοντας πως η ενεργός συμμετοχή στην Αντίσταση, η πολιτική δράση αποδείχτηκε αναγεννητική για τις γυναίκες που είχαν μεγαλώσει σε ένα προπολεμικό κόσμο με αυστηρά καθορισμένους και φυλετικούς όρους.

Για πρώτη φορά το 1944, για την κυβέρνηση του Βουνού, οι γυναίκες ψήφισαν από τα 18 τους χρόνια, τότε που οι άλλες γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Ψηφίζουν και ψηφίζονται, δικάζουν στα λαϊκά δικαστήρια, ψηφίζονται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Διαβάζουν και γράφουν, συμμετέχουν στον πολιτισμό με θεατρικές παραστάσεις, χορωδίες κλπ. Η κυβέρνηση του Βουνού έδωσε στις γυναίκες τόσα πολλά δικαιώματα, που για να δοθούν αργότερα χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες...

Και ερχόμαστε στο 1945. Εχει ουσιαστικά αρχίσει ο εμφύλιος πόλεμος, οι διωγμοί ανδρών και γυναικών από το παρακράτος και τους συνεργάτες των κατακτητών, που τους αναγκάζουν να καταφύγουν και πάλι στα βουνά.

Τότε μια ομάδα από φωτισμένες γυναίκες, ΕΑΜίτισσες κομμουνίστριες όπως η Ελλη Αλεξίου, η Μίνα Γιάννου, η Μαρία Σβώλου, η Μαρία Καραγιώργη, ιδρύουν ένα γυναικείο φορέα με στόχο να εκφράζει τις γυναίκες της Αντίστασης, αλλά και τις υπόλοιπες Ελληνίδες, ώστε να συνειδητοποιηθούν και να αγωνιστούν στις καινούριες συνθήκες για τα δικαιώματά τους. Ηταν η «Ενωση Γυναικών Ελλάδας».

«Είχα την τιμή, νεαρή μαθήτρια Γυμνασίου, να συμμετέχω σ' αυτή την οργάνωση από την πρώτη στιγμή», είπε η ομιλήτρια. «Ολα τα χρόνια που ακολούθησαν ο φορέας αυτός πορεύτηκε δίπλα στον κατατρεγμένο αγωνιστή και αγωνίστρια, στον εξόριστο, στον φυλακισμένο, στα παιδία των γονιών που ο πατέρας αναγκάστηκε να ξαναβγεί στο βουνό και η μάνα στη φυλακή, στην εξορία».

«Η συνέχεια αυτού του φορέα υπάρχει και σήμερα», συνέχισε η Νίτσα Παπανικολάου. «Είναι η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας. Εδώ και αρκετά χρόνια με τους συλλόγους από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη, οι γυναίκες μας αγωνίζονται και διεκδικούν τα δικαιώματά τους στη δουλιά, στην παιδεία, στην ασφάλιση, στην ειρήνη και στην ολόπλευρη στήριξη της μητρότητας. Να αναγνωριστεί από το κράτος έμπρακτα η κοινωνική αξία της μητρότητας και να πάψει να είναι ατομική υπόθεση της κάθε γυναίκας, του κάθε ζευγαριού. Να υπάρξουν μέτρα στήριξης του εισοδήματος της αγρότισσας, του αγροτικού νοικοκυριού, ώστε να σταματήσει η ερήμωση της υπαίθρου και η μετανάστευση των νέων ανθρώπων στις πόλεις και στις ουρές των ανέργων.

...Δε νοείται ισοτιμία της γυναίκας χωρίς εργασία, κοινωνικές παροχές που με αίμα κερδήθηκαν, κρατική μέριμνα. Δε νοείται γυναικεία χειραφέτηση με ελαστικές μορφές εργασίας, με ανεργία γύρω στα 60% και εργασία μέχρι τα 65 της χρόνια. Η εργασία στη γυναίκα είναι απαραίτητη, γιατί της δίνει τα εφόδια για καλύτερη ζωή, αλλά και αξιοπρέπεια. Οι κοινωνικές παροχές, η παιδεία, η υγεία, οι καλύτερες συνθήκες δουλιάς, τη βοηθάνε να φτιάξει μια οικογένεια ισορροπημένη και να ανταποκριθεί στα πολλαπλά της καθήκοντα.

Σήμερα οι γυναίκες σ' όλον τον κόσμο καλούνται πάλι να αγωνιστούν ενάντια στη λαίλαπα των επεμβάσεων της νέας τάξης πραγμάτων σ' όλο τον πλανήτη και να περισώσουν ό,τι με αγώνες και αίμα κερδήθηκαν από άνδρες και γυναίκες, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Να συστρατευτούμε για την ειρήνη στον Κόσμο, ενάντια στους "προστάτες" Μπους και Σία»!

Οπως διαβάζουμε στο τελευταίο τεύχος της «Τελέσιλλα», ένα ποσοστό 75-80% των ξεριζωμένων ανθρώπων είναι γυναίκες και παιδιά. Οι περισσότεροι πρόσφυγες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους εξαιτίας του πολέμου και το ποσοστό των θυμάτων πολέμου που είναι άμαχοι εκτοξεύτηκε τις τελευταίες δεκαετίες από 5% σε περισσότερο από 90% των θυμάτων. Το 80% των θυμάτων όπλων μικρού διαμετρήματος είναι γυναίκες και παιδιά και ο αριθμός τους ξεπερνά κατά πολύ τις στρατιωτικές απώλειες. Οι πρόσφυγες «πληρώνουν» τους πολέμους που το κεφάλαιο δημιουργεί.