Τα παραπάνω είπε ο υφυπουργός Παιδείας, Σ. Ταλιαδούρος, σε συνέδριο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου την περασμένη Παρασκευή, στο Βόλο και είναι ενδεικτικά της αντίληψης που έχει η κυβέρνηση και η ΕΕ, για το ρόλο του εκπαιδευτικού συστήματος στις σύγχρονες συνθήκες. Σύμφωνα με αυτήν, λοιπόν, το «άτομο» είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για την εκπαίδευση που θα λάβει ή... που δε θα λάβει. Το οργανωμένο εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να είναι δομημένο, έτσι ώστε να δίνει «ευκαιρίες» μάθησης κι όχι να εξασφαλίζει το δικαίωμα όλων στην εκπαίδευση. Αυτό περίπου λέει και το «ευρωσύνταγμα», στην περιβόητη Χάρτα των Δικαιωμάτων.

Οταν όμως, η εκπαίδευση παύει να είναι δικαίωμα του λαού και μεταμορφώνεται σε «ευκαιρία», ανοίγει ο δρόμος για τη συνεχή μορφωτική υποβάθμιση των λαϊκών στρωμάτων. Κι αυτό γιατί η δυνατότητα αξιοποίησης μιας «ευκαιρίας» είναι ανάλογη της δυνατότητας του πορτοφολιού του καθενός. Το παιδί του επιχειρηματία έχει δυνατότητα να σπουδάσει οπουδήποτε και με οποιοδήποτε κόστος. Το παιδί του εργάτη δεν μπορεί να σπουδάσει ούτε καν στο σημερινό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα αν περάσει σε μια άλλη πόλη από αυτήν που μένει. Δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες ή καλύτερα, όταν μιλάμε για ευκαιρίες αυτές εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι ποτέ ίσες.

Παράλληλα, η λογική της ΕΕ για την εκπαίδευση, που όπως φαίνεται η κυβέρνηση την ενστερνίζεται, απαλλάσσει πλήρως το κράτος από την υποχρέωσή του να παρέχει βασική αλλά και ολοκληρωμένη μόρφωση σε όλο το λαό. Αναθέτουν στο κράτος απλά, το ρόλο του συντονιστή των διαφόρων εκπαιδευτικών προγραμμάτων που θα προσφέρονται είτε απευθείας από τους ιδιώτες είτε από δημόσια ιδρύματα που θα έχουν μετατραπεί σε επιχειρήσεις και βασικός σκοπός τους θα είναι το κέρδος.