Αν και ο θεατρικός χειμώνας πέρασε, η στήλη οφείλει να «επισκοπήσει», έστω και συνοπτικά, μερικά σημαντικά έργα που ανεβάστηκαν και με πολύ ενδιαφέρουσες παραστάσεις, οι οποίες ανεβάστηκαν προς τα τέλη της χειμερινής περιόδου.

Στο «Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας», ο θίασος «Πράξη», γνώρισε στο ελληνικό κοινό, το νέο, πολλά υποσχόμενο, Σκοτσέζο δραματουργό Ντέιβιντ Χαρόουερ και το πρώτο του έργο «Μαχαίρι στην κότα», του οποίου το θέμα άντλησε μελετώντας το ιδιοκτησιακό καθεστώς στην ύπαιθρο της Σκοτίας από το 18ο αιώνα και εντεύθεν, για να συνθέσει, εντέλει, μια ηθογραφία σε πρώτο επίπεδο και σε δεύτερο μια ποιητικότατη παραβολή. Μια αλληγορία για το δικαίωμα, το τίμημα, την ελευθερία της γνώσης. Πρόσωπα του «μύθου» ένα ζευγάρι «πρωτόγονων», αναλφάβητων αγροτών κι ο ξενοτοπίτης, εγγράμματος όμως μυλωνάς, γι' αυτό «μάγος» και «δαίμονας» κατά τους κατοίκους του χωριού. Η γυναίκα του ζευγά λαχταρά, μα αδυνατεί, να πει με λέξεις τον «κόσμο» μέσα της και γύρω της. Να βγει από τη σιωπή της άγνοιάς της και να τον κάνει λόγο της γνώσης. Πηγαίνοντας στον μυλωνά να αλέσει το στάρι της, σαν την Εύα, μπαίνει στον πειρασμό να δοκιμάσει τον «καρπό της γνώσης». Μαθαίνει από τον μυλωνά να γράφει το όνομά της κι ύστερα άλλες λέξεις, δίνεται σ' αυτόν συνειδητά, σαν γυναίκα, κι όχι σαν φοράδα, όπως την αντιμετωπίζει ο άντρας της και σκοτώνοντας μαζί με το μυλωνά τον «Αλογο Γουίλιαμ» - τον άντρα της, λευτερώνεται από τα χαλινά του «ζώου», της άγνοιας.

Το έξοχο μυθοπλαστικά, απλής κι όμως ποιητικότατης γλώσσας, έργο - με την αρμόζουσα σ' αυτό μετάφραση (Μπάμπης Κολώνιας), το απέριττο σκηνικό και τα κοστούμια (Γιώργος Πάτσας), τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς,(Λευτέρης Παυλόπουλος), την υποβλητική μουσική (Μαρία - Χριστίνα Κριθαρά) - ευτύχησε με τη σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Μια σκηνοθετική δουλιά τολμηρή, αλλά και απόλυτα λιτή, δουλιά μεστή και επί της σκληρής και πικρής ουσίας του έργου, που χωρίς επιτήδευση αναδείκνυε την αισθαντικότητα, την ποιητικότητα και αλληγορία, αλλά και την ηθογραφική του βάση, καθοδηγώντας προσεκτικά και λεπτομερειακά τις πολύ καλές ερμηνείες των καλών ηθοποιών: Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Ηλέκτρα Γεννατά, Γιώργος Μακρής.

Η «Θεατρική Σκηνή» του Αντώνη Αντωνίου, έχει μακρόχρονη και δημιουργικότατη σχέση με το σύγχρονο ελληνικό έργο, τέτοια ώστε να «οσμίζεται» το καλό έργο και να αναδεικνύει, και με το παραπάνω, τις αρετές του. Να του εκμαιεύει και να προβάλλει καθαρότερα τα όποια στοιχεία κοινωνικής κριτικής αυτό διαθέτει, να καθιστά τα πρόσωπα και το λόγο σκηνικά δραστικότερα. «Καρπός» αυτής της μακρόχρονης, υποκριτικής και σκηνοθετικής τριβής του Α. Αντωνίου με το σύγχρονο έργο ήταν η εξαίρετη αισθητικά -- χάρη και στη συμβολή του έξοχα σχεδιασμένου θεατρικού χώρου και των σκηνικών αντικειμένων από τον Κώστα - Ηρακλή Γεωργίου -- αλλά και κοινωνιολογικά καίρια παράστασή του, με το «Γεύμα» της Λείας Βιτάλη. Ενα έργο, που, βεβαίως, ενώ θεματικά δεν αποτελεί «παρθενογένεση», όπως το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Αλμπι, αλλά και το «Ενυδρείο» και το «Μαχαίρι στο κόκαλο» του Μουρσελά, λ.χ. «καθρεφτίζει» με δραματουργική ευελιξία, με ρεαλισμό, άμεση γλώσσα, αλλά και ποιητικό αίσθημα, το αποτρόπαιο πρόσωπο της αμείλικτης νεοπλουτίστικης ανερχόμενης τάξης - δημιούργημα του χρηματιστηριακού τζόγου, των αλληλοαρπακτικών, χωρίς ιερό και όσιο, διαπλεκόμενων συμφερόντων. Η συγγραφέας στήνει ένα επιχειρηματικών σκοπιμοτήτων και «λεπτής» γαστριμαργίας «γεύμα», με συνδαιτυμόνες τρία ζευγάρια, στο σπίτι ενός από αυτά. Η απόλαυση των εδεσμάτων συνοδεύεται με την άποψη κάθε μέλους της «παρέας» γύρω από την τηλεοπτική είδηση περί βιασμού και δολοφονίας μιας γυναίκας. Η συζήτηση θα εξελιχθεί σε αλληλοαποκάλυψη των συνειδησιακών συμβιβασμών, της ηθικής σήψης, των ανταγωνιστικών κινήτρων, των αλληλοσπαρασσόμενων ζευγαριών της «παρέας» και της διαφορετικής άποψης δύο από αυτών, της αηδιασμένης με τη ζωή που ζει και τα «τέρατα» που συναναστρέφεται Αννας και του κυνικού Βασίλη, για το αν οι γυναίκες «γουστάρουν» ή όχι το βιασμό, σε ένα θριλερικό «παιχνίδι» προσομοίωσης της είδησης που τελειώνει με το βιασμό και τη δολοφονία της Αννας. Δολοφονία -ανθρωποφαγία, που αντί να διαρρήξει τις σχέσεις των συνενόχων, τις ενδυναμώνει για χάρη των οικονομικών συμφερόντων τους.

Ο Αντώνης Αντωνίου, με τη σκηνοθεσία του, σκηνοθεσία αποκάλυψης της κοινωνικής και συναισθηματικής αφετηρίας και της πορείας φθοράς των προσώπων, του χαρακτήρα τους, του διαταραγμένου ψυχισμού, των συνηθειών, των συμπεριφορών, των συζυγικών σχέσεων, των φανερών και κρυφών οικονομικών ανταγωνισμών, κατέστησε το έργο δραστικότατο κοινωνιολογικό σχόλιο, χωρίς να στεγνώσει, κάθε άλλο μάλιστα, το δραματικό, ανθρώπινο στοιχείο των προσώπων. Η σκηνοθετική «μπαγκέτα» του, ενορχήστρωσε τους έξι ομιλούντες και τον ένα βουβό ρόλο, σε ενιαίο υποκριτικό σύνολο, με «πρώτο» και εμπειρότερο «βιολί» τον ίδιο (Βασίλης), αποσπώντας μια αξιόλογη ερμηνεία από τον Δημήτρη Κανέλλο, τα καλύτερα στοιχεία της στέρεας Νατάσας Ασίκη και της πληθωρικότερης Γεωργίας Ζώη, τις φιλότιμες προσπάθειες του Ανδρέα Αρβανίτη και της Ρενέ Ρεβάχ και τη σιωπηλά εύγλωττη παρουσία του Δημήτρη Μαυρομάτη.