Εμείς που ζούμε στην Ελλάδα και κάθε φορά που γράφουμε για ένα χωριό ή νησί που πρόσφατα σχεδόν επισκεφτήκαμε μας κυριεύει η νοσταλγία. Φανταστείτε έναν συμπατριώτη μας που ζει όχι μονάχα μακριά, αλλά σε άλλο ημισφαίριο, στη μακρινή Βενεζουέλα, να νοσταλγεί τα πάτρια εδάφη και, χωρίς να είναι αυτό το αντικείμενο της δουλιάς του, να θυμάται, να αναπολεί, να νοσταλγεί και να γράφει. Να καταγράφει τους «ήχους της ψυχής του» με τόση ευαισθησία. Τις προάλλες, διάβασα στην εφημερίδα «Εμπρός» της Μυτιλήνης το κείμενο του Στράτου Δουκάκη και συγκινήθηκα. Επικοινώνησα μαζί του, για να του ζητήσω την άδεια να το αναδημοσιεύσω. Και, τώρα που το ξαναδιαβάζω σκέφτομαι πως, τελικά, οι αποστάσεις είναι εντελώς, σχετικές. Ψυχολογικές. Συναισθηματικές. Διότι είναι φανερό ότι ο Στράτος Δουκάκης είναι πολύ πιο κοντά στη Μυτιλήνη, πιο κοντά στην Ελλάδα απ' ό,τι είναι η γράφουσα, η οποία φροντίζει ενίοτε να απουσιάζει... Νοερά τουλάχιστον...

«Οταν γράφω είναι σαν να ξεγυμνώνω την ψυχή μου. Χαράζω με λέξεις πάνω στο χαρτί ή στην οθόνη του υπολογιστή μου εκείνα τα αισθήματα που, κατά κάποιον τρόπο, φανερώνουν την αλήθεια μου. Κι ας είναι μια ζωή τα ίδια ή συνέχεια των προηγουμένων, περιλαμβάνοντας, ακόμα, τα όσα παρέλειψα την άλλη φορά. Ακόμα κι αν πλήττω την ώρα που γράφω, το αφήνω να φανεί. Σκέφτομαι πως ίσως κάποιον θα κάνω να συγκινηθεί.

Είναι φορές, το ομολογώ, που δεν έχω τι να γράψω, δε βρίσκω θέμα, υλικό. Δε βρίσκω τις λέξεις, νιώθω την αγωνία της απώλειάς τους. Και είναι τότε που "συλλαμβάνω" σκιρτήματα που ξεφεύγουν από τις χαραμάδες της καρδιάς μου. Ακολουθώ τα σημάδια τους και τα αποτυπώνω, υπακούοντας στις προσταγές του εσωτερικού μου εγώ! Δύσβατο μονοπάτι, σίγουρα.

Πάνε πολλά χρόνια που αποχωρίστηκα τον τόπο μου - φυσικά, όχι όμως και συναισθηματικά - και σαν αστέρευτος ποταμός πορεύτηκα σε άλλα μέρη, μακρινά. Απόδημος πάντα, δίχως όμως να ριζώσω τελικά. Εκανα προσπάθειες να μην εγκλωβιστώ μέσα στο εφήμερο, να μην απομακρυνθώ από το όνειρο και τη μέθη που χρειάζεται για να πραγματοποιήσεις αυτό το όνειρο. Σε μένα ξεκίνησε από τη λαχτάρα να ξαναδώ τους ανθρώπους μου και τον τόπο μου.

"Το χωριό όπου γεννιέται κανείς φαίνεται πως γίνεται με τον καιρό παραμύθι. Και το παραμύθι δεν είναι παρά μια άλλη αίσθηση ζωής, που σε δένει πίσω απ' το μίτο της και σε παρασέρνει σ' ένα δικό της δρόμο", γράφει ο εκλεκτός συγγραφέας Τάκης Χατζηαναγνώστου. Τώρα βλέπω και νιώθω πόσο ο άνθρωπος έχει ανάγκη αυτή τη μέθη, για να υπερβεί τον εαυτό του και να πραγματώσει αυτό το όνειρο.

Και να 'μαι τώρα στον Μόλυβο ν' αγναντεύω από το πατρικό μου το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα του κόσμου. Γυρνώ στο νησί μου, αναζητώντας τις άδολες χαρές της φύσης και τη δροσιά του ανέμου. Το βλέμμα μου γαληνεμένο στους απέραντους ελαιώνες του και το σώμα μου παραδομένο στα καταγάλανα νερά του. Μια βόλτα στο φεγγαρόφωτο, ένας περίπατος στην αμμουδιά, ένα όνειρο δροσερής, καλοκαιρινής νύχτας κι η μυρωδιά από το γιασεμί και τ' αγιόκλημα διώχνει μακριά τη σκιά του χρόνου και αφήνει τη φαντασία να πλάσει ένα δικό της υπέροχο παρόν και ένα απρόβλεπτο μέλλον.

Ξεστρατίζει για μια στιγμή η σκέψη μου στο διάβα. Κάθομαι τώρα και σκέφτομαι πως είναι σαν να αρχίζει μια νέα εποχή, μπαίνω σε άλλες έγνοιες και σ' άλλες ανησυχίες. Πιστεύω πως συχνά δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ξεχνάμε να κοιτάξουμε στην ψυχή μας. Εκεί κρύβεται, πιστεύω, όλη η ειλικρίνεια του εαυτού μας. Η αυτογνωσία είναι πολύ προσωπική για τον καθένα. Πολλές φορές μας χρειάζεται για να έρθουμε σε συνάντηση με την αλήθεια μας. Κι ο ψυχισμός αυτός αντανακλάται στη ματιά μας. Ματιά που άλλοτε χαμογελά όλο φως, άλλοτε συννεφιάζει κι άλλοτε ...βουρκώνει.

Το διαρκές ανικανοποίητο μας βασανίζει. Οσα πράγματα και ν' αποκτήσουμε, κάτι μας λείπει.

Και ίσως να είναι αυτό ένας άλλος τρόπος ύπαρξης. Ολοι κυνηγάμε να βρούμε την αλήθεια πίσω από τις ψευδαισθήσεις μας και ξαφνικά πουθενά δεν ταιριάζεις, και κανένας δεν ταιριάζει μαζί σου. Κι εγώ, αναρωτιέμαι, μήπως ο άνθρωπος γερνάει μόλις αρχίζει να υπερασπίζεται την ιδιαιτερότητά του; Ιδιαίτερα όταν αυτή - η ιδιαιτερότητα - είναι μόνο μια ουτοπία;

Τελικά, πάλι το κατόρθωσα, βρήκα τις λέξεις να σας γράψω τα δικά μου. Οι λέξεις, λένε, είναι σαν τα κοχύλια του γιαλού. Αν τα βάλεις στο αυτί σου, ακούς τον ήχο του γιαλού σου ή της ψυχής σου... Αυτό έκανα και σήμερα ...συγχωρέστε με».