Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός, βήμα ταχύ, εμπρός να τον γιορτάσουμε παιδιά στην εξοχή. Κάπως έτσι το λέγαμε παλιά. Οταν υπήρχε εξοχή. Και τώρα κάπου θα υπάρχει, αλλά άντε να τη βρεις. Τότε, σε εκείνα τα χρόνια που δεν υπήρχαν τόσες τσιμεντένιες και γυάλινες... πολυτέλειες, υπήρχε το χωράφι πλάι μας. Σπαρμένο με παπαρούνες και μαργαρίτες. Ενας πανέμορφος κοκκινο-κίτρινος τάπητας που σου έφτιαχνε τη διάθεση. Τώρα; Τώρα είμαστε στριμωγμένοι. Τα άνθη φυτο-ζωούν μέσα στα ανθοδοχεία, ή στις βεράντες μας, αν υπάρχουν. Στη δική μας περίπτωση ευτυχώς η βεράντα είναι σχετικά μεγάλη και μπορεί να φιλοξενήσει αρκετές γλάστρες. Γι' αυτό στρέφουμε το βλέμμα προς τα έξω και εστιάζουμε την προσοχή μας εκεί. Και αρχίζουμε την επιθεώρηση. Ξεκινάμε να μετράμε τις απώλειες που είχαμε τούτο τον χειμώνα, κι ας μην ήταν πολύ βαρύς. Πρέπει να πάρουμε αποφάσεις. Ποια φυτά θα αντικαταστήσουμε, ποια θα πετάξουμε και ποια θα φροντίσουμε περισσότερο. Ο Μάης είναι ο μήνας των λουλουδιών. Λέμε, λοιπόν να γίνουμε πλουσιότεροι φέτος... Λέμε να προσθέσουμε σπαράγγια, γαρίφαλα, μπεγκόνιες, γεράνια, πελαργόνια, γιασεμί, νυχτολούλουδο και ό,τι άλλο βρούμε που να μυρίζει όμορφα και να μας κάνει να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε μέσα σε τέσσερις στενούς, ακριβοπληρωμένους όμως, τοίχους. Και τριανταφυλλιές, πολλές τριανταφυλλιές. Επειτα θα εφοδιαστούμε με γερά γάντια για να καθαρίσουμε τα φύλλα και θα ρίξουμε λίπασμα και σίδηρο όπου χρειάζεται. Καλό καλοκαίρι.