Απόγευμα του προπερασμένου Σαββάτου, βγαίνοντας μια βόλτα ως ένα σπίτι φίλων, άρχισαν οι ουρανοί να λικνίζονται στο γνώριμο γι' αυτούς χορό του φθινοπώρου. Τα σύννεφα φιλιόντουσαν, στέλνοντας προς εμάς, τους γήινους ιθαγενείς, τις πρώτες τους βρόχινες σταγόνες. Η μια γινόταν πιο δυνατή και πιο πυκνή από την άλλη κι όλες μαζί κατέληγαν σ' εμάς τους ανυποψίαστους εκδρομείς του Σαββατοκύριακου, με τα λινά μας ακόμη, να μας ποτίζουν ως το κόκαλο. Δεν άργησε βέβαια να βρεθεί το κατάλυμα με τη μεγάλη βεράντα και το ζεστό καφέ και ώρα με την ώρα στέγνωνε και το νερό, αλλά και η λαχτάρα της τρεχάλας που μας προκάλεσε η φθινοπωρινή μπόρα. Περί ανέμων και υδάτων η κουβέντα και όλο και κάποια υπενθύμιση για τη γενικότητα της καθημερινότητας. Και να που ξάφνου ο καφές γινόταν πιο ...κρύος και ο καπνός απ' το τσιγάρο πιο πικρός. Εφταιγε εκείνη, η άτιμη η κουβέντα, που πετάχτηκε στα ξαφνικά, όπως όλα στο ξαφνικό και στο τυχαίο στη ζωή και στη σκέψη σου μπορεί να στ' αλλάξει όλα. «Τι να γίνονται με τη βροχή ετούτη, ρε παιδιά, κι εκείνοι οι έρμοι συντοπίτες μας, που ο περσινός Εγκέλαδος τούς έβγαλε έξω απ' τη ζωή τους και τους έβαλε μέσα στη ζωή του άγνωστου και της υπόσχεσης χωρίς αντίκρισμα;». Κι εκεί που η παρέα απολάμβανε την άπλα της βεράντας και χάζευε τις ζωγραφιές των αστραπών στους ουρανούς, ήρθαν στη σκέψη τα κοντέινερ, που βλέπω καθημερινά κάνοντας το δρομολόγιο για τη δουλιά μου. Συνηθίζει το μάτι τ' άτιμο στο καθημερινό θέαμα και κάνει το μυαλό να ξεχνάει. Μα, τώρα η υπενθύμιση, μ' αφορμή την ξαφνική μπόρα, ξύπνησε κάποιες χορδές της παρέας.

Μια ολιγόλεπτη παύση στη συζήτηση κι ένα αλληλοκοίταγμα στα μάτια, λες και είχαμε καταλήξει όλοι στο ίδιο συμπέρασμα, αλλά δεν τολμούσαμε να το βγάλουμε απ' τα χείλη μας.

Την ησυχία του απολογισμού διέκοψε ο ήχος του τηλεφώνου και η φωνή του φίλου απ' την άλλη άκρη του σύρματος, που ρώτησε έτσι απλά: «Πάλι τα ίδια λες να έχουμε»;