Παντού οι ΕΠΟΝίτες γίνονται οι φρουροί της αντίστασης κατά των Γερμανοράλληδων. Φράζουν με σαμποτάζ τους γερμανοφασιστικούς δρόμους. Ατέλειωτες οι συγκρούσεις, στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Η μάχη και η αυτοθυσία των τριών παιδιών, σ' ένα σπίτι του Υμηττού, γίνεται Σύμβολο. Το αντιφασιστικό «κάστρο» ανήκει στην Ιστορία της Αντίστασης. Ο επαναστατημένος συναγερμός των παιδιών είχε κυριέψει ολόκληρη την ελληνική νεότητα. Η πρωτοπορία, ο πόθος, ο παλμός της Ελλάδας βρίσκονται κλεισμένα στα τέσσερα τοίχια του «κάστρου». Οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» του Μεσολογγιού ξαναζούν. Σ' αυτόν το σκληρό Απρίλη (28/4/1944) οι τρεις ΕΠΟΝίτες έχουν πάρει τη μεγάλη απόφαση. Να πεθάνουν υπερασπίζοντας το μέγιστο αγαθό, την ελευθερία. Μάχονται με ελάχιστα όπλα στα χέρια τους. Ανταριάζεται όλη η περιοχή. Το κάστρο κυκλώνεται, το «κάστρο» δεν πέφτει. Στις «ντάπιες» της ελευθερίας έχουν πάρει τις θέσεις τους. Οι γενναίοι περιμένουν φυλάσσοντας «Θερμοπύλες».

Δεν έχουν θάρρος οι 200 δειλοί Γερμανοράλληδες να πλησιάσουν. Από μακριά τους χτυπούν. Τα παιδιά του «κάστρου» έχουν κλείσει βαθιά στα φυλλοκάρδια τους το «ελευθερία ή θάνατος». Οι τρεις σύντροφοι του «Κάστρου» της Ελευθερίας πέφτουν ηρωικά. Ο ένδοξος θάνατος των τριών ΕΠΟΝιτών, του Κώστα Φωτόπουλου, του Θάνου Κιοκμενίδη, του διμοιρίτη Δημήτρη Αυγέρη, γίνεται ο θρύλος της Αντίστασης, θυμίζοντας την Αλαμάνα, το Κούγκι, το Αρκάδι. Σαν θρύλος επιγράφεται το Ποίημα της Σοφίας Μαυροειδή - Παπαδάκη, που στην Κατοχή πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και κέρδισε το «Βραβείο Εθνικής Αντίστασης» το 1946 για το βιβλίο «Της Νιότης και της Λευτεριάς»: «Κάστρο δεν ήταν, ήταν ένα σπίτι απλό, / βαμμένο απ' τα συνθήματα του αγώνα / σαν όλα τ' άλλα εκεί στον Υμηττό / μα τ' όρισεν η τύχη προμαχώνα. / Κάστρο δεν ήταν, μ' άντεξε σαν κάστρο / ολάκερη μια μέρα και βωμός / υψώθηκε κι ολόλαμπρο σαν άστρο / στην αίγλη του το πήρεν ο ουρανός. / Τρία παιδιά, τρεις νέοι, τρεις ΕΠΟΝίτες / ήταν οι μόνοι κι άξιοί του φρουροί / και γύρω ένα φουσάτο γκεσταπίτες / τσολιάδες καστροπάρτες Γερμανοί. / Κι όταν το γέρμα του ήλιου αντρειωμένοι / σιγήσαν πια κι αυτοί, χωρίς πνοή / προχώρησαν αργά, δειλά, σκιαγμένοι / οι πολιορκητές μες στη σιγή. / Σωρό τα πτώματα έλεγαν να βρούνε / και βρήκαν μόνο τρία νεκρά παιδιά. / Κατάπληκτοι τα βλέπουν και απορούνε / πούθε έβγαινε μια τέτοια λεβεντιά. / Πούθε έβγαινε; Απ' τα Νιάτα απ' τη θυσία / τα 'χεν η ΕΠΟΝ γεννήσει η ηρωική, / να ξαναγράψουν μια παλιά Ιστορία, / σε νέα σελίδα ακόμα πιο λαμπρή. / Στο Κούγκι τώρα και στ' Αρκάδι / το σπίτι-κάστρο στέκεται ιερό. / Και οι τρεις λεβέντες λάμπουν κάθε βράδυ / τρίδυμα αστέρια, εκεί στον Υμηττό».

Στα ίδια κάστρα της ελευθερίας, της οδού Μπιζανίου, έπεφταν οι Γιάννης Ιωακειμίδης, Σπύρος Πουλημένος, Δημήτρης Γαλάτσης, Δημήτρης Βασιλειάδης, Ιορδάνης Παπαδόπουλος, Γιώργης Γυμνόπουλος, Στέλιος Βιτζέντζος, Γαβριήλ Μυριδινός. Το ολοκαύτωμα της οδού Μπιζανίου, το «κάστρο» του Υμηττού των ΕΠΟΝιτών φωτίζουν τους λαϊκούς αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες σήμερα. Στα χνάρια τους «πολεμάμε και τραγουδάμε». Για να χτίσουμε έναν καινούριο κόσμο, δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού: «Ετσι ομιλώ απλά / γιατί το φως μες απ' τους απλούς ανθρώπους βγαίνει» (Ιγνάτιος Αλεξίου).