Νομοθέτημα που έρχεται να ενισχύσει τις συμφύσεις ανάμεσα στο κράτος και τα μονοπώλια στην κατεύθυνση εκχώρησης ζωτικού χώρου στο μεγάλο κεφάλαιο έχει στα σκαριά η κυβέρνηση και ετοιμάζεται να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή. Πρόκειται για τις λεγόμενες «συμπράξεις Δημοσίου και ιδιωτών» (ΣΔΙΤ) με τις οποίες τα μεγάλα και μικρότερα έργα υποδομής (οδικοί άξονες, νοσοκομεία, σχολεία κ.ά.) και κρατικές υπηρεσίες παραδίδονται ολοκληρωτικά στις διαθέσεις και στην απόλυτη διαχείριση της πλουτοκρατίας. Πρόκειται για ρυθμίσεις ενίσχυσης εκείνης της φιλομονοπωλιακής πολιτικής που επιδοτεί τους ιδιώτες «επενδυτές» με ζεστό και δωρεάν δημόσιο χρήμα για την κατασκευή των έργων και στη συνέχεια τους προικοδοτεί και με τη μακροχρόνια οικονομική εκμετάλλευσή τους.

Οι βασικές κατευθύνσεις του νομοθετήματος παρουσιάστηκαν χτες σε ημερίδα από τον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφη, ο οποίος εύστοχα το χαρακτήρισε ως «νόμο-πλαίσιο». Επί της ουσίας πρόκειται για διασταλτικής ερμηνείας και χαρακτήρα κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις που διασφαλίζουν ακόμη περισσότερο τα συμφέροντα των επενδυτών, από τυχόν προσφυγές, δικαστικές αποφάσεις ή άλλες «χρονοβόρες» διαδικασίες (απαλλοτριώσεις, πολεοδομικές διατάξεις, «προβλήματα» με την Αρχαιολογική Υπηρεσία κ.ά.). Κάθε άλλο παρά τυχαία προβλέπεται η θεσμοθέτηση ενός «ευέλικτου» κυβερνητικού οργάνου - αξιόπιστου, όσο και προνομιακού συνομιλητή των ιδιωτών μεγαλοεπιχειρηματιών το οποίο θα ρυθμίζει και θα επιλύει τέτοια ζητήματα. Ο συγκεκριμένος νόμος -πλαίσιο έρχεται να απαλλάξει το ιδιωτικό κεφάλαιο και από τον «πονοκέφαλο» της συζήτησης των συμβάσεων στη Βουλή. Ταυτόχρονα έρχεται να θεσμοθετήσει και ειδικού χαρακτήρα φοροαπαλλαγές και σε ό,τι αφορά τα τέλη και τους φόρους για δάνεια που θα πάρουν οι ιδιώτες από το τραπεζικό κεφάλαιο, το οποίο αποτελεί τον τρίτο «εταίρο» της κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης.

Οι βασικοί άξονες του νομοθετήματος, όπως παρουσιάστηκαν από τον υπουργό Γ. Αλογοσκούφη, είναι οι παρακάτω:

• Ορίζονται οι δημόσιοι φορείς (υπουργεία, ΟΤΑ, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ) που μπορούν να προχωρούν σε συμπράξεις σύμβασης με τους ιδιώτες. Για το σκοπό αυτό συστήνονται από κάθε φορέα Ανώνυμες Εταιρίες για κάθε τέτοια «συνεργασία». Είναι απόλυτα φανερό το γεγονός ότι με το συγκεκριμένο λύνονται τα χέρια των «κρατικών υπηρεσιών» οι οποίες θα έχουν το ελεύθερο να λειτουργούν στη βάση ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων.
• Αντικείμενο των συμπράξεων είναι η «δημιουργία υποδομών και η παροχή υπηρεσιών», με άλλα λόγια κάθε είδους κρατικής δραστηριότητας που φέρνει χρήμα στους ιδιώτες.
• Οι ιδιώτες αναλαμβάνουν «ουσιώδες μέρος των κινδύνων που συνδέονται με τη χρηματοδότηση». Είναι φανερό πως οι ιδιώτες δεν παίρνουν πάνω τους ούτε καν το σύνολο των «κινδύνων» για τυχόν καθυστερήσεις και αυτό παρά το γεγονός ότι το νομοθέτημα τούς εκχωρεί πλήρη διασφάλιση για τυχόν κινδύνους από «καθυστερήσεις» κ.ά.
• Κανένα απολύτως όριο δεν προβλέπεται για το χρήμα που θα βάλουν οι επιχειρηματίες. Είναι φανερό ότι τη νύφη θα πληρώσει ο λαός.
• Το «προϋπολογιζόμενο κόστος» κάθε έργου μπορεί να φτάνει μέχρι 200 εκατ. ευρώ. Ο υπουργός έσπευσε να διαμηνύσει πως τα μεγαλύτερα ποσά θα δίνονται στο πλαίσιο άλλων κυβερνητικών αποφάσεων.
• Οι πραγματικές βλέψεις τους προκύπτουν και από την αμίμητη διατύπωση σύμφωνα με την οποία «δεν αποτελούν αντικείμενο ΣΔΙΤ η άσκηση δημόσιας εξουσίας και γενικά οι δραστηριότητες που ανήκουν αποκλειστικά στο κράτος». Σαν τέτοιες αναφέρουν «την έννομη τάξη, εθνική άμυνα, απονομή δικαιοσύνης, ευθύνη σωφρονισμού». Είναι φανερό ότι για όλα τα άλλα δίνεται η δυνατότητα παράδοσής τους στις διαθέσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Ο υπουργός διευκρίνισε ακόμη πως μπορούν να δοθούν τμήματα κρατικών υπηρεσιών. Είναι φανερό πως ανοίγει ο δρόμος ακόμη και για ενοικίαση εργαζομένων από ιδιωτικές εταιρίες σε κρατικούς φορείς.
• Συστήνονται διυπουργική Επιτροπή συμπράξεων και Ειδική Γραμματεία στο υπουργείο Οικονομίας. Οι παραπάνω αναγορεύονται προνομιακοί συνομιλητές των ιδιωτών «επενδυτών». Είναι το ευέλικτο-επιτελικό εργαλείο που θα λύνει τυχόν ζητήματα που προκύπτουν σε όφελος των επιχειρηματιών.
• Ο νόμος προσδιορίζει το ελάχιστο περιεχόμενο των συμβάσεων σύμπραξης. Είναι φανερό πως αυτό το «ελάχιστο περιεχόμενο» του νόμου διασφαλίζει απόλυτα τα καλά και συμφέροντα των ιδιωτών. Ακόμα περισσότερο οι συμβάσεις κρατικών φορέων και ιδιωτών αναγορεύονται σε νόμο του κράτους, έτσι ώστε να αποφύγουν την κύρωση των συμβάσεων στη Βουλή, που απ' ό,τι φαίνεται θεωρείται χρονοβόρος και περιττή διαδικασία.

Τα παραπάνω σηματοδοτούν μια νέα - στρατηγικού χαρακτήρα - επίθεση της κυβέρνησης και των κεφαλαιοκρατών σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων της χώρας, που ήδη έχουν χρυσοπληρώσει και με βάση τις συμβάσεις θα εξακολουθήσουν να χαρατσώνονται για έργα όπως η «Αττική Οδός», ζεύξη Ρίου-Αντίρριου, Αεροδρόμιο Αθήνας, Ολυμπιακά έργα κ.ά. Το μοντέλο των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πρόσθεσε και νέα βάρη στα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη πλευρά διόγκωσε τα ελλείμματα και το κρατικό χρέος, φουσκώνοντας ακόμη περισσότερο τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών. Η πείρα των προηγούμενων χρόνων αποδείχνει το γεγονός ότι οι ισχυρισμοί των κυβερνώντων, πως τάχα θα μειωθούν οι χρηματοδοτικές υποχρεώσεις του κράτους, είναι απόλυτα ψευδείς.