Οι κορυφαίες στιγμές της ιστορίας σημαδεύουν βαθιά τον καθένα μας. Ανάλογα με τις εμπειρίες μας, τις γνώσεις μας, την ιδεολογία μας και την ταξική μας θέση, αυτό το «σημάδεμα» καταγράφεται - και επιδρά - με αυτόν ή τον άλλον τρόπο επάνω μας. (Και εμείς, βέβαια, με τη σειρά μας, και ανάλογα με το «ποιόν» μας, επιδρούμε πάνω στις «στιγμές» της ιστορίας).

Το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Πινοτσέτ, στη Χιλή, στις 11 Σεπτέμβρη του 1973, βρίσκει τον Αντρές Γουντ σε ηλικία μόλις 8 χρόνων. Τριάντα χρόνια αργότερα, μεταφέρει τις εικόνες εκείνων των ημερών, στον κινηματογράφο.

Ο Χιλιανός σκηνοθέτης προσπαθεί να μείνει πιστός σε εκείνες τις εικόνες, όπως τις συλλάμβανε το παιδικό (τότε) μυαλό του. Προσπαθεί να μας δείξει τη Χιλή εκείνων των γεγονότων, όπως τα κατέγραφε και τα καταλάβαινε το παιδικό (τότε) μυαλό του. Και για όσα αφορούν στο συναίσθημα η μεταφορά είναι πετυχημένη. Για όσα, όμως, αφορούν στην πολιτική η καταγραφή είναι αμήχανη και οι κρίσεις αστόχαστες.

Η δικαιολογία, που μπορεί να προβάλει ο καθένας, ότι επειδή η καταγραφή γίνεται μέσα από τα παιδικά μάτια, δεν μπορεί παρά να είναι «απλοϊκή», δεν είναι ικανή να δικαιολογήσει το διάχυτο «χριστιανισμό» της ταινίας. Στη Χιλή συνέβη μια φοβερή τραγωδία. Ο «όγκος» εκείνης της τραγωδίας, πρώτα στα παιδικά μυαλά, που δεν μπορούν να δώσουν «λογικές» εξηγήσεις, φουσκώνει και αναστατώνει.

Ο Γουντ, γίνεται φανερό, δε θέλησε να μεταφέρει στον κινηματογράφο ολόκληρη την τραγωδία της πατρίδας του. Μετέφερε μόνον τα «εξωτερικά» στοιχεία της. Εκείνα, τελικά, που δεν ξύνουν πληγές.

Παίζουν: Ματίας Κουέρ, Αριελ Ματελούνα, Μανουέλα Μαρτέλι, Αλίνε Κουπενχέιμ κ.ά.