Είναι γνωστό ότι εδώ και 40 χρόνια η ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Αττικής, και ειδικότερα η περιοχή του Θριάσιου Πεδίου, λειτουργεί ως ο σκουπιδότοπος του Λεκανοπεδίου. Πρόκειται, βέβαια, για την ωμή έκφραση της ταξικής πολιτικής, που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις, καθώς η περιοχή αυτή κατοικείται κυρίως από εργαζόμενους και φτωχά λαϊκά στρώματα.

Τώρα, λοιπόν, αυτός ο πολύπαθος τόπος και οι κάτοικοι της περιοχής καλούνται να «βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά» και για το πρόβλημα της λυματολάσπης της Ψυττάλειας, δεχόμενοι μια νέα επίθεση σε βάρος του περιβάλλοντος και των συνθηκών διαβίωσής τους. Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ - παρά τις σύσσωμες αντιδράσεις των φορέων και κατοίκων της περιοχής - την ίδια στιγμή που παραδέχεται ότι πραγματικά είναι οι αδικημένοι, τους ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα από το να δεχτούν και αυτό το ...«δώρο»! Ενα «δώρο», που θα φιλοξενηθεί μέχρι, τουλάχιστον, το 2007 από τον ήδη κορεσμένο ΧΥΤΑ Ανω Λιοσίων, ενώ ως αποθήκη υλικών για την επεξεργασία της λυματολάσπης θα χρησιμοποιηθεί το λατομείο Μουσαμά, που βρίσκεται και αυτό στην ίδια περιοχή...

Η υπόθεση της λυματολάσπης είναι, βέβαια, μια ιδιαίτερα πονεμένη ιστορία, που φανερώνει ότι οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις είναι ανίκανες να διαχειριστούν ένα περιβαλλοντικό ζήτημα, ακόμη και όταν διαθέτουν γι' αυτό λεφτά «με το τσουβάλι». Παράλληλα, αναδεικνύει μια τρικομματική συμπαιγνία των κομμάτων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, σε βάρος του λαού, τόσο της Δυτικής Αττικής, όσο και του Πειραιά.

Τεράστιες είναι οι ευθύνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, που έφτιαξαν ένα έργο όπως αυτό της δευτεροβάθμιας επεξεργασίας των λυμάτων στην Ψυττάλεια - ένα έργο που, από αρχικό προϋπολογισμό 128 εκατ. ευρώ, έφτασε στα 205 εκατ. ευρώ - χωρίς να κατασκευαστεί και η μονάδα ξήρανσης της λυματολάσπης, που θα περιόριζε δραστικά τον όγκο και το ρυπαντικό της φορτίο, αν και προβλεπόταν από τη σύμβαση. Προτίμησε έτσι τις υπόγειες συνεννοήσεις με τις διοικήσεις του Ενιαίου Συνδέσμου Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Αττικής και το Δήμο Ανω Λιοσίων για τη μεταφορά της λάσπης, έναντι ανταλλαγμάτων, στον ΧΥΤΑ. Μέθοδος που προκάλεσε το 2003 την κατολίσθηση των πρανών του ΧΥΤΑ.

Την ίδια πολιτική ακολούθησε, με τη σειρά της, και η κυβέρνηση της ΝΔ, ισχυριζόμενη ότι παρέλαβε μια «καυτή πατάτα». Αντί να δώσει άμεση λύση στο πρόβλημα με την ταχεία και με ασφαλή τρόπο απομάκρυνση της συσσωρευμένης στην Ψυττάλεια λυματολάσπης και των 700 τόνων που παράγονται καθημερινά, προκαλώντας προβλήματα στους κατοίκους του Πειραιά, θέλησε αρχικά να προωθήσει λύσεις που οξύνουν τα προβλήματα. Προέκρινε, συγκεκριμένα, αρχικά τη μέθοδο της καρκινογόνας καύσης, ενώ τώρα επιλέγει και αυτή τη «λύση» της μεταφοράς στον ΧΥΤΑ Ανω Λιοσίων.

Σημαντικές είναι βέβαια και οι ευθύνες του ΣΥΝ, ο οποίος με πρωτοκλασάτα στελέχη του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση συναινούσε και συνδιαμόρφωνε αυτήν την πολιτική μέσα από τις διοικήσεις του ΕΣΔΚΝΑ και της ΤΕΔΚΝΑ.

Μόνο το ΚΚΕ είχε και έχει ξεκάθαρες θέσεις. Καλεί την κυβέρνηση - με ευθύνη της και όχι του οποιουδήποτε εργολάβου - να βρει ασφαλή και κατάλληλο χώρο εναπόθεσης και επεξεργασίας της λάσπης, μακριά από τον ΧΥΤΑ Ανω Λιοσίων, ο οποίος είναι υπερκορεσμένος και θα πρέπει να κλείσει και να αποκατασταθεί. Παράλληλα, να συντομεύσει την κατασκευή του εργοστασίου ξήρανσης της λάσπης στην Ψυττάλεια και να αποκλειστεί, επιτέλους, η περιοχή του Θριασίου ως χώρος διάθεσης και επεξεργασίας απορριμμάτων.