Στο κομπολόι μετρά τα χρόνια του και τις ζωές που ανατράφηκαν σ' αυτό το κτίριο, ποτισμένο μέχρι τελευταίας πέτρας από το άρωμα του παρελθόντος, από τις μυρωδιές των αναμνήσεων.

Τα μάτια του είδαν κάμποσα, τα αυτιά του άκουσαν άλλα τόσα, αλλά η ψυχή του σήμερα τρέμει, όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τη λέξη - πιστολιά στον κρόταφο: «Κατεδαφίζεται»! Εύλογη η απορία του: «Μα, κατεδαφίζεται τόσο εύκολα η ιστορία;». Εύλογη και η αντίδραση των φοιτητών της Αρχιτεκτονικής, που κρέμασαν στους εξωτερικούς τοίχους των προσφυγικών πολυκατοικιών της λεωφόρου Αλεξάνδρας αυτούς τους κόκκινους στόχους. Κι είναι πραγματικά τραγική ειρωνεία να βρίσκονται κρεμασμένοι στους τοίχους, που ακόμα φέρουν τα σημάδια απ' τις σφαίρες και τις οβίδες, που δέχτηκαν το 1944 απ' τους Αγγλους στρατιώτες οι οχυρωμένοι σ' αυτά τα κτίρια αντάρτες.