Από τις 23 έως τις 25 Ιούνη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η 74η εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση (Συνέδριο) της Δασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας (ΔΟΕ).

Πρόκειται για ένα συνέδριο των εκπροσώπων των 70 χιλιάδων εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο ολομέτωπης πολιτικοϊδεολογικής επίθεσης, κυβέρνησης, κεφαλαίου, Ευρωπαϊκής Ενωσης, κομμάτων και άλλων φορέων και παραγόντων του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους και στη δημόσια δωρεάν Παιδεία.

Αυτή, συνεπώς, η επίθεση έθετε αντικειμενικά σ' αυτό το συνέδριο το καθήκον της αντίστοιχης απάντησης και των εκπαιδευτικών, από τη σκοπιά των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων, στα οποία εντάσσεται και ο προλετάριος της διανόησης και διανοούμενος προλετάριος, δάσκαλος. Αυτή η συγκυρία, αλλά και οι αγωνιστικές παραδόσεις των λαϊκών εκπαιδευτικών, έθεταν το καθήκον στο συνέδριο να αναδείξει την ευθύνη του δασκάλου. Ευθύνη ενεργού ένταξης και δράσης στο ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ευθύνη για τη συμβολή στην αποκάλυψη της βαρβαρότητας του κεφαλαίου, της διαβόητης ανταγωνιστικότητας και της νέας τάξης πραγμάτων. Ευθύνη για τη διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς μέσα στη σχολική τάξη, αλλά και στην κοινωνία με τα ιδανικά της εργατικής τάξης, για την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης, δίνοντας έτσι υπόσταση στις αξίες της συλλογικότητας, της αγωνιστικότητας και της αξιοπρέπειας.

Στα πλαίσια αυτά, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κινήθηκαν καθ' όλη τη διάρκεια του συνεδρίου, αλλά και με τη διεκδικητική πρότασή τους για συνολική σύγκρουση και ρήξη με το σύνολο της πολιτικής κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ και με τους φορείς τους που προωθούν τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και τα αντεργατικά αντιεκπαιδευτικά μέτρα προς χάρη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Προμετωπίδα τους οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, έθεσαν τις σύγχρονες ανάγκες του σχολείου και των εκπαιδευτικών που θα κατακτηθούν μέσα από το ενιαίο ταξικό μέτωπο όλων των εργαζομένων.

Οι συσχετισμοί, όμως, με κυρίαρχες τις παρατάξεις ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ, μαζί και με τα αριστερά άλλοθι και συμπληρώματά τους, ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (ΣΥΝ) ΚΑΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, ΝΑΡ, ΑΚΟΑ, Ασυνέχεια κ.τ.λ.), έκαναν και αυτό το συνέδριο της ΔΟΕ δεκανίκι της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Ολες αυτές οι δυνάμεις από κοινού, με παραλλαγές βέβαια, συντάχθηκαν με τη γραμμή της ενσωμάτωσης των δασκάλων - νηπιαγωγών στο σύστημα των αντιεκπαιδευτικών και αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Από αυτή την άποψη είναι χαρακτηριστικές και αποκαλυπτικές οι προτάσεις που κατέθεσαν στο συνέδριο για το διεκδικητικό πλαίσιο του κλάδου. Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των προτάσεων, που σε πρώτη φάση κατέθεσαν χωριστά αυτές οι δυνάμεις, είναι η απόκρυψη των βαθύτερων πολιτικών αιτίων και υπαίτιων των προβλημάτων και η αποενοχοποίηση των φορέων της αντιλαϊκής επίθεσης, η αποενοχοποίηση του κεφαλαίου, της ΕΕ αλλά και των γαλαζοπράσινων κυβερνήσεών της. Σε όποιες από τις προτάσεις αυτές υπήρχε και η ελάχιστη αμυδρή γενικόλογη αναφορά σε πολιτικές ευθύνες, ήταν τέτοια και τόση η γενικολογία που δημιουργούσε πολλαπλές συγχύσεις. Οσον αφορά δε στα αιτήματα αυτών των προτάσεων, αυτά με τον εκλεκτικισμό τους (νέο μισθολόγιο, κλαδική σύμβαση - μισθολόγιο κλπ.) ενσωματώνονται κάλλιστα στην κυβερνητική πολιτική και της δίνουν αβάντα για το πέρασμα νέων αντεργατικών αναδιαρθρώσεων όπως η σύνδεση μισθού αποδοτικότητας διά της αξιολόγησης - χειραγώγησης, μέσα από τους νέους θεσμούς των μισθολογίων και της νέας επιδοματικής πολιτικής.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι οι προτάσεις της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ ήταν πανομοιότυπες και μόνο κατά δήλωσή της, η ΔΑΚΕ ζητούσε από την ΠΑΣΚ μια μικρή φραστική διαφοροποίηση, σε σχέση με το χρόνο έναρξης των «αγώνων». Να σημειώσουμε ακόμα ότι η ΠΑΣΚ, όπως δήλωσε ο επικεφαλής της και απερχόμενος πρόεδρος της ΔΟΕ, αν και συμφωνούσε κατά 98% σε όλα με τη ΔΑΚΕ, οι δρόμοι τους χωρίζουν, γιατί τώρα για την ΠΑΣΚ εκείνο που προέχει, είναι ο στείρος αντιπολιτευτισμός στην υπηρεσία της κυβερνοθηρίας του ΠΑΣΟΚ. Ετσι, οι αναζητήσεις της ηγεσίας της ΠΑΣΚ για νέες συμμαχίες, στράφηκαν στο χώρο του «αριστερού» καιροσκοπισμού των «ΠΑΡΕΜΒΑΣΟ -ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ» που πάντα δείχνουν πρόθυμες να συνδράμουν την εκάστοτε πλειοψηφία προς άρσιν του αδιεξόδου της (βλέπε εκλογή προέδρου ΟΛΜΕ, κοινωνικός διάλογος ΔΟΕ κ.τ.λ.).

Αρχικά, βέβαια, αυτές οι δυνάμεις από κοινού με την παράταξη του ΣΥΝ, κατέθεσαν κοινή πρόταση με μια λίστα ελιτίστικων (κλαδική σύμβαση -μισθολόγιο) και άλλων αποσπασματικών αιτημάτων. Κύριο χαρακτηριστικό της πρότασης αυτής ήταν η γραμμή που πρότειναν για αγώνες «εντός των τειχών» και ξέχωρα από το εργατικό κίνημα. Κοντά σ' αυτούς υπήρξε και μια και τυπικά αποστειρωμένη από πολιτικές διαστάσεις, πρόταση σκέτης αιτηματολογίας, κάποιου αντιπροσώπου, προερχόμενου από τις ΣΥΝασπισμένες «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ». Στην ψηφοφορία, όμως, καμιά πρόταση δε συγκέντρωσε την απαιτούμενη πλειοψηφία και τότε ενεργοποιήθηκε ως κοινή πρόταση, η πρόταση του μεμονωμένου «ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΑ». Οι επικεφαλής και της ΠΑΣΚ και των «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ» και της «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ», δήλωσαν από μικροφώνου ότι συμφωνούν απόλυτα μ' αυτήν την πρόταση και ζήτησαν να τεθεί σε ψηφοφορία ως κοινή πρότασή τους. Αμέσως όμως μετά, στο εσωτερικό αυτών των δυνάμεων άρχισαν αντιπαραθέσεις και αντιδικίες που αφετηρία τους είχαν το κόστος αυτής της επιλογής τους. Ετσι, όλοι αυτοί οι συμφωνούντες, όταν η κοινή πρότασή τους τέθηκε ξανά σε ψηφοφορία, τότε την καταψήφισαν!!! Αμέσως μετά, εκτυλίχτηκαν σκηνές απείρου κάλλους με εκτοξευόμενες αποκαλυπτικές ύβρεις, ένθεν και ένθεν εντός των «αριστερών» «ΠΑΡΕΜΒΑΣΟ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ».

Ολα τα παραπάνω είναι αποκαλυπτικά του κυβερνητικού συνδικαλισμού της ΔΑΚΕ, του «αντιπολιτευτισμού» της ΠΑΣΚ στην υπηρεσία του ΠΑΣΟΚ, και του καιροσκοπισμού του συμπράττοντος αριστεροδεξιού οπορτουνισμού των «ΠΑΡΕΜΒΑΣΟ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ». Ολοι αυτοί βέβαια με τη συγκεκριμένη πολιτική και τακτική τους, όπως φάνηκε και παραπάνω, βλάπτουν σοβαρά το συνδικαλιστικό κίνημα και τις λαϊκές διεκδικήσεις και γι' αυτό οι εκπαιδευτικοί και όλοι οι εργαζόμενοι έχουν χρέος να τους παραμερίσουν. Και σ' αυτήν την κατεύθυνση ο έμπρακτος παραμερισμός τους, είναι η συμπόρευση των εκπαιδευτικών με το ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, σε ενιαίο μέτωπο με όλους τους εργαζόμενους και σε σύγκρουση και ρήξη με τις πολιτικές και τους φορείς του κεφαλαίου που δημιουργούν, οξύνουν και διαιωνίζουν τα προβλήματα στην εκπαίδευση και στους εκπαιδευτικούς. Μόνον έτσι θα ανοίξουν οι προοπτικές και για την Παιδεία και τα δικαιώματα των σύγχρονων αναγκών του σχολείου και του εκπαιδευτικού.