Πέρασαν δεκατρία χρόνια από την άνοιξη του 1992. Ηταν τότε που το ΚΚΕ έβγαινε γερά λαβωμένο από την κρίση του 1989 με τα φτερά τσακισμένα. Λίγοι, ελάχιστοι ήταν εκείνοι από τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς που πίστεψαν ότι θα ξανάβρισκε τη δύναμή του. Μεταξύ αυτών των ελάχιστων κι εγώ. Απομονωμένος από φίλους και συναγωνιστές τράβηξα το δρόμο της συμπαράστασης και συμπαράταξης κυρίως μέσα από τη στήλη του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη». Ολοι έλεγαν ότι η διάλυση του ΚΚΕ ήταν ζήτημα χρόνου. Με επιτιμούσαν και χλεύαζαν το δρόμο ενός μοναχικού καβαλάρη. Να, όμως που το πλήρωμα του χρόνου ήρθε να δικαιώσει την τότε επιλογή μου, έστω κι αν υποχρεώθηκα σε προσωπικές θυσίες. Δεκατρία χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, το ΚΚΕ παρουσιάστηκε σφριγηλό και με νεανική ορμή, ανανεωμένο και με πίστη στο σοσιαλιστικό του όραμα. Βρέθηκα πάλι εκεί σιωπηλός ανάμεσα στα βροντώδη συνθήματα και χειροκροτήματα, αναλογιζόμενος την πορεία των δεκατριών χρόνων. Σκεπτόμενος τη στιγμή της πρώτης δήλωσής μου το φθινόπωρο του 1991 στον τότε διευθυντή του «Ριζοσπάστη» ότι «θα ξαναβρείτε τη δύναμή σας, σύντομα».

Ηταν η πεποίθησή μου αυτή ότι, το ΚΚΕ κι αν ακόμη δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί ως η απαραίτητη καταλυτική δύναμη της σύγχρονης αστικής Ελλάδας. Τώρα, δεκατρία χρόνια μετά, το ΚΚΕ προβάλλει έτοιμο και δηλώνει ότι αναλαμβάνει την ενότητα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων στρωμάτων του λαού μπροστά στην τρέχουσα κρίση. Τα αστικά γεράκια επιχειρούν να κατασπαράξουν ό,τι απόμεινε από το σώμα της Ελλάδας και παραδίπλα τα κοράκια περιμένουν να τραφούν με τη σίγουρη λεία. Οι αρχηγοί των δυο κομμάτων εξουσίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, επιδίδονται σ' ένα... πρωταθλητισμό προσωπικής επιβολής με ένα κατάπτυστο τρόπο προσωπικής συκοφαντίας ακόμη και μέσα στις συνεδριάσεις της Ολομέλειας της Βουλής των Ελλήνων. Η σήψη είναι βαθιά κι απειλεί τον κοινωνικό οργανισμό. Μια απεγνωσμένη κραυγή βγαίνει από τα στήθη της εργαζόμενης Ελλάδας: Φτάνει πια! Στο βάθος των ανίερων αντιπαραθέσεων Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου ξεπροβάλλει η ανίερη θέληση της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης. Η στομφώδης αλαζονεία τους σημαδεύει την αλαζονεία του ελληνικού καπιταλισμού. Σε συνθήκες γενικής οπισθοχώρησης του εργατολαϊκού κινήματος, οι Ελληνες κεφαλαιοκράτες κι οι πολιτικοί εκφραστές τους δεν κρύβουν την αιδώ τους ούτε με φύλλο συκής. Το ζήτημά τους είναι ποιος θα αρπάξει τον ταύρο της εξουσίας από τα κέρατα χωρίς τον φόβο μιας λαϊκής εξέγερσης.

Στις συνθήκες αυτές η παρουσία του ΚΚΕ γίνεται περισσότερο από αναγκαία. Η παλιά αλήθεια ότι τα αστικά κόμματα οδηγούν όλη την κοινωνία στη διάλυση εάν δεν αισθάνονται την καυτή ανάσα του επαναστατικού εργατολαϊκού πολιτικού σχηματισμού, προβάλλει μπροστά μας. Το πρόβλημα της καθεστωτικής αλλαγής μπαίνει στην ημερήσια διάταξη. Τα κόμματα εξουσίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύονται ως επικίνδυνα γι' αυτή καθεαυτή την ύπαρξη της Ελλάδας. Πίσω τους κρύβεται μια χαμερπής μεγαλοαστική τάξη εθισμένη στη χρόνια βούτα και την αρπαχτή. Η εκφυλιστική κατρακύλα της Ελλάδας πρέπει να σταματήσει με κάθε μέσο. Η άμεση καθολική πολιτική αλλαγή γίνεται αναγκαία ως προϋπόθεση σημαντικών καίριων κοινωνικών αλλαγών. Το ΚΚΕ άπλωσε στο πολιτικό του τραπέζι πολλά ζητήματα. Καθόρισε προτεραιότητες ώστε να ανταποκριθεί στη λαϊκή απαίτηση της βαθιάς κοινωνικής αλλαγής. Χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Στον ορίζοντα προβάλλει η νέα Εθνική Αντίσταση. Είναι καιρός το όραμα να γίνει πράξη.