Το προεδρείο του Συνεδρίου

Είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε σε αυτή τη χώρα και να γνωρίσουμε και από κοντά την πολύπλοκη κατάσταση που βιώνει ο λαός της και οι κομμουνιστές, μέσα σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες υποτιθέμενης αστικής νομιμότητας. Είναι χαρακτηριστικό του κλίματος ότι τις μέρες του συνεδρίου δολοφονήθηκε ένας σύντροφος από παραστρατιωτικούς στο βορρά της χώρας.

Στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε σε μια κρίσιμη περίοδο για το λαϊκό κίνημα, που όμως βρίσκεται σε ανάταση, συμμετείχαν αντιπροσωπείες από 10 Κομμουνιστικά Κόμματα και εκπρόσωπος της Οργάνωσης για την αλληλεγγύη των Λαών της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής (OOSPAL) από το παράρτημα της Ισπανίας. Συγκεκριμένα, συμμετείχαν τα εξής κόμματα: Πορτογαλικό ΚΚ, ΚΚ Βενεζουέλας, ΚΚ Βραζιλίας, ΚΚ Αργεντινής, ΚΚ Χιλής, Κόμμα Κομμουνιστών του Μεξικού, ΚΚ ΗΠΑ, ΚΚ στη Δανία, Σοσιαλιστικό Κόμμα Νορβηγίας και το ΚΚΕ, που εκπροσωπήθηκε από τον Δημήτρη Καραγιάννη, υπεύθυνο του Διεθνούς Τμήματος του «Ριζοσπάστη» και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής.

Βασικό ζήτημα που ασχολήθηκε το συνέδριο ήταν η πάλη και οι συμμαχίες του κόμματος, η ενότητα για τη δημιουργία μιας νέας δημοκρατικής κυβέρνησης. Η κατάσταση που αντιμετωπίζει ο λαός αυτής της πολύπαθης χώρας, που βρίσκεται εδώ και πάνω από 40 χρόνια σε εμφύλια ένοπλη σύγκρουση, χαρακτηρίζεται από τον έντονο αντιδραστικό χαρακτήρα που έχει το καθεστώς της κυβέρνησης του Αλβαρο Ουρίμπε Βέλεζ. Κεντρικοί άξονες της πολιτικής Ουρίμπε είναι: 1. η λεγόμενη «δημοκρατική ασφάλεια», με το επιχείρημα ότι η οικονομική ύφεση είναι συνέπεια της ένοπλης σύγκρουσης, γι' αυτό η προοπτική της ανάπτυξης εξαρτάται από την ήττα του αντάρτικου, 2. «Συμμετοχικό κράτος», πίσω από το οποίο κρύβεται η προσπάθεια για χτύπημα εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων μέσα απ' την προβολή του λεγόμενου «κράτους των ιδιοκτητών» 3. Προχώρημα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής μέσα από τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου με τις ΗΠΑ 4. Ταύτιση με την «αντιτρομοκρατική πολιτική Μπους» 5. Επίθεση στα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων 6. Υποτιθέμενη «εκπαιδευτική επανάσταση».

Οπως επισημαίνει για το καθεστώς Ουρίμπε, στις Θέσεις για το Συνέδριο και την εισήγηση της ΚΕ το Κολομβιανό ΚΚ, πρόκειται «για κατάληψη της εξουσίας από το κυρίαρχο τμήμα της αστικής τάξης της χώρας που έχει σχέση με τη χρηματιστηριακή ολιγαρχία, με ξέπλυμα βρώμικου χρήματος από το ναρκεμπόριο και τη διαφθορά στην κρατική μηχανή και από τη συγκέντρωση γης με την εκκένωση περιοχών και το ξεσπίτωμα χιλιάδων».

Με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία υπολογίζεται ότι μέσα σε μια δεκαετία πάνω από 3,5 εκατομμύρια Κολομβιανοί από την επαρχία όλης της χώρας αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να μεταβούν σε άθλιες συνθήκες στις πόλεις. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της βίας και της τρομοκρατίας από τις παραστρατιωτικές ομάδες, τις λεγόμενες «ομάδες αυτοάμυνας» AUC, του στρατού δηλαδή των γαιοκτημόνων και ναρκεμπόρων που σε πάρα πολλές περιπτώσεις δρουν από κοινού και οργανώνονται από τον εθνικό στρατό.

Στην Κολομβία, αυτό το παρακράτος έχει ιστορικές καταβολές πριν από 50 χρόνια, όταν επιχειρήθηκε να κατασταλεί η λαϊκή απαίτηση για διανομή της γης και αγροτική μεταρρύθμιση. Είναι τότε που δημιουργείται η ανάγκη της πραγματικής λαϊκής αυτοάμυνας και δημιουργούνται οι πρώτες ένοπλες αντάρτικες αγροτικές ομάδες. Σε αυτή τη λαϊκή, αυθόρμητη στην αρχή, αντίδραση πρωτοστατεί το Κολομβιανό ΚΚ, που ιδρύθηκε το 1930, το οποίο δίνει στον ένοπλο αγώνα πολλά στελέχη του και μέλη της ΚΕ. Το 1964, περίοδο πολύ έντονης καταπίεσης είναι που ιδρύονται οι Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις Κολομβίας, (FARC) στην περιοχή της Μαρκετάλια, με επικεφαλής και τον σημερινό κομμουνιστή ηγέτη τους Μανουέλ Μαρουλάντα.

Σήμερα, η κατάσταση στη χώρα, παρά τη μεγάλη αστικοποίηση (το 70% του πληθυσμού ζει στις πόλεις) και την ανάπτυξη του καπιταλισμού, δεν έχει αλλάξει ριζικά. Καμία αγροτική μεταρρύθμιση δεν έχει γίνει. Το 4% των ιδιοκτητών γης κατέχει το 90% των εδαφών και οι παραστρατιωτικές τρομοκρατικές ομάδες ελέγχουν μεγάλο τμήμα της χώρας και μετά την εκλογή Ουρίμπε, δηλώνουν ανοιχτά ότι το 30% της Βουλής τους στηρίζει. Αυτή η πραγματικότητα, σε συνδυασμό με τη γενικότερη ένταση της εκμετάλλευσης των εργατών και την εξάρτηση της χώρας από τις πολυεθνικές κυρίως αμερικάνικες και την αποδεδειγμένη εμπλοκή Αμερικανών στρατιωτικών που εκπαιδεύουν στρατό και παραστρατιωτικούς, εξηγεί γιατί η ένοπλη πάλη εξακολουθεί σε αυτή τη χώρα να είναι βασικό στοιχείο της λαϊκής πάλης.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι το λαϊκό κίνημα και οι κομμουνιστές σε μια μακρά περίοδο έχουν δεχτεί αλλεπάλληλα χτυπήματα. Τη δεκαετία του '80 πάνω από 5.000 στελέχη της «Πατριωτικής Ενωσης», μετωπικής οργάνωσης που πρότειναν οι FARC και στήριξε το Κολομβιανό ΚΚ, δολοφονήθηκαν, όπως και χιλιάδες ακόμα λαϊκοί αγωνιστές και στελέχη του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι δολοφονίες ιδιαίτερα στην επαρχία και οι απειλές είναι και σήμερα στην ημερήσια διάταξη, ενώ στις φυλακές υπάρχουν πάνω από 5.000 πολιτικοί κρατούμενοι, που όμως το καθεστώς δεν τους αναγνωρίζει σαν τέτοιους.

Η απροσχημάτιστη συνεργασία κράτους παρακράτους με την κατάρρευση του διαλόγου με τις FARC το τρίχρονο 1999 - 2002 στην αποστρατιωτικοποιημένη περιοχή του Καγκουάν και την εκλογή Ουρίμπε οδήγησε στη σημερινή κατάσταση και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το λαϊκό κίνημα. Σήμερα με την πολιτική ένταση του πολέμου που υποτίθεται θα εξαφάνιζε το αντάρτικο, οι FARC είναι ακόμα πιο ισχυρές (πρόσφατα στις 24-25 Ιούνη έγιναν μάχες με μεγάλες απώλειες για τον εθνικό στρατό, παρά την υπεροχή του σε εξοπλισμό και άνδρες).

Στην ημερήσια διάταξη, τόσο από το ΚΚ, που δεν υποτιμάει καμία μορφή πάλης, όσο και από τους αντάρτες, μπαίνει το ζήτημα της πολιτικής λύσης με διαπραγμάτευση και της ανταλλαγής κρατουμένων πολέμου ανάμεσα στο κράτος και το αντάρτικο. Ωστόσο, η κυβέρνηση Ουρίμπε δεν είναι διατεθειμένη να προχωρήσει σε αυτή, αφού θέλει να περάσει στην κοινή γνώμη την άποψη ότι στη χώρα δεν υπάρχει ένοπλη σύγκρουση, αλλά μόνο εγκληματίες και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαλόγου.

Αυτή η στάση της κυβέρνησης, το γεγονός ότι οι υποσχέσεις Ουρίμπε περί διάλυσης σε 2 χρόνια του αντάρτικου και επίσης οι πρόσφατες συμφωνίες με παραστρατιωτικούς για δήθεν επανένταξή τους στην πολιτική ζωή μαζί με τα οξυμένα προβλήματα, έχουν δημιουργήσει τεράστια δυσαρέσκεια σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.

Σε αυτή τη βάση, αναπτύσσεται η πάλη του Κολομβιανού ΚΚ που έχει δημιουργήσει μαζί με άλλες δυνάμεις της αριστεράς το Κοινωνικό Πολιτικό Μέτωπο (Frente Social y Politico). Ταυτόχρονα, σε κοινοβουλευτική βάση μαζί με ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις έχει συγκροτηθεί η «Δημοκρατική Εναλλακτική Λύση» (Alternativa Democratica). Σε επίπεδο ακόμα πιο ευρύτερης συνεργασίας της αντιπολίτευσης, που περιλαμβάνει και κάποια αστικά κόμματα, υπάρχει το σχήμα της «Μεγάλης Δημοκρατικής Συμμαχίας» (Gran Coalicion Democratica) συνέβαλε στην επιτυχία της αποχής στο δημοψήφισμα που επιχείρησε ο Ουρίμπε για την επανεκλογή του τον Οκτώβρη του 2003.

Τα βασικά σημεία κοινής πάλης της GCD, είναι τα εξής:

1. Ενάντια στην πολιτική Ουρίμπε - Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

2. Ενάντια στην επανεκλογή του.

3. Αντίθεση στη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου(TLC) και την Ενωση Ελεύθερου Εμπορίου της Αμερικής (ALCA).

4. Ενάντια στον περιορισμό των λαϊκών δικαιωμάτων και τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών.

5. Πολιτική λύση με διαπραγματεύσεις και ανθρωπιστικές συμφωνίες.

6. Πάλη για την κατάργηση του εξωτερικού χρέους.

7. Πραγματική αγροτική μεταρρύθμιση.

Αμεσος στόχος για τις βουλευτικές και προεδρικές εκλογές του 2006 είναι η Αριστερά και οι δημοκρατικές δυνάμεις να κατεβάσουν κοινές λίστες στη βάση ενός μίνιμουμ προγράμματος, ώστε να νικηθεί ο Ουρίμπε και να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη δημοκρατική προοπτική. Ηδη το ΚΚ έχει προτείνει ως υποψήφιο για την προεδρία τον Κάρλος Γκαβίρια Ντίας, πανεπιστημιακό και βουλευτή της «Alternativa Democratica».

Το Κολομβιανό ΚΚ στην πολιτική του απόφαση επισημαίνει ότι παράλληλα με την ενωτική προσπάθεια για τη μη εκλογή Ουρίμπε, χρειάζεται η παρέμβαση του κόμματος να μην περιοριστεί μόνο στην εκλογική δουλιά. Χρειάζεται να δυναμώσει η αυτοτελής παρέμβασή του, η οργανωτική ιδεολογικο - πολιτική ισχυροποίηση και να ξεπεραστούν οι αδυναμίες, που είναι αποτέλεσμα των χρόνιων διώξεων, αλλά και υποκειμενικές.

Γι' αυτό και βάζει νέα καθήκοντα για την οργανωτική του ανάπτυξη και τη στήριξη της νεολαίας, που είναι το πιο δυναμικό στοιχείο του Κόμματος, για τη δουλιά στο συνδικαλιστικό κίνημα, την Παιδεία και τον Πολιτισμό.

Τέλος, στη θέση του ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος επανεκλέχτηκε ο σύντροφος Χάιμε Καισέδο.