Πολύς λόγος γίνεται για το αρχαίο ελληνικό γνωμικό ότι «τα σύνορα που διαβαίνουν εμπορεύματα, δεν τα διαβαίνουν οι στρατοί». Αυτό φαντάζει σωστό υπό τη γενική έννοια. Ταυτόχρονα όμως, και ιδιαίτερα τους δύο τελευταίους αιώνες, χρειάστηκαν πλήθος εθνικών πολέμων, με αποκορύφωση τους δύο παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για να διαβούν τα σύνορα στρατοί, ως προϋπόθεση της διάβασης εμπορευμάτων σε καθεστώς νέων αγορών. Ας είμαστε, λοιπόν, φειδωλοί. Η επίκληση του αρχαίου γνωμικού γίνεται με αφορμή τη φαντασμαγορική συμφωνία του αγωγού φυσικού αερίου από την Τουρκία στην Ελλάδα με κατάληξη την Ιταλία. Το εγχείρημα μεγάλο και με πολλαπλές πολιτικές διαστάσεις, και σίγουρος κερδισμένος το μεγάλο κεφάλαιο. Ταυτόχρονα, η τουρκική κυβέρνηση πιστεύει ότι έτσι διεισδύει έμμεσα στην ΕΕ, μετά το φιάσκο που της επιφύλαξε η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής των ευρω-εταίρων.

Η ελληνική πλευρά φαίνεται ότι προσδοκά μεγαλύτερη αποφυγή προστριβών με την Αγκυρα, αλλά και επιβεβαιώνει το ρόλο της ως διαχειριστή των ευρω-ενωσιακών υποθέσεων στην περιοχή. Αυτό που επιβεβαιώνεται είναι η παλιά πρόβλεψη της παρούσας στήλης ότι η Ελλάδα θα γίνει το όχημα που θα μεταφέρει την Τουρκία στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη. Το εγχείρημα αυτής της ενεργειακής ελληνοτουρκικής συμφωνίας βρίσκει σύμφωνη την Ευρωπαϊκή Ενωση, που θέλει να περιορίσει την εξάρτησή της από το πετρέλαιο, που, κατ' ουσία, ελέγχει το αμερικανικό κεφάλαιο. Ετσι, κατορθώνει με την ελληνοτουρκική συμφωνία να προμηθευτεί το ρωσικό φυσικό αέριο χωρίς άμεση συμφωνία δεσμεύσεων με τη Ρωσία και την Τουρκία. Οι ΗΠΑ, ως η κατ' εξοχή μιλιταριστική χώρα, βλέπει στη συμφωνία μια περισσότερη ελληνοτουρκική προσέγγιση στο δικό της καλούπι, που θα τη χρησιμοποιήσει ως μέσο χειραγώγησης στην ευρύτερη περιοχή. Είναι ενδεικτική η πρόσφατη μετάβαση στην Ουάσιγκτον, τόσο του Τούρκου, όσο και του Ελληνα πρωθυπουργού. Οπως επίσης ενδεικτική είναι η χρηματοδότηση των αγωγών Ελλάδας και Τουρκίας, έστω και επιμέρους από την Ευρωπαϊκή Ενωση και η στήριξη του έργου.

Γίνεται φανερό ότι πίσω από τις παράτες στους Κήπους του Εβρου για την ελληνοτουρκική φιλία και συνεργασία βρίσκονται ψυχρά διεθνή μεγαλοκαπιταλιστικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, με τις ευλογίες των οποίων υλοποιείται η συμφωνία. Λέγεται ότι η εξωτερική πολιτική μιας χώρας δεν αλλάζει πρακτικά άμεσα με την αλλαγή του πολιτικού, αλλά ακόμη και του κοινωνικού της καθεστώτος. Αυτό, ήδη, γίνεται φανερό στις βασικές κατευθύνσεις της εξωτερικής πολιτικής και τα διεθνή ερείσματα της μετα-Σοβιετικής Ρωσίας. Το ζήτημα είναι από ποιον γίνεται και τι εξυπηρετεί αυτή η πολιτική. Στην περίπτωση της Ελλάδας, ουδεμία κυβέρνηση θα επιζητούσε στρατιωτική ένταση με την Τουρκία. Επίσης, θα χρησιμοποιούσε και τις ολόπλευρες ανταλλαγές σε όλους τους τομείς. Ο κόμβος του ζητήματος βρίσκεται στο εξής: Οι σχέσεις πρέπει να είναι ισότιμες και να αποκλείουν εκ των προτέρων την αμφισβήτηση, έμμεση και άμεση, των συνόρων. Να εφαρμόζονται άμεσα οι συμφωνίες, δεσμεύσεις και αποφάσεις διεθνών θεσμών και οργανισμών. Να αποκλείεται η παρέμβαση του διεθνούς ισχυρού παράγοντα, ως δύναμης αποσταθεροποίησης. Να αποκλείεται η συμμετοχή των συμβαλλομένων σε ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα επεμβάσεις και παρεμβάσεις και να υποστηρίζεται το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και ελευθερίας κάθε λαού. Τέλος, μια εργατο-λαϊκή κυβέρνηση οποιασδήποτε μορφής θα επιζητούσε την αυτόνομη σύμπραξη των δύο λαών, Ελλάδας και Τουρκίας, σε ένα αλληλο-υποστηριζόμενο πρόγραμμα ανάπτυξης, ως δύναμη ειρήνης και φιλίας στο πλαίσιο της διεθνούς λαϊκής αλληλεγγύης.