Δεν αποκλείεται κάπου στην ελληνική γη να υπάρχει ένα χωριό που να το λένε Πλατανοχώρι. Οχι γιατί θα είναι χτισμένο μέσα σε ένα δάσος από πλατάνια, αλλά γιατί αυτοί που το βάφτισαν βασανίζονταν από ένα όνειρο, να δούνε το χωριό τους μια μέρα πνιγμένο μέσα σε πλατάνια, κι ανάμεσα στα πλατάνια να τρέχουν νερά και μέσα στα νερά να καθρεφτίζεται η Γκόλφω, αγκαλιά με τον Τάσο, και δίπλα ο Δάφνης και η Χλόη, και πιο κάτω ο Νάρκισσος να καθρεφτίζεται και να ερωτεύεται τον εαυτό του, όπως λέει ο μύθος, κι ανάμεσα σ' αυτούς ο Σιχλιμίρης να διαβάζει με δυνατή φωνή το μάθημα της ψυχολογίας και το βράδυ με αναμμένο το κλεφτοφάναρο και με σηκωμένα τα πανταλόνια να πηγαίνει μπροστά στις όχθες του Καλαμά κι εμείς από πίσω να μαζεύουμε μέσα σε νάιλον σακούλες ατίθασες καραβίδες, μια δυο, εκατό, και το βράδυ να πηγαινοέρχονται τα τσίπουρα κι ο Κώστας ο Γκάτσος - πού να βρίσκεται άραγε; - με μισόκλειστα μάτια να τραγουδάει: «Κλείσαν οι στράτες του Μοριά, κλείσαν και τα ντερβένια» και η μαυροφόρα Πέρσα να αργοσέρνει τον Πωγονήσιο.

Πώς περνάνε τα χρόνια, ρε Σύντροφε... Υστερα ήρθε ο πόλεμος, οι Γερμανοί, οι Ιταλοί, οι Βούλγαροι, ο εμφύλιος. Κάηκαν τα πλατάνια, γκρεμίστηκαν τα μισά τα σπίτια. Οι αριστεροί χάθηκαν στην Αθήνα, για να γλιτώσουν από το κυνηγητό. Οι δεξιοί βολεύτηκαν στο Δημόσιο, στις νομαρχίες, στο ΙΚΑ, στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, στην «Ολυμπιακή». Νικητές βλέπεις, ποιος μπορούσε να τους αρνηθεί. Και τώρα που βρήκανε τον τρόπο και οι αριστεροί να ψευτοβολεύονται, να βρούνε και τη φωνή τους και να φωνάζουν «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», να τα αλλάξουμε, λέει, να πάμε μπροστά, να κάνουμε «μεταρρυθμίσεις», γιατί πήρανε πολύ θάρρος και βρήκανε τον τρόπο ν' ανεβούνε στα «ρετιρέ» και άλλα πολλά και τρισάθλια. Κι έτσι, το Πλατανοχώρι έμεινε χωρίς πλατάνια, ξεχασμένο στις πλαγιές του Γράμμου ή κάποιου άλλου βουνού, το χειμώνα να το κλείνουν τα χιόνια και να γίνεται είδηση στην τηλεόραση, να κάνει και δηλώσεις ο πρόεδρος της κοινότητας κι ο κύριος νομάρχης να υπόσχεται πως θα στείλει τα εκχιονιστικά μηχανήματα ν' ανοίξει τους δρόμους, γιατί, όσο να πεις, οι εκλογές έρχονται και οι Πλατανοχωρίτες δεν αστειεύονται.

Κι όμως, εκεί που ταξίδευα και το ράδιο έπαιζε, δεξιά στα FM, ακούω τη διαφήμιση: «Το Πλατανοχώρι τιμά και φέτος την παράδοση. Στο πανηγύρι του Προφήτη Ηλία θα ξαναδιοργανώσει και φέτος τη γιορτή του μανιταριού, με παραδοσιακούς μεζέδες και παραδοσιακή μουσική και τις φημισμένες πλανοχωρίτικες πίτες. Στο τραγούδι ο Μπάμπης». Τώρα, θα μου πείτε, ποιος Μπάμπης. Δεν έχει σημασία, τώρα το καλοκαίρι η πολύπαθη ελληνική «ύπαιθρος» πλημμυρίζει από «παράδοση». Κάθε χωριό έχει κι έναν Προφήτη Ηλία, που είναι μια καλή αφορμή, να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι. Τι να θυμηθούν και τι να μάθουν, δηλαδή! Κι όμως, η πλατεία γεμίζει με άσπρα πλαστικά τραπέζια, τα ψητά λουκάνικα δίκην παραδοσιακών μεζέδων πηγαινοέρχονται, οι περίεργοι «Αθηναίοι», με ριγμένα στους ώμους πολύχρωμα πουλόβερ και παρκαρισμένο δίπλα στο καμπαναριό της εκκλησίας - καμένη δυο φορές από τους Γερμανούς και μια από τον εθνικό στρατό, καθότι αριστερό το Πλατανοχώρι από παράδοση - το αστραφτερό σιτροέν, να πούμε, 72 δόσεις άτοκες και βάλε, παίρνουν βαθιές ανάσες και κάνουν πως χαίρονται, γιατί όλο και θυμούνται κάποιον παππού που έχει αφήσει τα κόκαλά του στη διπλανή κορυφή, 2522 να πούμε. Κι όμως, ο Μπάμπης επιμένει στο μικρόφωνο «Στο βράχο της Αλόννησου, βρήκα το πανταλόνι σου»! Γιατί άλλο το Μέγαρο Μουσικής κι άλλο το Πανηγύρι του Προφήτη Ηλία!