Ο Sansa είναι άλλου «είδους ταραχή»! Δεν πρόκειται, απλώς, για μια ταινία. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό πείραμα. Για ένα τρελό και απρογραμμάτιστο ταξίδι της κινηματογραφικής μηχανής στον κόσμο. Για μια προσπάθεια προσέγγισης πολιτισμών με τον κινηματογραφικό φακό. Και μέχρι εδώ της βγάζεις το καπέλο. Τα προβλήματα προκύπτουν, όταν ανακαλύψεις πως αυτό το απρογραμμάτιστο ταξίδι είναι τελείως απρογραμμάτιστο! Δεν έχει στόχο.

Ενας νεαρός Γάλλος (με καταγωγή από τον «τρίτο» κόσμο), ο οποίος συνειδητά επιβιώνει κάνοντας διάφορες δουλιές του ποδαριού, αποφασίζει να «ταξιδέψει». Να ταξιδέψει και να γνωρίσει τον κόσμο με τους δικούς του, όμως, κανόνες. Χωρίς «θεωρημένα» χαρτιά, χωρίς εισιτήρια και χωρίς χρήματα.

Φυσικά, αυτό το ταξίδι, γίνεται ταξίδι μετ' εμποδίων. Σε όποια χώρα βρεθεί, θα αντιμετωπίσει δυο κόσμους. Το επίσημο κράτος με τους νόμους και τα όργανά του, που τον κυνηγούν ανελέητα, και τους απλούς ανθρώπους, που τον υποδέχονται και μοιράζονται μαζί του το ψωμί, τις εμπειρίες, τον έρωτα.

Παράλληλο ταξίδι με τον νεαρό «κοσμοπολίτη», αλλά από άλλες αφετηρίες, για τους ίδιους όμως λόγους, κάνει και ένας ηλικιωμένος φίλος του, μαέστρος κλασικής μουσικής. Τα δυο αυτά πρόσωπα «τυχαία» ανταμώνουν σε διάφορες πολιτείες του κόσμου. (Το ταξίδι περιλαμβάνει 17 χώρες και τέσσερις ηπείρους). Εκεί ψιλοφιλοσοφούν, ερωτεύονται, κάνουν νέες, όμοιες με αυτούς γνωριμίες («περιθωριακοί»). Και πάλι από την αρχή...

Γιατί, όμως, όλα αυτά; Για να δοθεί η δυνατότητα στον κινηματογραφικό φακό να καταγράψει κάποιες (αρκετές) εξαιρετικές εικόνες. Κυρίως πρόσωπα. Μάτια, χείλη, χέρια. (Οι εικόνες της Ινδίας είναι οι καλύτερες). Εντάξει, να καταγράψει και κάποιες ψηφίδες διαφορετικών πολιτισμών. Από εκεί και πέρα αδιέξοδο. Ο νεαρός ταξιδιώτης, και ο μαέστρος φίλος του μένουν από ...ενδιαφέροντα! Αλλάζουν χώρες, αλλάζουν φίλους, τα πράγματα, όμως, καθώς και οι ίδιοι παραμένουν όπως όταν ξεκίνησαν το ταξίδι. Και αυτό δεν είναι ούτε φυσιολογικό, ούτε λογικό.

Βλέποντας τον Sansa διαπιστώνεις πως ο δημιουργός του είναι στην κυριολεξία δημιουργός: Εκανε την παραγωγή, έγραψε το σενάριο, σκηνοθέτησε, «τράβηξε» τη φωτογραφία, έγραψε τη μουσική, κλπ., είναι ένα πολύ ταλαντούχο άτομο. Ενα άτομο, όμως, που το ταλέντο του δεν ακουμπάει πάνω σε στέρεα ιδεολογία. Μουσικός του δρόμου ο ίδιος κάποτε, θεωρεί πως ο άνθρωπος είναι μια πεταλούδα, που πετάει όπου της καπνίσει. Δεν μπαίνει στον κόπο να αναρωτηθεί, δεν το κάνει και η ταινία του, πώς δημιουργούνται τάχαμου αυτοί οι πολιτισμοί που αυτός θέλει να γνωρίσει; Από ανθρώπους, που ταξιδεύουν χωρίς πρόγραμμα; Από ανθρώπους, που απλώς παίζουν κλεφτοπόλεμο με την αστυνομία;

Εκεί, λοιπόν, πάσχει η ταινία. Ενώ είναι ένα παθιασμένο κινηματογραφικό έργο, δε διαθέτει πολιτική σκέψη. Ή, για την ακρίβεια, διαθέτει μικροαστική πολιτική σκέψη. (Ολα τα πράγματα γίνονται από μόνα τους). Διαθέτει, όμως, αρκετό αντικομμουνισμό (άλλη μια μικροαστική αμαρτία). Αντισταλινισμό, πιστεύει η ίδια η ταινία. Λες και δεν είναι το ίδιο πράγμα (σχόλιο του μαέστρου στη Μόσχα).

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης, πάντως, όταν έφτασε στην Αμερική, για να παρακολουθήσει φεστιβάλ, στο οποίο παιζόταν η ταινία του, χωρίς κανένα λόγο και κατηγορία συνελήφθη. Κλείστηκε τρεις μέρες σε κάποιο κελί. Πάλι χωρίς καμία εξήγηση φορτώθηκε στο αεροπλάνο και τον «επέστρεψαν» στη Γαλλία. (Αυτός, σε αντίποινα, απαγόρευσε να παιχτεί η ταινία του στις ΗΠΑ).

Παίζουν: Ροσσντί Ζεμ, Ιβρι Γκίτλις (αληθινός βιολονίστας και μαέστρος), Εμα Σοάρες.