Και μόνον ο τίτλος είναι αρκετός, συγνώμη, για να ξεράσεις! «Φύγε εσύ, μείνε εσύ». Το μυαλό σου πάει κατ' ευθείαν σε φθηνές βιντεοκασέτες! Σε φαρσοκωμωδίες και κρυφοπορνό του κερατά, από αυτά που έβγαζε με το τσουβάλι η ελληνική αγορά. (Αλήθεια, βγάζει, λέτε, παρόμοια «πολιτιστικά» προϊόντα ακόμα;).

Εδώ, όμως, έχεις να κάνεις με μια «σοβαρή» ταινία. «Σοβαρή» και «δραματική» και ας διαφημίζεται σαν «ρομαντική κωμωδία». Η κωμωδία έχει άλλους κανόνες από αυτούς που χρησιμοποιεί ο Κλοντ Μπερί στη συγκεκριμένη ταινία. Στην κωμωδία οι καταστάσεις είναι «ανάλαφρες», οι ήρωες δεν παριστάνουν τους «κάποιους», οι ηρωίδες δεν απαιτούν τον απόλυτο έρωτα κλπ. Ολα αυτά στην κωμωδία λέγονται, όταν λέγονται, με αποδραματοποιημένο τρόπο. Εδώ, όμως, η κεντρική ηρωίδα και ο κεντρικός ήρωας έχουν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους. Μοιάζουν πρόσωπα τα οποία βγήκαν από τις σελίδες του Τενεσί Ουίλιαμς. Η Μπλανς Ντι Μπουά και ο Κοβάλσκι είναι μαθητούδια μπροστά τους.

Αυτά, λοιπόν, τα «δραματικά» πρόσωπα και, κυρίως, ο στενός περίγυρός τους, κάνουν πράγματα που δεν πιστεύουν τα μάτια σου. «Πηδάει» ο ένας τον άλλον από χαζεμάρα. Απατάει ο ένας τον άλλον από ανοησία. Και αντί, έστω, να το ευχαριστηθούν, αφού έτσι και αλλιώς, κενοί άνθρωποι είναι, ετούτοι οδύρονται! Κλαίνε, μαλώνουν, χωρίζουν, τα ξαναφτιάχνουν! Και δεν είναι τίποτα παιδαρέλια. Οχι! Είναι μεγάλοι άνθρωποι. Πενηντάρηδες και βάλε! Αρχιτέκτονες, αντικέρ, μουσικοί...

Θα γύριζες τα μάτια σου και θα αποχωρούσες από την αίθουσα, αν πάνω στην οθόνη έβλεπες άσχετα πρόσωπα. Ομως, δυστυχώς, οι ηθοποιοί που ταπεινώνονται πάνω στο άσπρο πανί είναι γνωστοί και καλοί ηθοποιοί. Και απορείς, πώς ετούτοι οι καλλιτέχνες δέχτηκαν αυτόν τον εξευτελισμό;

Παίζουν: Ντανιέλ Οτέιγ, Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Ναταλί Μπεΐ, Πιερ Αρντιτί.