Η τρίχρωμη σημαία και το κόκκινο της νέμησης των λαών | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

ΓΑΛΛΙΚΟ ΚΑΙ ΟΛΛΑΝΔΙΚΟ «ΟΧΙ» ΣΤΟ «ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ»

Η τρίχρωμη σημαία και το κόκκινο της νέμησης των λαών

«Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι μεταβαλλόμενες πολιτικές μορφές που μέσα τους κινούνται οι ταξικοί αγώνες και όπου συνοψίζονται τα αποτελέσματά τους»

Φρ. Ενγκελς (πρόλογος στην «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» του Κ. Μαρξ)

Η απόρριψη σε δημοψήφισμα από τη Γαλλία και την Ολλανδία (Μάης 2005) του αντιδραστικού «ευρωσυντάγματος», σκόρπισε ασυγκράτητο ενθουσιασμό στις ριζοσπαστικές δυνάμεις που αντιμάχονται τον καπιταλισμό και τις κατασκευές τύπου Ευρωπαϊκής Ενωσης, τόσο στις χώρες διεξαγωγής των δημοψηφισμάτων, όσο και στους εργαζόμενους όλου του κόσμου. Η γηρασμένη χήρα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου αδυνατεί πλέον να κρύψει τις ασχήμιες της και το ανάλγητο πρόσωπό της. Εν μια νυκτί, όταν οι δύο λαοί μίλησαν, τα σκυλιά του καπιταλισμού ούρλιαζαν πληγωμένα, αλλά τελικά αναγκάστηκαν να λουφάξουν φοβούμενα τα χειρότερα για το απαρχαιωμένο σύστημα το οποίο με το αζημίωτο τυφλά υπηρετούν. Ενώ τα λόγια του Λένιν, ο οποίος ακριβώς πριν ένα αιώνα σημείωνε ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές»¹, γίνονται βραχνάς και εφιάλτης για τους καπιταλιστές και το υπηρετικό τους προσωπικό και επαναστατικό εγκόλπιο για των όπου Γης καταπιεσμένων. Η Ευρωπαϊκή Ενωση αυτός ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός της εποχής μας, δεν είναι η ωραία κοπελίτσα της 9ης Μάη 1950 των Monet & Schumann, αλλά η γηρασμένη χήρα της Ενωσης των Ευρωπαϊκών Επιχειρήσεων, η οποία είναι αδύνατον πλέον να εξωραϊστεί. Η καπιταλιστική δυσοσμία που αποπνέει το προχωρημένο σε αποσύνθεση πτώμα της, δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε κάτω από όλα τα αρώματα μαζί Παρισιού - Ρώμης και Λονδίνου.

Associated Press

Γαλλία

Οι έμπειρες πολιτικές αλεπούδες της αστικής τάξης μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών ρίχτηκαν σαν ύαινες πάνω στους λαούς της Δυτικής Ευρώπης. Με απύθμενο μίσος επιχειρούν να ξεριζώσουν κατακτήσεις αιώνων. Πλανήθηκαν όμως και πλανώνται πλάνην οικτρά. Κι αυτό γιατί δεν παίζουν εν ου παικτοίς. Η ταξική πάλη παίζεται με δύο. Καπιταλιστής και εργάτης. Το καπιταλιστικό σύστημα όπως και οι καπιταλιστές δεν είναι αιώνιοι. Η δίψα για κέρδη αποθρασύνει τους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι με απεριόριστο τυφλό πάθος και με πείνα δράκου πέφτουν πάνω στους εργάτες. Ξεχνούν όμως ότι η Πολιτική Οικονομία, είναι μία από τις δυσκολότερες επιστήμες, γιατί δεν υπάρχει άλλο πιο πολύπλοκο πράμα από την κοινωνία. Η κοινωνία μάς επιφυλάσσει διαρκώς εκπλήξεις και συγκινήσεις. Μια από αυτές ήταν και τα αρνητικά δημοψηφίσματα που δείχνουν ότι αν και οι κυρίαρχες τάξεις τα είχαν όλα με το μέρος τους, το αποτέλεσμα τους βύθισε σε βαθύ πένθος. Η κοινωνία ευτυχώς για τους λαούς δε μοντελοποιείται. Χιλιάδες «επιστήμονες» ανά τον κόσμο χρησιμοποιώντας ποσοτικές μεθόδους «αγωνίζονται» στο εργαστήρι με τη βοήθεια πολύπλοκων μαθηματικών τύπων να κατασκευάσουν ένα οικονομικό μοντέλο το οποίο θα κατοχυρώνει και «επιστημονικά» την αιωνιότητα του καπιταλισμού. Το μοντέλο αυτό ακόμα αναμένεται! Πρόκειται για εκείνα τα μοντέλα τα οποία η ταξική πάλη τα κάνει φτερό στον άνεμο.

Associated Press

Πανηγυρισμοί μετά το συντριπτικό "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα

Τόμοι συγγραμμάτων διαπραγματεύονται και, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ερμηνεύουν ευμενώς για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο το επίμαχο ευρωπαϊκό δημιούργημα και το «ευρωσύνταγμα». Κανένα βιβλίο όμως δεν κατόρθωσε να προβλέψει με ακρίβεια την πολυτάραχη διαδρομή του ευρωπαϊκού πολιτικού γίγνεσθαι. Εδώ άλλωστε έγκειται και το ενδιαφέρον, τόσο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, όσο και της ίδιας της πολιτικής οικονομίας, όπου ο μεγαλοφυής Αλμπερτ Αϊνστάιν (Albert Einstein) στο τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου (Μάης 1949), σε άρθρο του που δημοσίευσε στο πρώτο τεύχος της αμερικάνικης επιθεώρησης «Monthly Review», επισήμανε ότι: «Η ανακάλυψη γενικών οικονομικών νόμων δυσχεραίνεται από το γεγονός ότι τα παρατηρούμενα οικονομικά φαινόμενα επηρεάζονται συχνά από πολυάριθμους παράγοντες, ώστε να είναι πολύ δύσκολη η εκτίμησή τους [...] Οι προηγούμενοι λόγοι πρέπει να μας κάνουν προσεκτικούς, ώστε να μην υπερεκτιμούμε την επιστήμη και τις μεθόδους της, όταν αντιμετωπίζουμε ανθρώπινα φαινόμενα».

Η αδυναμία στην εκτίμηση των οικονομικών φαινομένων, εξακολουθεί να παραμένει μέχρι και σήμερα συστατικό στοιχείο της Πολιτικής Οικονομίας, μιας και «η δυνατότητα, μακρόχρονης πρόβλεψης στο χώρο της Οικονομικής επιστήμης περιορίζεται στο να προβάλλει στο μέλλον κάποιες τάσεις που ήδη υπάρχουν στο παρόν, με τον κίνδυνο πάντοτε οι τάσεις αυτές να μεταβληθούν απρόβλεπτα, στην πορεία, αχρηστεύοντας έτσι την προσπάθεια για πρόβλεψη».² Με άλλα λόγια, είναι γνωστό τοις πάσι ότι η αστική τάξη έπαψε προ πολλού να είναι τάξη προοδευτική και στην εποχή του ιμπεριαλισμού εξελίχθηκε σε αντιδραστική. Η αστική διανόηση στέρεψε από νέες ιδέες και σύγχρονη ιδεολογία και έγινε απολογητική, πιστή θεραπαινίδα του συστήματος.

Associated Press

Ολλανδοί μόλις ανακηνώθηκε το αποτέλεσμα του δημιψηφίσματος

Στον απόηχο των αρνητικών δημοψηφισμάτων θέτουμε το απλό ερώτημα: Τελικά τι απέγιναν στοίβες από «επιστημονικά» βιβλία που εκθείαζαν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και το πρότυπο της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης»; Οι λαοί της Ευρώπης τα έστειλαν για πολτό. Οι υπάλληλοι «διανοούμενοι» του συστήματος απλώς εισπράττουν την ανταμοιβή τους. Εμείς θα προσθέταμε. Αξιος ο μισθός τους. Αλλωστε σε χρηματικά ζητήματα δεν έχουν πέραση τα αισθήματα. Δεν πρόκειται για κοινό αφορισμό ή για αυθαίρετες αξιολογικές κρίσεις που θα υποστήριζε ένας οικονομολόγος απολογητής του συστήματος στην εναγώνια προσπάθειά του να κάνει την οικονομία επιστήμη και μάλιστα «ουδέτερη». Ορίστε κύριε απολογητή του συστήματος, την απάντηση από τον Λένιν: «Οταν πρόκειται για τη γενική θεωρία της Πολιτικής Οικονομίας, δεν πρέπει να πιστεύουμε ούτε λέξη κανενός καθηγητή της Πολιτικής Οικονομίας, ικανού να προσφέρει τις πιο πολύτιμες εργασίες στον τομέα των πραγματικών, των ειδικών ερευνών. Για το λόγο ότι στη σύγχρονη κοινωνία η γενική θεωρία της Πολιτικής Οικονομίας είναι το ίδιο κομματική επιστήμη όπως και η Γνωσιολογία. Γενικά οι καθηγητές - οικονομολόγοι δεν είναι παρά μορφωμένοι υπάλληλοι της τάξης των καπιταλιστών και οι καθηγητές της φιλοσοφίας μορφωμένοι υπάλληλοι των θεολόγων».³ Στους αργυρώνητους θεσιθήρες, μορφωμένους υπάλληλους της αστικής τάξης στις Βρυξέλλες ανατέθηκε το υψηλό καθήκον να συντάξουν ένα «ευρωσύνταγμα» - θηλιά στο λαιμό των ευρωπαϊκών λαών.

Ο τρόπος λήψης των αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ενωση των «25» (ΕΕ25), ο οποίος αλλάζει επί το δυσμενέστερο με το «ευρωσύνταγμα», δίδει και το στίγμα της αντιδραστικής συνθήκης. Η μετάβαση από το σύστημα της «ειδικής πλειοψηφίας» σε εκείνο της «διπλής πλειοψηφίας» κρατών - πληθυσμού αποτελεί την ουσιαστικότερη καινοτομία που εισάγεται με το «ευρωσύνταγμα», η οποία αποτέλεσε και τη μεγαλύτερη πηγή έντασης σε όλες τις διαπραγματεύσεις που προηγήθηκαν. Η επέκταση της εφαρμογής της «ειδικής πλειοψηφίας» που αποφασίστηκε σε συνδυασμό με το σύστημα της «διπλής πλειοψηφίας», ενισχύει σημαντικά το ρόλο των ισχυρών κρατών - μελών, αφού στο εξής για τη λήψη μιας απόφασης απαιτείται η συμφωνία του 55% των κρατών - μελών, τα οποία, όμως ταυτόχρονα πρέπει, να αντιπροσωπεύουν το 65% του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στην πλειοψηφία αυτή υποχρεωτικά, πρέπει να συμμετέχουν τουλάχιστον 15 κράτη - μέλη. Επίσης προβλέπεται ότι για να εμποδιστεί η λήψη μιας απόφασης η «αναστέλλουσα μειοψηφία» του 35% ορίζεται τουλάχιστον από τέσσερα κράτη - μέλη.⁴ Η «παλιά Ευρώπη», λοιπόν, Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο, που συγκεντρώνουν την «αναστέλλουσα μειοψηφία» ανά πάσα στιγμή δύνανται να μπλοκάρουν ολόκληρη την ΕΕ25. Μ' αυτή την έννοια, αποκαλύπτεται ότι το «ευρωσύνταγμα» της ΕΕ25 σχεδιάστηκε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να προστατεύει την πλούσια μειοψηφία απέναντι στην κάθε πλειοψηφία.

Και κάτι πολύ σημαντικό. Το «Σύνταγμα» της ΕΕ25 είναι το μοναδικό σύνταγμα στο οποίο αναφέρεται ρητά και κατηγορηματικά ότι η οικονομία της αγοράς αποτελεί συνταγματική δέσμευση για όλα τα κράτη - μέλη της Ενωσης. Από τα πρώτα κιόλας άρθρα του «ευρωσυντάγματος» αποκαλύπτεται η πρόθεση, αλλά και η αγωνία των «25» να καθιερώσουν ως ιερό και απαραβίαστο το καπιταλιστικό σύστημα και ως το μόνο επιτρεπτό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας. «Η Ενωση παρέχει στους πολίτες της ένα χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης χωρίς εσωτερικά σύνορα και μια ενιαία αγορά όπου ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και ανόθευτος» αναφέρεται στο άρθρο Ι-3, ενώ στο ίδιο άρθρο σημειώνεται: «Η Ενωση εργάζεται για μια Ευρώπη βιώσιμης ανάπτυξης βασισμένης σε ισόρροπη οικονομική μεγέθυνση, σε μια άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς».

Δηλαδή, ένα από τα συστατικά χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού «Συντάγματος» είναι η εναγώνια προσπάθεια να θεσμοθετήσει τον καπιταλισμό ως ισόβιο σύστημα. Αυτή η αντιιστορική θέση, μια άλλη όψη της αντιδραστικής αντίληψης περί του τέλους της Ιστορίας, δείχνει την πρόθεση των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων να κατοχυρώσουν και να θωρακίσουν θεσμικά την εξουσία τους στο διηνεκές, θέτοντας ουσιαστικά, στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υπό διωγμό την ταξική πάλη. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ακόμη και στο Σύνταγμα της Γερμανίας, μιας από τις παγκόσμιες μητροπόλεις του καπιταλισμού, αναγνωρίζεται η δυνατότητα μελλοντικής αλλαγής του κοινωνικού συστήματος εφόσον αυτό γίνει με ειρηνικά μέσα.

Επίσης η απαίτηση εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων από τα κράτη - μέλη προς τα θεσμικά όργανα, δηλαδή στο «Διευθυντήριο» της ΕΕ25, διατρέχει όλη τη φιλοσοφία του «ευρωσυντάγματος». Το εθνικό δίκαιο υποχωρεί κατά κράτος έναντι του κοινοτικού δικαίου. «Το Σύνταγμα και οι κανόνες δικαίου που θεσπίζονται από τα Οργανα της Ενωσης υπερέχουν έναντι του δικαίου των κρατών - μελών» αναφέρεται στο άρθρο Ι-10, ενώ στο ίδιο άρθρο επισημαίνεται ότι «τα κράτη - μέλη λαμβάνουν κάθε γενικό ή ειδικό μέτρο ικανό να εξασφαλίσει την εκτέλεση των υποχρεώσεων οι οποίες απορρέουν από το Σύνταγμα ή προκύπτουν από πράξεις των οργάνων της Ενωσης». Η βαθμιαία εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων η οποία άρχισε από τον οικονομικό τομέα, ολοκληρώνεται με το «ευρωσύνταγμα» αφού περιλαμβάνει όλους τους κρίσιμους τομείς της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής σφαίρας. Η κατάργηση του βέτο σε θέματα Δικαιοσύνης, Ασφάλειας, Παιδείας, Υγείας, εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, ουσιαστικά σημαίνει δραματική μείωση κάθε δυνατότητας των ασθενέστερων κρατών - μελών να αποτρέπουν μια απόφαση που μπορεί να στρέφεται κατά των ιδιαίτερων συμφερόντων τους. Η αναγνώριση της ΕΕ25 των «πολλών ταχυτήτων» και ενός «σκληρού πυρήνα» στο εσωτερικό της γίνεται με πολλούς τρόπους στο «ευρωσύνταγμα». Ενας απ' αυτούς είναι η καθιέρωση των «ενισχυμένων συνεργασιών». Πρόκειται για τη δυνατότητα σε μια ομάδα κρατών - μελών να προχωρεί στην ολοκλήρωση μιας πολιτικής χωρίς τη συμμετοχή των υπολοίπων. Μοναδική προϋπόθεση είναι στην ομάδα να συμμετέχει τουλάχιστον το 1/3 των κρατών - μελών. Αυτό σημαίνει ότι οι ισχυρότερες οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά χώρες - μέλη θα έχουν εκ των πραγμάτων το δικαίωμα να συγκροτούν «ενισχυμένες συνεργασίες» για οικονομικά, στρατιωτικά θέματα ή θέματα εξωτερικής πολιτικής, ενώ άλλες χώρες - μέλη θα υποβιβάζονται σε κράτη «παρίες».

To ευρωπαϊκό οικοδόμημα σιγά - σιγά φαίνεται να αρχίζει να τρίζει εκ βάθρων, και αμφισβητείται από τους εργαζόμενους στην καρδιά του καπιταλιστικού κόσμου, και μάλιστα με πολύ έντονο τρόπο, όπως έδειξαν και τα δημοψηφίσματα στη Γαλλία και την Ολλανδία. Οι κοινωνικές αλλαγές για μία ακόμα φορά ακολουθούν το γνώριμο δρόμο τους. Η εργατική τάξη των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών και μόνο αυτή μπορεί να θέσει κεφαλαιώδη προβλήματα που αφορούν το μέλλον του καπιταλισμού. Πρόκειται για ποιοτικές αλλαγές στη δομή του συστήματος, που επιφέρει η κοινωνική «θύελλα»⁵ των εργαζομένων και τρέμει η αστική τάξη, γιατί αφορά το ίδιο το πολιτικό της μέλλον.

Στην ορθολογική συμπεριφορά των εργαζομένων του καπιταλιστικού κέντρου, συγκρούονται, οι πολυσχιδείς μικροαστοί των κάτω άκρων της Ευρώπης, οι οποίοι τόσο από τη θέση τους στην παραγωγή, αλλά και για λόγους ιστορικούς, πολιτισμικούς κλπ. βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία να θέσουν προβλήματα τέτοιας υφής. Ειρήσθω εν παρόδω, οι Ισπανοί με το μεσογειακό τους ταμπεραμέντο υπερψήφισαν το «ευρωσύνταγμα». Πιστοί στην πολυσυλλεκτική ιδεολογία των μικροαστών, φαίνεται να βρίσκουν θέση στο ευρωπαϊκό κατασκεύασμα, σπεύδοντας κάθε φορά να επωφεληθούν από τους πόρους τους οποίους χορηγούν κατά περιόδους τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης (ΚΠΣ) μέσω των Διαρθρωτικών Ταμείων της Ενωσης. Πρόκειται για μια διαδικασία που επιβεβαιώνει τη μαρξιστική ανάλυση για το ρόλο των τάξεων στην κοινωνική εξέλιξη, αποδίδοντας στην εργατική τάξη ρόλο πρωτοκαθεδρίας.

Μ' αυτή την έννοια οι λαοί της Γαλλίας και της Ολλανδίας καταφέρνοντας ένα σκληρό ράπισμα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αφού η Συνθήκη της Νίκαιας απαιτεί την έγκριση από όλα τα κράτη - μέλη, από τη μητρόπολη του ευρωπαϊκού καπιταλισμού έστειλαν διπλό μήνυμα: Από τη μια, κατήγαν νίκη λαμπρή πετώντας στο κανναβάτσο κυβερνήσεις, κόμματα, συμβιβασμένες εργατικές ηγεσίες και εργοδοσία και από την άλλη έστειλαν το μήνυμα της διεθνούς αλληλεγγύης προς τους εργάτες όλου του κόσμου και ιδιαίτερα των φτωχών νέων κρατών - μελών δείχνοντας το δρόμο της χειραφέτησης.

1. Β. Ι. Λένιν, «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», «Απαντα», τόμος, 26ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1978, σελ. 361-363.

2. Μαρία Νεγρεπόντη - Δελιβάνη, «Ανεργία: ένα ψευδοπρόβλημα; Μακροοικονομική ανάλυση», εκδ. «Σάκκουλα», Θεσσαλονίκη, 1995, σελ. 217.

3. Β. Ι. Λένιν, «Εμπειριοκριτικισμός και ιστορικός υλισμός», «Απαντα», τόμος 18ος, σελ. 370-371.

4. Κωνσταντίνος Καλλέργης, «Η Ευρωπαϊκή Ενωση αποκτά σύνταγμα», Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 20/6/2004.

5. Β. Ι. Λένιν, «Για τους δύο δρόμους», «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1978, τόμος 25ος, σελ. 164.

ΣΗΜ.: Τα άρθρα συνεργατών μας απηχούν τις απόψεις τους

Του
Τρύφωνα ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Τρύφωνας Κωστόπουλος είναι επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας και εκλεγμένος επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Πειραιά

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης (2009-05-17 00:00:00.0)

Προοδευτικό «ευρωσύνταγμα» δεν είναι δυνατό να υπάρξει (2007-06-09 00:00:00.0)

Ενισχύει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ (2005-03-06 00:00:00.0)

Αντιδραστική συνθήκη (2004-10-30 00:00:00.0)

«Οχι σε κάθε ευρωσύνταγμα»! (2004-10-30 00:00:00.0)

ΕΥΡΩ - ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ Συνθήκη σε βάρος των λαών (2004-10-30 00:00:00.0)