Θρήνος. Μαυροφορεμένες φιγούρες, άδεια βλέμματα. Και ένας κόμπος στο λαιμό. Στο δικό τους, στο δικό μας. Μοιρολόγια. Ο χρόνος έγινε μικρά μικρά κομμάτια. Στην ουρά, στην άτρακτο, στο πιλοτήριο. Εκείνο το κυριακάτικο πρωινό. Με ένα θυμό γεμάτο δάκρυα και «γιατί». Γιατί ο δικός μου άνθρωπος, γιατί τώρα, γιατί έτσι, γιατί εγώ αύριο, γιατί;

Γίνεται μικρά μικρά κομματάκια. Μέσα στα στοιχεία για τις πολλαπλές λαβωματιές του αεροσκάφους, που έγινε φέρετρο. Μέσα στις φωτογραφίες χαμογελαστών προσώπων, που δεν υπάρχουν πια. Μέσα στις μαρτυρίες ανθρώπων, που για μία πτήση γλίτωσαν. Μέσα στη δυσοσμία των αμαρτωλών εγγράφων, που αποδεικνύουν το ποιόν της συγκεκριμένης επιχείρησης. Μέσα στις βαριές ανάσες και τα ύστατα λόγια, που αποδίδονται στον άνθρωπο που φέρεται να προσπάθησε να σώσει ό,τι μπορούσε τα τελευταία λεπτά.

Βομβαρδιζόμαστε από μικρά κομματάκια πένθους. Και αιθάλης. Πυκνής αποπνικτικής αιθάλης. Για τον συγκεκριμένο κυβερνήτη, που ίσως φταίει. Για τους συγκεκριμένους τεχνικούς, τους συγκεκριμένους επιχειρηματίες, τους συγκεκριμένους πολιτικούς, που διαπλέκονται με τα ιπτάμενα φέρετρα. Για τις «επικίνδυνες» εταιρίες, για τις εταιρίες χαμηλού κόστους, για τους αριθμούς των ατυχημάτων, των βλαβών, των νεκρών, των επιζώντων.

Μέσα στον κατακλυσμό των πληροφοριών, κολυμπάμε, κανιβαλίζοντας τις τελευταίες στιγμές εκείνων, τις ζωές τους, τα χαμόγελά τους. Αναστενάζουμε με ανακούφιση, που δεν είμαστε στη θέση τους. Δαγκωνόμαστε στη σκέψη ότι μπορεί και να ήμασταν. Βαρύ το φορτίο για το θυμικό μας. Καθόλου χώρος για τη σκέψη μας.

Να τιμωρηθούν οι ένοχοι; Να τιμωρηθούν. Οι χαμένοι, όμως, δε γυρνούν πίσω. Και δε θα είναι οι τελευταίοι. Μαζί με όσους φαίνονται ή τουλάχιστον διαγράφονται ως ένοχοι, υπάρχουν και πολλοί άλλοι. Αναρίθμητοι.

Ολοι είμαστε λίγο ένοχοι, που το συγκεκριμένο αεροσκάφος πέταξε, παρά τα όσα προβλήματά του. Που τόσα αεροσκάφη κάνουν το ίδιο. Οπως, άλλωστε, πλέουν πολλά πλοία σε ανάλογη κατάσταση. Οπως πολλοί εργαζόμενοι δουλεύουν υπό ανάλογες συνθήκες. Οπως τόσοι άνθρωποι χάνονται λόγω ανάλογων ελλείψεων.

Γιατί κανείς δε μιλά γι' αυτό; Γιατί δεν μπαίνουν «ανθρωπιστικά» χαλινάρια σε μια τέτοια κρεατομηχανή. Δεν μπαίνουν «δίκαια» όρια. Μπαίνει μόνον οριστικό τέλος με τη συντριβή της.