Δεν είναι η πρώτη φορά που σημειώνουμε τη σκοπιμότητα αλλά και τον κίνδυνο της τρομοψύχωσης που καλλιεργείται εδώ και χρόνια με πρόσχημα την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» τη «διασφάλιση της ασφάλειας του πολίτη». Ολο και πιο συχνά τίθεται ευθέως το ερώτημα «ασφάλεια ή ελευθερία» και δίνεται αβίαστη η απάντηση «ασφάλεια» έστω και με αβαρίες στα δημοκρατικά δικαιώματα. Ανάγεται έτσι η ασφάλεια σε αξία και μάλιστα υπερτερεί της ελευθερίας.

Για τη σκοπιμότητα αυτής της μεθόδευσης έδωσε την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή ένα τρανταχτό παράδειγμα ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Γ. Βουλγαράκης, υπερασπιζόμενος την ανάγκη να αξιοποιηθούν πολλαπλά οι χαφιεδοκάμερες και το C41.

«Σ' ένα έγκλημα που διαπράττεται στην Πανεπιστημίου, αν έχω τη δυνατότητα να πλησιάσω (σ.σ. με την κάμερα) το πρόσωπο του δολοφόνου, δε θα το κάνω; Ποιανού προσωπικότητα υπερασπίζομαι τότε;...».

Μ' άλλα λόγια όποιος είναι αντίθετος με τις χαφιεδοκάμερες, με τα χαφιεδοσυστήματα με την παραβίαση στοιχειωδών δικαιωμάτων που κατοχυρώνονται ακόμα κι απ' αυτά τα αστικά Συντάγματα, είναι συνένοχος, υπερασπίζεται την προσωπικότητα του δολοφόνου της Πανεπιστημίου.

Το πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η λογική φαίνεται αν τη συνεχίσουμε με τη διαπίστωση ότι δολοφόνοι μπορούν να χτυπήσουν παντού: στη δουλιά μας, στο σχολείο, στο χωράφι, στο σπίτι μας. Αρα οι κάμερες είναι αναγκαίες σ' όλους αυτούς τους χώρους. Και για να καλύψουμε τα κενά πρέπει να 'χουμε αυτιά και μάτια ανοιχτά και να παραδίδουμε τα πάντα που πέφτουν στην αντίληψή μας στις Αρχές. Διαφορετικά θα καταλήξουμε, έστω άθελά μας, να είμαστε συνένοχοι κακοποιών.

Αρα αν θέλουμε να είμαστε ασφαλείς όχι μόνο πρέπει να αποδεχτούμε τον χαφιεδισμό, αλλά και να τον στηρίξουμε, να τον ενστερνιστούμε. Να γίνουμε χαφιέδες.

Κι επειδή ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σού 'ρθει, πρέπει να φυλάγεσαι από τους πάντες, μην έχεις εμπιστοσύνη σε κανένα.

Κι όταν βλέπεις τις διωκτικές αρχές που... αγρυπνούν για την ασφάλειά σου, να μπουζουργιάζουν κάποιους, βάλε κι εσύ ένα χεράκι. Τίποτα μέλη της Αλ Κάιντα θα είναι. Ακόμα κι αν πέσει στην αντίληψή σου ότι οι Αρχές φυτεύουν μερικές σφαίρες στο κεφάλι κάποιου, μη νοιάζεσαι. Νιώσε ασφαλής. Να πού οδηγεί η λογική του κ. Βουλγαράκη, που δυστυχώς δεν είναι μόνο δική του, αλλά και της ΕΕ. Πάει να γίνει, αν δεν έχει γίνει ήδη, κυρίαρχη και στην ελληνική κοινωνία.

Να όμως και γιατί «οι καιροί ου μενετοί». Αν τους αφήσουμε θα ξυπνήσουμε κάποιο πρωί χειροπόδαρα δεμένοι για την ασφάλειά μας. Ηδη οι ιεροκήρυκες στις ΗΠΑ καλούν για τη δολοφονία του Τσάβες, για τη δολοφονία όποιου αντιτάσσεται στη «νέα τάξη» τους. Αντίσταση, αντεπίθεση λοιπόν. Αμεσο αίτημα: Να φύγουν τώρα οι χαφιεδοκάμερες. Στις 14 Σεπτέμβρη εκδικάζονται τα ασφαλιστικά της «Δημοκρατικής Συσπείρωσης» για την αποκαθήλωσή τους. Ας είμαστε εκεί.

Στην ίδια συνεδρίαση της Βουλής (Πέμπτη 26/8/05) ο κ. Βουλγαράκης έφθασε στο σημείο να αναγνωρίζει χωρίς την παραμικρή ενόχληση και ντροπή αυτό που καταγγέλλουμε εδώ και χρόνια, ως δεδομένο και φυσικό, ότι παρακολουθούμαστε με απίστευτη ακρίβεια από δορυφόρους και ότι «φυσικά» παρακολουθούνται και καταγράφονται τα τηλέφωνά μας (!!!) φυσικά με τη συγκατάθεση των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων.

Και αφού όλα αυτά είναι «φυσικά» και δεδομένα για τον κ. υπουργό, έρχεται, εμπαίζοντάς μας να μας πει: «Το ζήτημα δεν είναι αν έχουμε ή αν θα αποκτήσουμε μηχανήματα παρακολούθησης των τηλεφώνων. Εδώ και χρόνια χρησιμοποιούνται τέτοια μηχανήματα. Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν οι νομικές εγγυήσεις για τον πολίτη και όχι γι' αυτούς που απειλούν ζωές ή την κοινωνία (σ.σ. π.χ. την καπιταλιστική). Η συζήτηση αυτή έχει αρχίσει παγκοσμίως και αφορά και εμάς. Το ζητούμενο είναι οι δικονομικές δικλείδες ασφαλείας του πολίτη».

Εδώ οφείλουμε να θαυμάσουμε τον κυνισμό του κ. Βουλγαράκη που δηλώνει ότι από τη μια παρακολουθούνται και καταγράφονται οι πάντες σ' όλες τους τις εκδηλώσεις, και από την άλλη «συζητάμε παγκοσμίως για νομικές εγγυήσεις για τον πολίτη» που όμως ανά πάσα στιγμή μπορεί να αφαιρέσει ζωές ή να απειλήσει την κοινωνία. Αρα η κουβέντα για «δικλείδες ασφαλείας» γίνεται στον αέρα για τα μάτια του κόσμου.

Μ' άλλα λόγια ο κ. υπουργός Δημόσιας Τάξης, άθελά του προφανώς, χτυπάει τον κώδωνα του κινδύνου: οδηγούμαστε ολοταχώς σε κατάσταση γενικής παγκόσμιας χαφιεδοκρατίας. Σε συνθήκες έντασης της κρατικής τρομοκρατίας με πρόσχημα την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» που γι' αυτούς τρομοκρατία είναι ό,τι αμφισβητεί, αντιπαλεύει, απειλεί το σύστημά τους.