Το σχολείο είναι από τους κυρίαρχους ιδεολογικούς μηχανισμούς όπου σε καθοριστικό βαθμό κρίνεται τι μαθαίνει το παιδί (ο αυριανός εργαζόμενος) και για το συμφέρον τίνος μαθαίνει ό,τι μαθαίνει.

Μαθαίνει για τα συμφέροντα του εαυτού του, της οικογένειάς του, της τάξης του στην οποία ανήκει ή μαθαίνει για τα συμφέροντα της τάξης που εξουσιάζει, η οποία έχει κάθε συμφέρον ο αυριανός εργαζόμενος να έχει «μάτια ερμητικά κλειστά», που έχει κάθε συμφέρον να διαπαιδαγωγηθεί ο εργαζόμενος σε μια στάση ζωής του μοιραίου και άβουλου αντάμα και να δεχτεί τη μοίρα του εκμεταλλευόμενου σαν θεϊκή θέληση, στην οποία βεβαίως δεν πρέπει να υπάρξει αμφισβήτηση.

Ο ΣΕΒ είχε δηλώσει κυνικά προς την προηγούμενη κυβέρνηση για όσα παιδιά θα προορίζονταν για κατάρτιση: «Εμείς θέλουμε να μάθουν μόνο γραφή και ανάγνωση. Τα άλλα αφήστε τα σε μας»!!! Και ο σχεδιασμός πράγματι απέβη σε βάρος της γενικής μόρφωσης.

Η επίθεσή τους εντείνεται και στο χώρο της εκπαίδευσης και όχι μόνο στα εργασιακά. Η επίθεση είναι συνολική στη ζωή και τη σκέψη των εργατών και των σημερινών και των αυριανών μέσα από το σχολείο, τα ΜΜΕ κλπ.

Αυτό δε σημαίνει ότι πριν λίγα χρόνια το σχολείο δε δούλευε για τα ίδια αφεντικά. Αλλά τότε η πίεση του κινήματος, η ύπαρξη του αντίπαλου δέους δημιουργούσε ρωγμές και αχτίδες αλήθειας έμπαιναν σε αυτό το ιδεολογικό κάστρο, της ημιμάθειας, της αποσπασματικής γνώσης, της καλά κρυμμένης αλήθειας για τα φαινόμενα του κόσμου και της ανθρώπινης ιστορίας. Τώρα όμως και αυτές τις ρωγμές προσπαθούν να τις κλείσουν.

Η ταξικότητα της Παιδείας έχει τη φανερή της όψη, αυτό που το αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, όπως για π.χ. το γεγονός ότι χιλιάδες παιδιά εγκαταλείπουν την εκπαίδευση κάθε χρόνο (πιο λίγα στα δημοτικά, αλλά χιλιάδες όσο ανεβαίνουμε βαθμίδες, ιδιαίτερα Λύκειο και ΤΕΕ). Οπως το γεγονός ότι ο επαγγελματικός διαχωρισμός υπέρ των αστικών στρωμάτων γίνεται με το διαχωρισμό των Λυκείων και των ΤΕΕ, τα οποία ΤΕΕ προορίζονται για τα παιδιά των εργατών. Οπως και η γνωστή αντιμετώπιση των παιδιών των μεταναστών, τα οποία δε βοηθιούνται για ένταξη στην εκπαίδευση, με αποτέλεσμα να μένουν πίσω... όλα αυτά και άλλα αποτελούν τη φανερή όψη του ταξικού μας συστήματος.

Το σχολείο από το Νηπιαγωγείο έως το Πανεπιστήμιο το σαρώνουν ιδεολογικά ρεύματα, αστικές θεωρίες (των αφεντικών δηλαδή), θεωρίες είτε του υπαρξισμού, είτε του νεοθετικισμού, είτε του αγνωστικισμού κλπ., που αποπροσανατολίζουν από την προσέγγιση των αιτιών των προβλημάτων και βυθίζουν το άτομο στο αδύναμο εγώ του, το οποίο δεν μπορεί επ' ουδενί να αντιπαρατεθεί μόνο του στο σύστημα. Οπότε, ζήτω η διαιώνιση του συστήματος, ζήτω η εκμετάλλευση των εργατών.

Για παράδειγμα, προκειμένου να βγάλουν λάδι την ταξικότητα του συστήματος, πλασάρουν την αντίληψη ότι «αυτό το παιδί τα παίρνει τα γράμματα, εκείνο δεν τα παίρνει» και ορισμένοι προχωράνε και σε μέτρηση της ευφυΐας, το γνωστό IQ. Αφού, λοιπόν, η φύση καθορίζει αυτούς που θα μάθουν και αυτούς που δεν μπορούν να μάθουν, δεν υπάρχουν ευθύνες στην κοινωνία, δηλαδή στην πολιτική, αλλά στη φύση, άσχετα αν όλες οι έρευνες δείχνουν ότι οι κοινωνικές παράμετροι παίζουν τον καθοριστικό ρόλο, δηλαδή η φτώχεια κλπ. Αυτή η αντίληψη συμπληρώνεται από τη θέση «ο πλούτος οφείλεται στην εξυπνάδα και η φτώχεια στο χαμηλό δείκτη ευφυΐας».

Εδώ το αποτέλεσμα εμφανίζεται σαν αιτία. Δηλαδή ενώ η διαστρωμάτωση γίνεται με βάση τα εισοδήματα, εμφανίζεται η διαστρωμάτωση να φταίει για τα εισοδήματα. Στη συνέχεια... η άνιση κατανομή των πλουτοπαραγωγικών πηγών, γης, υπεδάφους δε λέει από ποιον και γιατί έγινε ή γίνεται. Εγινε από τον ΟΗΕ, από τον Θεό, μήπως από τον καπιταλισμό; Εχουμε παραβίαση του θεμελιακού όρου της σαφήνειας που πρέπει να διακρίνει τα σχολικά κείμενα. Στη συνέχεια, άλλη αιτία είναι... η προκατάληψη! Δηλαδή, όλοι οι βιομήχανοι είναι προκατειλημμένοι με όλους τους εργάτες, σε όλες τις χώρες του πλανήτη και για όσους αιώνες υπάρχει ο καπιταλισμός;

Στο σύστημα και στην αντιπαράθεση χρειαζόμαστε το ΕΜΕΙΣ, γι' αυτό αυτοί στρατηγικά δουλεύουν στο ΕΓΩ, την απομόνωση του ατόμου στο μικρόκοσμό του για να ηττηθεί σίγουρα. Με απλά λόγια, μέσα από το σχολείο τα αφεντικά επιχειρούν να αποικίσουν τη συνείδηση της εργατικής τάξης.

Τα νέα παιδιά που φοιτούν σήμερα στο σχολείο, αύριο θα είναι η νέα βάρδια της εργατικής τάξης και το αύριο δεν είναι καθόλου μακριά. Αρα πρέπει να μας «καίει» τι μαθαίνουν σήμερα και αύριο τα παιδιά. Πόσο συνειδητοποιημένη θα είναι η νέα βάρδια των εργαζομένων.