Μετά τους λεονταρισμούς και τις «αγωνιστικές διεκδικήσεις» που παρουσίασε πριν δέκα μέρες η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, την περασμένη Πέμπτη «σέρβιρε» και το κυρίως μενού της στρατηγικής της, με τη δημοσιοποίηση της ετήσιας Εκθεσης για την «Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση». Πυρήνας της Εκθεσης του 2005, ο στόχος της Ανταγωνιστικότητας, όπως ακριβώς επιδιώκουν ο ΣΕΒ, η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, η Ευρωπαϊκή Ενωση και όλοι οι οργανισμοί που βρίσκονται στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Μια στρατηγική που βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με το πλαίσιο διεκδικήσεων και την αγωνιστική ταξική γραμμή του ΠΑΜΕ, αλλά κυρίως, με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Ποιο είναι το κύριο καθήκον των συνδικάτων, σύμφωνα με την αντίληψη της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ; Ιδού πώς το περιγράφει ο ίδιος ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, προλογίζοντας την ετήσια Εκθεση που συνέταξε το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ.

«Σε αυτή την κρίσιμη για την ελληνική οικονομία επιλογή -γράφει ο Χ. Πολυζωγόπουλος - το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, προτείνει και διεκδικεί τη διαμόρφωση και υλοποίηση της στρατηγικής της διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας...».

Μάλιστα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ θεωρεί ότι «η νέα αυτή αναπτυξιακή στρατηγική προϋποθέτει την ενεργοποίηση των κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων της χώρας...». Δηλαδή όλοι μαζί εργάτες και κεφάλαιο, εκμεταλλευόμενοι και εκμεταλλευτές, να δουλέψουμε για τον κοινό στόχο. Στα πλαίσια αυτά η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ - και μέσα από την Εκθεση - συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός - υποτίθεται - «Νέου Αναπτυξιακού Υποδείγματος, το οποίο μπορεί να εξασφαλίσει τη μετάβαση στην Οικονομία της Γνώσης, μέσω της υποστήριξης της καινοτόμου επιχειρηματικότητας, της αναβάθμισης των γνώσεων και των ικανοτήτων των εργαζομένων και της αποτελεσματικότερης λειτουργίας του δημόσιου τομέα της οικονομίας»!

«Οικονομία της γνώσης», «Καινοτόμος επιχειρηματικότητα» έννοιες και λέξεις παρμένες κατευθείαν από τα ευαγγέλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Κομισιόν. Λες και αν οι επιχειρηματίες γίνουν «καινοτόμοι», αν μεταβούμε σε μια «οικονομία της γνώσης» οι εργάτες θα πάψουν να παίρνουν τους εξευτελιστικούς μισθούς, οι άνεργοι θα πάψουν να είναι άνεργοι. Στο ίδιο μοτίβο ο συγγραφέας μάς λέει: «Η χαμηλή παραγωγικότητα του κεφαλαίου στο σύνολο της οικονομίας, συνδέεται με την αναποτελεσματική οργάνωση, τόσο στον δημόσιο τομέα όσο, και στον ιδιωτικό τομέα καθώς και στην περιορισμένη επικράτηση μιας σύγχρονης κουλτούρας αποτελεσματικής διοίκησης και οργάνωσης». Τελικά φαίνεται ότι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ νοιάζεται μόνο, για το πώς οι επιχειρηματίες θα διοικήσουν καλύτερα τις επιχειρήσεις τους. Πώς θα γίνουν πιο ικανοί να ξεζουμίσουν πιο αποτελεσματικά τους εργάτες. Πώς, τέλος, ακόμα και το δημόσιο θα συμβάλει στην αύξηση της παραγωγικότητας.

Οταν λοιπόν αυτή είναι η στρατηγική της ΓΣΕΕ, όταν ο ρόλος αυτής της Εκθεσης έρχεται να υπηρετήσει το «νέο αναπτυξιακό υπόδειγμα» των επιχειρήσεων και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους, γίνεται φανερό ότι οποιαδήποτε αναφορά στα μεγέθη της οικονομίας, στους μισθούς, στην απασχόληση κλπ. υποτάσσονται σε αυτόν ακριβώς το σκοπό. Οταν λοιπόν η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ παρουσιάζει αυτά τα μεγέθη, δεν το κάνει γιατί την έπιασε ο πόνος για τους εργάτες. Το κάνει για να υποτάξει τους εργαζόμενους σε αυτή τη γραμμή. Να καθηλώσει τις διεκδικήσεις τους. Να εγκλωβίσει το συνδικαλιστικό κίνημα σε στόχους που καθόλου δεν υπηρετούν τα συμφέροντά του. Να παρουσιάσει τέλος τον καπιταλισμό ως ένα σύστημα που παίρνει βελτιώσεις και που μπορεί να λειτουργεί χωρίς τις αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους. Αυτό έρχεται να εξυπηρετήσει το εύρημα του νέου «οικονομικού υποδείγματος», όπου μπορούμε να έχουμε και αύξηση της παραγωγικότητας και αύξηση της απασχόλησης. Και αύξηση της ανταγωνιστικότητας και αύξηση των μισθών. Και βελτίωση της θέσης των επιχειρήσεων και προστασία των εργαζομένων... Μόνο που το παραμύθι που θέλει «και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα αφάγωτη» δεν πείθει. Οσους ειδικούς και αν επιστρατεύσει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, δεν πρόκειται να καταργήσει τις τάξεις και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα που έχουν. Δε θα μπορέσει να σβήσει και την ταξική πάλη, όσες Ετήσιες Εκθέσεις και αν συντάξει.