Τα είχε όλα! Νότες, μυρωδιές, ρυθμό, παλμό, ζωντάνια. Μα πάνω απ' όλα δημιουργία. Ελεύθερη, ανεξάντλητη, χωρίς περιορισμούς και «πρέπει». Μέσα σε λίγες μόνο ώρες, τα λευκά ταμπλό γεμίζουν με χρώματα. Τα σφυροδρέπανα να 'χουν την τιμητική τους, το ίδιο και ο Τσε, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ γραμμένα σε κάθε γωνιά, το σήμα της ειρήνης να τραβάει το βλέμμα. Ονειρα, μηνύματα και «θέλω» παίρνουν μορφή με το πινέλο. Από την Ρενάτα, τον «Κούνελο», τον Κώστα, την Πολυξένη. Τον καθένα που επισκέφθηκε την κόκκινη γιορτή.

Λίγο παραπέρα τα παιδιά που παρακολουθούν τα «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα κατασκευάζουν μουσικά όργανα στο δικό τους χώρο του Φεστιβάλ, αποδεικνύοντας στην πράξη το λυτρωτικό ρόλο της Τέχνης στην προσπάθεια απεξάρτησης από ουσίες. Ενώ χαρακτηριστική ήταν η έμπνευση τόσο των καταξιωμένων ζωγράφων, όσο και εκείνων που κάνουν τα πρώτα τους βήματα.

Κάθε γωνιά και χώρος μυρίζει χρώμα, μυρίζει ζωή. Η Πανεπιστημιούπολη έστελνε το δικό της μήνυμα: Το όνειρο είναι πιο δυνατό από τον εφιάλτη.