Είναι γεγονός ότι στη διαπάλη για το κέρδισμα της νεολαίας ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική τάξη, οι αστοί επιδιώκουν να επιβάλουν στη συνείδηση των νέων ως προοπτική, ως σκοπό της ζωής, την ατομική διέξοδο στα πλαίσια του καπιταλισμού. Προβάλλοντας τις δικές τους αξίες και ιδανικά, το δικό τους τρόπο ζωής, καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι η καπιταλιστική κοινωνία μπορεί να στεγάσει τα όνειρα και τις ελπίδες της νέας γενιάς για ένα καλύτερο μέλλον. Προβάλλουν ως προοδευτικό στοιχείο το γεγονός ότι σαν σύστημα ο καπιταλισμός έχει κατακτήσεις στην επιστήμη και την τεχνολογία, ότι ως κοινωνία ανανεώνεται και δίνει ευκαιρίες σε όλους. Αρκεί να τις αρπάξεις, για να ζήσεις καλύτερη ζωή. Προβάλλοντας τις δήθεν ευκαιρίες που διαμορφώνει το σύστημα, καταλήγουν στην προτροπή για ατομική προσπάθεια κάθε νέου και νέας να αξιοποιήσει την ευκαιρία. Το θέτουν έτσι το ζήτημα, γιατί αυτή η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος μπαίνει στην υπηρεσία του κεφαλαίου και του κέρδους. Συγκαλύπτουν το γεγονός ότι αυτή είναι μια πραγματικότητα που μπορεί να εξασφαλίζει καλύτερη ζωή για τους λίγους, ενώ για τη μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας αυτή η πραγματικότητα είναι ξένη και απόμακρη και η καλύτερη ζωή άπιαστο όνειρο. Ουσιαστικά, καλλιεργούν «ψευδή», ως προς τις ανάγκες της νεολαίας και τη δυνατότητα κάλυψής τους, συνείδηση. Επομένως και ως προς την ταξική ουσία της κοινωνικής πραγματικότητας που ζει η νέα γενιά και τη διέξοδο απ' αυτήν, προκειμένου να τους υποτάσσουν στο ζυγό του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Αυτή η προσπάθεια καλλιέργειας «ψευδούς» συνείδησης, στο βαθμό που φέρνει αποτελέσματα, βρίσκει έδαφος στην ίδια την καπιταλιστική παραγωγική δραστηριότητα, στην αποξένωση και αλλοτρίωση που αυτή δημιουργεί αντικειμενικά, αφού για την εργατική τάξη, άρα και για την εργατική νεολαία, το αντικείμενο της δουλιάς τους στην παραγωγή ανήκει στον καπιταλιστή, όπως του ανήκει και αυτή η ίδια η εργασία τους. Η οποία ακριβώς επειδή ανήκει στον καπιταλιστή δεν είναι ελεύθερη, είναι αναγκαστική. Αυτή η κατάσταση διαμορφώνει αντικειμενικά ανάλογους συνειρμούς και στη συνείδηση, συμβάλλοντας στο να εκλαμβάνεται το κομμάτι της ζωής που καθημερινά καταναλώνεται στην εργασία ως ξένο από τον εργαζόμενο νέο, επομένως ως στοιχείο από το οποίο ο ίδιος πρέπει να ξεφύγει, αλλά δεν μπορεί. Και για να ξεφύγει, ή παγιδεύεται στις «ίσες ευκαιρίες» που υποτίθεται δίνει το σύστημα, για να μπορεί κάθε νέος να εξασφαλίσει ατομική ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής, ή άλλη θέση στην παραγωγική διαδικασία γενικά που εξασφαλίζει πλούτο, εντασσόμενος στην αστική τάξη, ή παγιδεύεται στη φυγή που του προσφέρει το σύστημα στην αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου του, για τον οποίο έχει την ψευδαίσθηση, ή την αυταπάτη ότι αυτός του ανήκει. Είναι ο δικός του και τον αντιπαραθέτει στον εργάσιμο χρόνο του που δεν είναι δικός του. Αλλά η αλλοτρίωση συνεχίζει να υπάρχει, ως πραγματικότητα που αναπαράγεται με την αναπαραγωγή των εκμεταλλευτικών σχέσεων, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και στον ελεύθερο χρόνο.

Η «φυγή», λοιπόν, από την πραγματικότητα που βιώνει ο εργαζόμενος νέος, στη διάρκεια της παραγωγής, η αντιπαράθεση του ελεύθερου χρόνου στον εργάσιμο, είναι επίσης ψευδαίσθηση. Γιατί η οργάνωσή του αποτελεί επίσης ένα πεδίο καπιταλιστικής δράσης. Επομένως, το περιεχόμενο του ελεύθερου χρόνου διαμορφώνεται από την αστική τάξη, άρα είναι πεδίο διαμόρφωσης νεανικών συνειδήσεων τέτοιων που να μην μπορούν καν να σκεφτούν έστω και υποθετικά να αμφισβητήσουν την πραγματικότητα που ζουν, πολύ περισσότερο να την αλλάξουν. Επειδή, δε, αποτελεί επίσης πεδίο καπιταλιστικής επιχειρηματικότητας, και λόγω οικονομικής αδυναμίας των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και των παιδιών τους, των νέων, η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου με περιεχόμενο διαμορφωμένο από τους καπιταλιστές, δεν μπορεί να είναι δημιουργική, ενώ επίσης μερικές φορές είναι και απαγορευτική. Αλλά το σύστημα, λόγω της δημιουργίας ασφυκτικών πλαισίων ταξικής καταπίεσης, κατανοεί την ανάγκη εκτόνωσης, επομένως δημιουργεί την ανάλογη επιχειρηματική δράση για «φτηνή» με κάθε έννοια παροχή υπηρεσιών προς αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου των νέων από τις εργατικές οικογένειες.

Ετσι, ως αντίδοτο στην ταξική καταπίεση, αυθόρμητα καλλιεργείται η ψυχολογία της εφήμερης απόδρασης σε χώρους που να δίνουν την ψευδαίσθηση ότι ο εργαζόμενος νέος περνά σ' άλλο κόσμο. Που για να τον ζήσει περισσότερο, πρέπει να προσομοιώσει τις συνθήκες ζωής του στον αστικό τρόπο ζωής. Και βεβαίως «προτρέπεται» εντέχνως να θέλει να τον «απολαμβάνει» καθημερινά, να επιδιώκει με κάθε τρόπο τον πλουτισμό. Αρχίζει, λοιπόν, η διαμόρφωση της ψυχολογίας του κυνηγιού ενός άπιαστου ονείρου που στην υποθετική πιθανότητα να το κατακτήσει ο νέος, είτε περνά στη συνειδητή υπηρεσία των συμφερόντων του κεφαλαίου, είτε παραμένει στην εφήμερη απόδραση μιας φαινομενικά ξένοιαστης ζωής με όσα λιγοστά μέσα διαθέτει, ώσπου να προσγειωθεί ξανά στην οδυνηρή πραγματικότητα που έχει καταδικάσει την τάξη του η καπιταλιστική κοινωνία. Τη σαπίλα του αστικού τρόπου ζωής, και των αξιών του την αναπαράγουν προβάλλοντας διαφόρων ειδών είδωλα και την ατομική τους επιτυχία, αν και κατασκευασμένα στο θερμοκήπιο αναπαραγωγής των «αξιών» της αστικής τάξης, όπως ανθρώπων της Τέχνης που κάνουν Τέχνη χωρίς περιεχόμενο, ή πιο σωστά με περιεχόμενο που συμβάλλει στην υποδούλωση στον καπιταλιστικό ζυγό, με την έννοια ότι αναπαράγουν μια εικονική για τη συντριπτική πλειοψηφία πραγματικότητα, του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, του επιτυχημένου γιάπη, και γενικώς όλων όσους τα αστικά ΜΜΕ προβάλλουν ως παραδείγματα προς μίμηση για τους νέους, μόνο και μόνο γιατί πλουτίζουν από ατομικά προσόντα ενταγμένα στο σύστημα. Του μεγάλου καλλιτέχνη, του «μοντέλου» για τις νέες κοπέλες που απολαμβάνει χρήμα, δημόσια προβολή και χλιδάτη ζωή, του μεγάλου ποδοσφαιριστή, ή του μεγάλου αστού δημοσιογράφου κλπ. Φτιαγμένα έτσι που να υπηρετήσουν το σκοπό της εικόνας του ελκυστικού παραδείγματος που καθένας θα μπορούσε να γίνει ή αν δεν μπορεί, τουλάχιστον μπορεί να το έχει σημείο αναφοράς του δικού του τρόπου ζωής. Τα διάφορα, επίσης, περιοδικά «λάιφ στάιλ», όπως και τα διάφορα «φέιμ στόρι» των αστικών τηλεοπτικών μέσων, καλλιεργούν ανάλογα πρότυπα ζωής, επομένως και ανάλογες αξίες. Στην ίδια κατεύθυνση προβάλλονται και τα πρότυπα των διαπροσωπικών σχέσεων όπως «φιλία» που αναπτύσσεται με αμοιβαίο όφελος την ατομική εξασφάλιση καλύτερης ζωής, αυτός είναι ο σκοπός, σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον που ανταγωνιστής είναι ακόμη και ο «φίλος» ή στις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα, στις οποίες προσδίδουν επίσης εφήμερο και έξω από την ταξική βάση στην οποία αναπτύσσονται περιεχόμενο, όπου πρωταρχική, ή και μοναδική βάση έχει ο σαρκικός έρωτας. Δοσμένος πέρα και έξω από τις ίδιες τις ανθρώπινες σχέσεις τα αισθήματα και συναισθήματα, μιας πιο στέρεης βάσης που μπορούν να θεμελιώνονται πραγματικά, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά στον πυρήνα της δημιουργικής δράσης για το δικό της μέλλον, για να αλλάξει τη σημερινή πραγματικότητα τραβώντας την ιστορία προς την πρόοδο.

Ετσι δημιουργούν την απατηλή εντύπωση ότι η καταπιεσμένη μίζερη ζωή στον καπιταλισμό μπορεί να αντισταθμίζεται από την καφετέρια και το μπαράκι, έως τη συναυλία της νικήτριας στη Γιουροβίζιον Παπαρίζου, του Ρουβά, την παρακολούθηση μιας κινηματογραφικής ταινίας για διασκέδαση δήθεν, που δε χρειάζεται να προβληματίζει για την πραγματικότητα που διαμορφώνει ο καπιταλισμός, πολύ περισσότερο να ανοίγει το δρόμο στη συνείδηση για ν' αλλάξουμε τον κόσμο, το διάβασμα ενός μυθιστορήματος για έναν φανταστικό κόσμο, προκειμένου να «ξεφύγουμε», ή το γήπεδο των οπαδοποιημένων τάχα για την αγαπημένη ομάδα νέων, αλλά που η ύπαρξή της εξαρτάται από το μεγαλοεπιχειρηματία πρόεδρό της, ή ακόμη και στα ναρκωτικά για να τη «βρεις» στο «μαγικό κόσμο της φυγής»... Και ας σε κρατάνε όμηρο... Αλλωστε, και οι αστοί παίρνουν ναρκωτικά, αφού η αποξένωση από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά είναι χαρακτηριστικό πρώτ' απ' όλα των εκμεταλλευτών, μόνο που αυτοί τα χρειάζονται ως ενίσχυση της υπερδραστηριότητάς τους στο κυνήγι του κέρδους, που μπορεί να δείχνει πράγματι ζωή χωρίς μιζέρια, αλλά αναβλύζει όλη τη σαπίλα και την παρασιτική ύπαρξή τους, αφού ζουν απομυζώντας τη δουλιά των εργατών.

Και σ' αυτή την περίπτωση η τάση της νεολαίας να αναζητά αξίες και ιδανικά για έναν καλύτερο κόσμο, για μια καλύτερη ζωή, γίνεται εξατομικευμένη, ή ομαδική παθητική συμμετοχή σε δρώμενα που καλλιεργούν την ψευδαίσθηση της άλλης, έξω από την καταπίεση και την εκμετάλλευση, ζωής, έστω και εφήμερα, έστω και χωρίς άλλη προοπτική, αποδεχόμενοι επίσης παθητικά την ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση, με τη φυγή σ' αυτό που προτείνει και καθορίζει ως περιεχόμενο του ελεύθερου χρόνου η αστική τάξη.

Ο καπιταλισμός γεννά και αναπαράγει αξίες και ιδανικά που διαμορφώνουν στη νεολαία ψυχολογία και συνείδηση υποταγής στην εκμετάλλευση. Ακόμη και η ψευδαίσθηση της φυγής από την πραγματικότητα στο δήθεν ελεύθερο χρόνο αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος της αλλοτρίωσης και αποξένωσης, αφού η φυγή έχει προορισμό έναν τρόπο ζωής δημιούργημα του ίδιου του συστήματος

Αλλά, αυτή η πραγματικότητα καλλιεργεί την αντίθεση στην αναγκαιότητα του αγώνα για την κατάργηση των αιτιών της δύσκολης ζωής, της ταξικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης, αφού φράζει το δρόμο συνειδητοποίησής τους, εμποδίζοντας ταυτόχρονα την αξία που περικλείεται στην αγωνιστική δράση και την ταξική αλληλεγγύη του «ένας για όλους και όλοι για έναν», αυτή είναι μια από τις υπέρτατες αξίες της εργατικής τάξης άρα και της εργατικής νεολαίας, είτε στην καταγωγή, είτε λόγω ένταξης στην παραγωγή, αφού οι καπιταλιστές θέλουν τους πολλούς να δουλεύουν για αυτούς και τα κέρδη τους, ενώ προβάλλουν το δικό τους παράδειγμα ως κριτήριο για τις αναζητήσεις των νέων ανθρώπων και μάλιστα ως μοναδική προοπτική για καθέναν ατομικά και ας είναι απραγματοποίητη.

Επομένως, το «όλοι για έναν και ένας για όλους» είναι αξία που συμβάλλει στην αγωνιστική στάση ζωής, με δεδομένη την αναζήτηση δρόμων για την κατανόηση του σκοπού της ζωής, που δεν μπορεί να είναι άλλος από την αγωνιστική δράση για την κοινωνική απελευθέρωση από την ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση. Είναι η υπέρτατη αξία της ταξικής αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη των αστών είναι αλληλεγγύη με σκοπό τη διαιώνιση του συστήματος της εκμετάλλευσης. Συνυπάρχει με τον ατομικό ανταγωνισμό και ενσαρκώνεται ως «αλληλεγγύη» στην ταξική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, και ως «ατομικός ανταγωνισμός» στην τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, στη μεταξύ των καπιταλιστών πάλη για το ατομικό καπιταλιστικό μέγιστο κέρδος.

Η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης, άρα και των παιδιών της, θεμελιώνεται στην ταξική πάλη ενάντια στην αστική τάξη, που πηγάζει από τις ίδιες τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, και αγκαλιάζει όλες τις πλευρές της ζωής των εργατών. Επομένως και όλες τις πλευρές του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, την κατάργηση της εκμετάλλευσης, την πολιτική πάλη για την κατάχτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της για την «έφοδο στο δικό τους ουρανό». Το «ένας για όλους και όλοι για έναν» ως αξία των «κολασμένων της γης» αποτελεί βάση για την ανακάλυψη του δρόμου που αυτοί θα γίνουν οι «νεκροθάφτες» του καπιταλισμού, «σπάζοντας τις αλυσίδες τους για να κερδίσουν τον κόσμο ολόκληρο». Και απ' αυτή τη σκοπιά, οι «αξίες» για τη νεολαία δεν είναι ζήτημα «ηθικό», με το περιεχόμενο που δίνουν οι αστοί στην ηθική, αλλά πηγή υλικής δύναμης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, επομένως και της κατάργησης των κοινωνικών ανισοτήτων. Επομένως, είναι η μοναδικά σωστή επιλογή με βάση την ιστορική εξέλιξη. Και ενσαρκώνεται στη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Είναι γεγονός ότι «η νεολαία, λόγω της φυσικής και πνευματικής της ενέργειας, έχει την τάση να αναζητά ιδανικά, απαντήσεις για το σκοπό και το νόημα της ζωής»¹. Και δεν υπάρχει ανώτερο ιδανικό, που δίνει νόημα και σκοπό στη ζωή του εργαζόμενου ανθρώπου, απ' αυτό που είπε ο Μαρξ: «Το ζήτημα δεν είναι να γνωρίσουμε τον κόσμο αλλά να τον αλλάξουμε». Δηλαδή, να αντικαταστήσουμε τον κόσμο των αστών με τον κόσμο που η δουλιά δε θα 'ναι ανάγκη, αλλά ελευθερία, επομένως δε θα εκλαμβάνεται από το δουλευτή ως ξένη απ' αυτόν, αλλά ελεύθερη δημιουργία. Που όλοι θα είναι για τον έναν και ο ένας για όλους. Δηλαδή το σοσιαλιστικό κόσμο.

Και εδώ εδράζονται οι αξίες της εργατικής τάξης πιο σωστά της οργανωμένης πολιτικής πρωτοπορίας της για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Οι αγωνιστικές αξίες για την κατάργηση των καπιταλιστών, τα ιδανικά για μια ζωή χωρίς πλούτο και φτώχεια για μια ζωή που καθένας θα μπορεί να κάνει πράξη το στίχο του ποιητή: «τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα».

«Οσο πιο πολύ το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πείθουν τη νεολαία για τις αξίες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, τόσο περισσότερο θα γίνεται αποτελεσματικός ο καθημερινός αγώνας....

Να γεμίσει η νεανική ενεργητικότητα και ευαισθησία με πάθος για τον αγώνα, την ταξική πάλη, την απειθαρχία και ανυπακοή στον ιμπεριαλισμό, για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης.

Σ' αυτό το έδαφος, η νεολαία θα απαλλάσσεται από τα διαβρωτικά συστήματα ιδεών και "αξιών" της ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας, του ρεφορμισμού, του οπορτουνισμού. Σ' αυτήν τη βάση θα γίνεται κατανοητό ποια αξία έχει η εργασία και η μόρφωση για τη νεολαία. Η συλλογικότητα, η ατομική υπευθυνότητα για το κοινωνικό σύνολο. Η σημασία της προσωπικής θυσίας για το λαϊκό συμφέρον, το γνήσιο περιεχόμενο του πατριωτισμού και του διεθνισμού. Ο ρόλος του πολιτισμού και της τέχνης. Η αξία της υπεράσπισης του κοινωνικού και φυσικού περιβάλλοντος, η ευθύνη της σημερινής γενιάς να παραδώσει έναν καλύτερο κόσμο στην επόμενη γενιά. Η αξία του έρωτα και της οικογένειας. Σε τελευταία ανάλυση, το πραγματικό σύγχρονο περιεχόμενο της ολόπλευρης ανάπτυξης της προσωπικότητας και ο σκοπός της.

Δεν υπάρχει αξία, που να μην παίρνει το πραγματικό νόημά της μέσα στην πάλη των τάξεων, στην πίστη για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης, της οικοδόμησης του σοσιαλισμού με προοπτική την κομμουνιστική κοινωνία».²

Μ' αυτές τις αξίες πορεύεται το ΚΚΕ από την ίδρυσή του ως τα σήμερα. Ολόκληρη η ιστορία του είναι γεμάτη από μικρά ή μεγάλα κατορθώματα, γιατί η ιδεολογία του, οι αξίες και τα ιδανικά του είναι βγαλμένα μέσα από την επιστημονική κοσμοθεωρία του Μαρξισμού, που είναι οδηγός για δράση, επομένως και μέσα από την αγωνιστική δράση, την ταξική πάλη, τον πολιτικό αγώνα για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Μ' αυτές τις αξίες πορεύεται και η ΚΝΕ.

Μ' αυτές τις αξίες μπορεί και πρέπει να μπολιάζεται η νέα γενιά. Αξίες που έχουν τη ρίζα τους στην πιο πρωτοπόρα ανθρώπινη δράση, την επαναστατική, για την κατάργηση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, για την κοινωνική απελευθέρωση. Η αξία του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης είναι γεμάτη με το περιεχόμενο της πραγματικής ελευθερίας του ανθρώπου άρα και της νεολαίας στην εποχή μας. Της ελευθερίας να αγωνίζεται για να ανατρέψει την ταξική σκλαβιά κάτω απ' οποιεσδήποτε συνθήκες. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κέρδος στην αναζήτηση του δρόμου για το καινούριο. Απ' αυτό απορρέει και η δύναμη της αντοχής για την κατάχτησή του. Δύναμη που διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες ενταγμένες στη συλλογική δράση που έχουν καταχτήσει το νόημα και το σκοπό της ζωής.

Ανιδιοτελείς προσωπικότητες στην καθημερινή ακατάπαυστη προσφορά τους, με μόνο αντάλλαγμα τη δικαίωση της κατάχτησης μιας κοινωνίας που θα δημιουργεί προϋποθέσεις ευημερίας συνολικά όλων των ανθρώπων και όχι των λίγων, σε αντίθεση με την αστική κοινωνία όπου κυριαρχεί η αξία του «δούναι - λαβείν» με κυρίαρχη σχέση το χρήμα. Της συλλογικής συνείδησης σε αντίθεση με τον ατομικισμό, δηλαδή της εφαρμογής στην πράξη της αρχής, «όλοι για τον έναν και ο ένας για όλους» στη ζωή και τη δράση. Απ' αυτά απορρέει και ο τρόπος ζωής τους, κόντρα στην ψυχολογία των στρεβλών υλικών και πνευματικών αναγκών και καταναλωτικών προτύπων του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, που οδηγούν στην υποταγή της προσωπικότητας στο απραγματοποίητο για τους απλούς ανθρώπους του μόχθου και των παιδιών τους. Το να ζήσουν καλύτερη ζωή, κυνηγώντας ατομικά το υλικό όφελος με κάθε μέσο, σε μια κοινωνία που δεν το προσφέρει για όλους, αλλά για την κυρίαρχη τάξη, οδηγεί στην υποταγή. Με τη λογική τού να «ξεφύγω ατομικά από τη μιζέρια», «πουλώντας και την ψυχή μου στο διάολο», πέφτει κανείς ολοένα και πιο βαθιά στο βούρκο αυτής της κοινωνίας, που μετρά τα πάντα με την αξία «ο θάνατός σου η ζωή μου». Μέσα απ' αυτόν το δρόμο θα καταξιώνεται η προσωπικότητα του νέου και της νέας που θα αντιμετωπίζουν τη βελτίωση της ζωής τους, μέσα από τη βελτίωση της θέσης και της ζωής του λαού στο σύνολό του, των νέων που ανήκουν στην εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα. Αυτή τη ρότα έχουμε χαράξει, σ' αυτή με τη δράση μας πρέπει να εντάξουμε και τη νέα γενιά από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, για να καταχτήσουμε το νέο κόσμο το σοσιαλιστικό.

1, 2. Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ «Για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με θέμα: Η δράση του Κόμματος στη Νεολαία. Η στήριξη της ΚΝΕ»